Μετά τα τελευταία περιστατικά στον Φοιτητικό Σύλλογο των Η.Μ.Μ.Υ. στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο στην Ξάνθη, όπου καθηγητής με φασιστική ρητορεία, και πρακτικές καθηγητικής αυθαιρεσίας στοχοποίησε διώκοντας φοιτητές οι οποίοι είναι και μέλη αριστερών σχημάτων για τη συνδικαλιστική τους δράση, η οποία στρεφόταν απέναντι στον ίδιο τον καθηγητή αλλά και σε φοιτητές που υποστήριζαν τον ξενοφοβικό και συνομωσιολογικό του λόγο, καταλαβαίνουμε ότι πλέον τα συλλογικά αντανακλαστικά είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Αυτό φαίνεται εν τέλει από την νίκη του συγκεκριμένου Φοιτητικού Συλλόγου μέσω του επί δύο χρόνια αγώνα τους, απέναντι στον εν λόγω καθηγητή με την τελική απομάκρυνση του από τα καθήκοντά του.
Το περιστατικό αυτό μας δείχνει, λοιπόν, ότι σε καιρούς όπου κυριαρχεί ο ατομικός δρόμος και η αποστροφή από την πολιτική, υπάρχει ακόμα η δυνατότητα αλλαγής και εν τέλει κατοχύρωσης όλων αυτών που απαιτούμε και μας αξίζουν. Σε ένα περιβάλλον ματαιότητας κατά το οποίο μας έχουν μάθει να φοβόμαστε να διεκδικήσουμε οτιδήποτε παρεκκλίνει από το κυρίαρχο κλίμα, βλέπουμε ότι αν ξαναστραφούμε σε συλλογικές διαδικασίες μπορούμε να πετύχουμε πολλά περισσότερα από αυτά που είχαν σκοπό να μας δώσουν. Στον μικρόκοσμό μας, τον κοινωνικό χώρο του Πολιτικού, τα παραπάνω μπορούμε να τα παρατηρήσουμε σε μικρότερου αλλά εξίσου σημαντικού βεληνεκούς αγώνες όπως μπορεί να είναι και πιο συγκεκριμένα οι αναβαθμολογήσεις. Μέσα από συνεχείς παρεμβάσεις στις Γενικές Συνελεύσεις Τμήματος ο Φ.Σ. κατάφερε να αλλάξει το υπάρχον καθεστώς, δηλαδή την δυνατότητα αναβαθμολόγησης από τα 4 μαθήματα κορμού στα 8.
Αν και θα θέλαμε πολύ τα παραπάνω να αποτελούν κομμάτι της καθημερινής φοιτητικής πραγματικότητας, εχθροί όπως το αίσθημα της ανάθεσης, οι πρακτικές «καπελώματος» των καθεστωτικών παρατάξεων αλλά και οι εντελώς αντίθετες στα φοιτητικά συμφέροντα αντιδράσεις των καθηγητών, καταφέρνουν να αποδυναμώσουν τις συλλογικές διαδικασίες και να προωθήσουν στον αντίποδα τον δρόμο του ατομικισμού, τις πελατειακές σχέσεις που επιτρέπουν να φτάσει κανείς στον στόχο του ευκολότερα, καθώς και ένα πρότυπο πειθήνιου φοιτητή ο οποίος θα μένει προσηλωμένος στα μαθήματά του, δε θα διεκδικεί και δε θα αγωνίζεται για τον μετασχηματισμό του κοινωνικού του χώρου αλλά και της ζωής του, κάτι το οποίο στην τελική, καθιστά το πανεπιστήμιο έναν αποστειρωμένο χώρο μακριά από κοινωνικά προβλήματα που αγγίζουν και εμάς τους ίδιους και τις ίδιες αλλά και άλλες δραστηριότητες.
Κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να λείπει και από τον δικό μας κοινωνικό χώρο, όπου καθεστωτικές παρατάξεις, όπως η ΠΑΣΠ, οικειοποιούνται διεκδικήσεις και νίκες ολόκληρου του Φ.Σ. ενώ είτε δεν είχαν παρευρεθεί σε συλλογικές του διαδικασίες είτε απλά παρευρίσκονταν τηρώντας σιγή ιχθύος .όπως στη Γ.Σ.Τ. κατά την οποία υπήρχε ανοιχτή διαφωνία περί αναβαθμολογήσεων. Επιπλέον όσον αφορά το κομμάτι των καθηγητών υπάρχει συγκεκριμένη μερίδα η οποία δηλώνει ευθαρσώς πως θα έκανε τα πάντα για να μην εφαρμοστούν αποφάσεις όπως αυτή της αύξησης του ορίου μαθημάτων προς αναβαθμολόγηση αδιαφορώντας για όσους έχουν επιλέξει να εργάζονται και υποστηρίζοντας ότι σε αυτήν την περίπτωση καλύτερα να μη σπούδαζαν.
Από την πλευρά μας, λοιπόν, θεωρούμε ότι πρέπει να διεκδικούμε τα ενιαία συμφέροντά μας μέσα από τα συλλογικά όργανα και τις διαδικασίες του συλλόγου γυρνώντας την πλάτη σε ψηφοθηρικές τακτικές των κυρίαρχων παρατάξεων, είτε είναι μπλε, είτε πράσινες. Άλλωστε όσες φορές ο φοιτητικός σύλλογος εγγυήθηκε ο ίδιος για τις αποφάσεις του, πέτυχε αυτό που ήθελε χωρίς κανείς να τον σταματήσει.
ΡΑΣ ΕΑΑΚ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου