28 Μαρ 2017

24 Μαρ 2017

Καταγγελια στις δυναμεις της ΚΝΕ

Ανακοίνωση της ΕΑΑΚ 
για τα γεγονότα στο ΕΜΠ και τη στάση των δυνάμεων της ΚΝΕ

 Την ίδια ώρα που τα πανεπιστήμια βρίσκονται σε μια οριακή κατάσταση, με μια ποιοτικά αναβαθμισμένη εκπαιδευτική αναδιάρθρωση να βρίσκεται στα σκαριά, η ΚΝΕ επιλέγει σαν απάντηση να στοχοποιήσει την αγωνιστική δράση της μαχόμενης ριζοσπαστικής αριστεράς. Αποκορύφωμα της στάσης αυτής αποτέλεσαν τα γεγονότα στην Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου στις 23/3. Παρά τη δημοσιότητα που έλαβαν αυτά τα περιστατικά δεν είναι μεμονωμένα και τυχαία, αλλά συνδέονται με μια αλυσίδα γεγονότων που προηγήθηκαν. 

 Ήδη πριν από μιάμιση περίπου εβδομάδα οι δυνάμεις της ΚΝΕ επέλεξαν να στήσουν καρτέρι σε μέλος των ΕΑΑΚ της Ιατρικής, εκτός σχολής, η οποία ακολουθήθηκε από κεντρική επίθεση της ΚΝΕ Ιατρικής σε μέλη της ΕΑΑΚ στην Ιατρική. Σε αυτές τις εκφυλισμένες πρακτικές της ΚΝΕ, δόθηκε η απάντηση που αντιστοιχούσε. 

 Την Πέμπτη 23/3, προετοιμάζοντας το έδαφος για όσα ακολουθούσαν, εξέδωσε ανακοίνωση η οποία λασπολογεί άνευ αρχών ενάντια στον κινητοποιούμενο κόσμο των φοιτητικών συλλόγων στο Υπουργείο Παιδείας και τους αγωνιστές της ΕΑΑΚ, χαρακτηρίζοντας τους ως «τσιράκια της κυβέρνησης», προσπαθώντας να αποσείσει από τις δυνάμεις της ΚΝΕ την ευθύνη για τη διάσπαση του κινήματος. Η προβοκατόρικη διάθεση αυτής της ανακοίνωσης ήταν ξεκάθαρη καθώς έφτανε στο σημείο να κατηγορήσει τους φοιτητικούς συλλόγους που συγκεντρώθηκαν στο Υπουργείο με αποφάσεις γενικών συνελεύσεων, αλλά και την ίδια την ΕΑΑΚ, για συνεργασία με την αστυνομία (η οποία δεν υπήρχε καν, στον χώρο του Υπουργείου)!!!

 Μετατρέποντας σε πράξη το «πνεύμα» της προβοκατόρικης αυτής ανακοίνωσης, στο Φυσικό, 30 κνίτες επιτέθηκαν με τραμπούκικο τρόπο στα (πολύ λιγότερα) μέλη του σχήματος ΕΑΑΚ που βρίσκονταν στη σχολή. Η συγκεκριμένη πρακτική δεν ήταν τυχαία, κάτι που αναδεικνύεται από τα γεγονότα που ακολούθησαν στο ΕΜΠ.
Εκεί δυνάμεις της ΚΝΕ από όλη την Αθήνα επιτέθηκαν σε μέλη  της ΕΑΑΚ στη ΣΕΜΦΕ στην Πολυτεχνειούπολη του Ζωγράφου. Ο σχεδιασμένος χαρακτήρας αυτής της επίθεσης, αποδεικνύεται από το γεγονός ότι τα μέλη της ΚΝΕ κουβαλούσαν «κατάλληλο εξοπλισμό» για να αποτρέψουν τυχόν φιάσκο, όπως έχει συμβεί σε αντίστοιχες προσπάθειες της παλαιότερα, αλλά και από την διαρκή ροή «ενισχύσεων» από όλη την Αθήνα. Παράλληλα, δεν δίστασαν να επιτεθούν με χυδαία σεξιστική φρασεολογία και χειρονομίες σε γυναίκες μέλη των σχημάτων της ΕΑΑΚ. Όμως δεν αρκέστηκαν σε αυτά. Τα καθοδηγητικά στελέχη που συντόνιζαν την επίθεση και καμία σχέση δεν έχουν με τους φοιτητικούς χώρους, πέραν από την «έμπρακτη συμβολή» στην επίθεση, προέτρεψαν τα μέλη της ΚΝΕ να κλέψουν τα προσωπικά αντικείμενα (τσάντες, κινητά, χρήματα κλπ) των μελών της ΕΑΑΚ και να βανδαλίσουν το υλικό των χώρων των σχημάτων.

 Τα ταυτόχρονα και μεθοδικά οργανωμένα χτυπήματα που στοχεύουν στην φίμωση της ΕΑΑΚ και την καταστολή του μαχόμενου φοιτητικού κινήματος, φανερώνουν κεντρικό σχεδιασμό από πλευράς της ΚΝΕ και της πολιτικής της καθοδήγησης, του ΚΚΕ, που μοναδικό στόχο έχει την όξυνση του κλίματος εντός των Φ.Σ. και την εγκαθίδρυση  μιας παρακαταθήκη μίσους και οργανωτικής αντιπαράθεσης μεταξύ των αριστερών δυνάμεων όπως έχει δείξει και μέσα στις ίδιες τις γενικές συνελεύσεις.  Γιατί δεν τους ενοχλεί η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ (γι’ αυτό και δεν τις «ενοχλούν»…) αλλά οι φοιτητές και αγωνιστές που παλεύουν μέσα από τις Γενικές τους Συνελεύσεις, μάχονται στους δρόμους και βρίσκονται αριστερά από τη γραμμή του Περισσού.

  Εν όψει φοιτητικών εκλογών και προκειμένου να κρύψει κάτω από το χαλάκι τις δικές της τεράστιες αδυναμίες, επιλέγει να αποπροσανατολίσει τους συλλόγους αλλά και τα μέλη της, με πρακτικές και συμπεριφορές που καμία εναρμόνιση δεν έχουν με τις αξίες και το ήθος της αριστεράς και του κομουνιστικού κινήματος. Οι πολιτικές ανεπάρκειες της ΚΝΕ, η έωλη και γενικόλογη γραμμή της στο φοιτητικό κίνημα που αδυνατεί συστηματικά, να θέσει τον πήχη σε επίπεδα ανάλογα της συγκυρίας και στον αντίποδα σπέρνει ματαιότητα και απαισιοδοξία στον κόσμο των σχολών, δεν κρύβονται πίσω από τραμπουκικούς και αλήτικους χειρισμούς.

 Επιδιώκει να καναλιζάρει τους φοιτητικούς και μαθητικούς αγώνες στην κατεύθυνση της «λελογισμένης» αντιπολίτευσης, χαμηλής έντασης, χωρίς να χαράσσει έναν νικηφόρο σχεδιασμό για τη συγκρότηση πανεκπαιδευτικού μετώπου. Ακολουθεί την ίδια ακριβώς τακτική σε όλα τα επίπεδα: στο εργατικό κίνημα, όπου το ΠΑΜΕ ‘’κλιμακώνει’’ τον αγώνα με απεργίες την Πρωτομαγιά, στη Βουλή με «αγωνιστικές» προτάσεις νόμου του ΚΚΕ, αλλά και τις «ριζοσπαστικές» δηλώσεις Κουτσούμπα «δεν ήρθε η ώρα να βγούμε από την Ε.Ε και ευρώ γιατί ο λαός και η εργατική τάξη θα πεινάσουν».
Αποκλειστικός στόχος της τακτικής του σε όλα τα επίπεδα είναι τα μικροκομματικά εκλογικά οφέλη, είτε στους χώρους της εκπαίδευσης, είτε σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, καθώς η ηττοπαθής γραμμή, της αδυναμίας νικών στο έδαφος του καπιταλισμού, καταλήγει αποκλειστικά στη «αναγκαιότητα» εκλογικής ενίσχυσης των δυνάμεων της ΚΝΕ και του ΚΚΕ. Παρά την «επαναστατική» και «κινηματική» φρασεολογία, αναβιώνουν κατευθύνσεις και πρακτικές  παλαιότερων εποχών, στοχεύοντας απλά και μόνο την προβολή τους ως «μοναδική αντιπολίτευση» απέναντι στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και τα Μνημόνια.

 Ως Ε.Α.Α.Κ., καταγγέλλουμε απερίφραστα τις εκφυλισμένες πρακτικές που ακολουθεί η ΚΝΕ το τελευταίο διάστημα, απέναντί  στις δυνάμεις της μαχόμενης ριζοσπαστικής αριστεράς και καλούμε και συνολικά την σπουδάζουσα νεολαία να περιθωριοποιήσει αυτές τις πολιτικές λογικές. Εμείς δεν θα μείνουμε αμέτοχοι απέναντι στην προσπάθεια της ΚΝΕ να τρομοκρατήσει το μαχόμενο φοιτητικό κίνημα μέσω της φίμωσης του πιο αγωνιστικού του  κομματιού,  ώστε να αναδειχτεί στην νέα “υπεύθυνη δύναμη” μέσα στις σχολές, που θα εγκαθιδρύει την ομαλότητα και θα τα καταστέλλει κάθε αγωνιστικό σκίρτημα. Θα παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις για να εμποδίσουμε τους σχεδιασμούς του Υπουργείου, μέσα από ένα πανεκπαιδευτικό μέτωπο όπου φοιτητές και μαθητές θα βαδίσουν μαζί ενάντια στην αντι-εκπαιδευτική μεταρρύθμιση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. 

 Εάν η ΚΝΕ θέλει να επιλέξει το ρόλο του κατασταλτικού μηχανισμού κάθε κινήματος και κάθε αγωνιστή εμείς δηλώνουμε ότι δεν έχουμε καμία διάθεση να το ανεχτούμε, όπως δεν το ανεχτήκαμε ποτέ μέχρι τώρα. 

19 Μαρ 2017

17 Μαρ 2017

13 Μαρ 2017

Εμεις παλευουμε, αυτοι νικανε

Το τελευταίο διάστημα, ειδικότερα μετά το πέρας της εξεταστικής , βλέπουμε την ΠΑΣΠ Πολιτικού να μοιράζει στα αμφιθέατρα, κείμενα με διάφορες πρωτοκολλημένες «νίκες». Τα δύο τελευταία που υπέπεσαν στην αντίληψη μας, ήταν για τις αναβαθμολογήσεις και για την πτυχιακή εργασία, λέγοντας ότι αυτοί πάσχισαν και διεκδίκησαν όσα ο Φοιτητικός μας Σύλλογος έχει καταφέρει πάνω σε αυτά τα θέματα τον τελευταίο καιρό. Αντιλαμβανόμαστε προφανώς, ότι μετά τις «ανιδιοτελείς» βοήθειες στους συμφοιτητές/-τριες μας κατά τη διάρκεια της εξεταστικής με σημειώσεις, τους καφέδες στην Barallagi, η καθεστωτική παράταξη αρχίζει να κάνει promo στον εαυτό της για το τι «πασχίζει» όπως λέει για τον Φοιτητικό Σύλλογο.

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ: Η αλήθεια πίσω από όλο αυτό!

Για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους, η αύξηση των αναβαθμολογήσεων από 4 σε 8, όπως και το δικαίωμα εκπόνησης πτυχιακής εργασίας με χρωστούμενα μαθήματα 8 και όχι 3 για το 9ο και 10ο εξάμηνο που ίσχυε μέχρι πέρυσι, ήταν αποτέλεσμα παρέμβασης μελών του Φ.Σ. σε Γενική Συνέλευση Τμήματος, μέσα από αποφάσεις που πέρασαν από το όργανο του Διοικητικού Συμβουλίου (Δ.Σ.). Οι αποφάσεις αυτές ΔΕΝ προέκυψαν από ψήφισμα που κατέβασε η ΠΑΣΠ στο Δ.Σ. Επίσης να θυμίσουμε ότι πρωτοκολλημένες προτάσεις οποιασδήποτε πολιτικής δύναμης, δεν έχουν καμία ισχύ . Τα μόνα έγγραφα που έχουν σημασία και πρέπει να λαμβάνονται υπόψη, είναι οι αποφάσεις που λαμβάνονται αποκλειστικά και μόνο από τα όργανα της Γενικής Συνέλευσης και του Δ.Σ. Ο μόνος τρόπος να ασκηθούν πιέσεις είναι η παρέμβαση του Φοιτητικού Συλλόγου και η μεταφορά των ΣΥΛΛΟΓΙΚΩΝ αποφάσεων αυτού.

Για το πρόσφατο «αίτημα» περί πτυχιακής εργασίας.

Οι αποφάσεις από Γ.Σ. (στην οποία η ΠΑΣΠ Πολιτικού δεν ήταν παρούσα), αλλά και από Δ.Σ., με τις οποίες πήγε ο Φ.Σ. στη Γ.Σ.Τ., (στην οποία η ΠΑΣΠ Πολιτικού, κοίτα να δεις, πάλι δεν ήταν παρούσα) διεκδικούσαν το δικαίωμα εκπόνησης της πτυχιακής πέρα από το 10ο εξάμηνο και χωρίς περιορισμό μαθημάτων. Η αύξηση του ορίου χρωστούμενων μαθημάτων, αποτέλεσε προϊόν πίεσης στην διαδικασία των καθηγητών, και το μόνο που έκανε γι’ αυτό η ΠΑΣΠ Πολιτικού, ήταν να προσπαθήσει να καπελώσει την προσπάθεια αυτή, για να λέει ότι εκπροσωπεί τα συμφέροντα των φοιτητών/-τριών.

Η πτυχιακή εργασία στο Τμήμα μας είναι ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΗ. Το αίτημα της ΠΑΣΠ περί αντικατάστασης 4 μαθημάτων από την πτυχιακή εργασία, την καθιστά στην πραγματικότητα υποχρεωτική, καθώς ολοένα και περισσότεροι φοιτητές/-τριες θα την επιλέγουν, αφού αυτή δε θα λειτουργεί απλώς προσθετικά στο βαθμό,  και άρα θα δημιουργεί με αυτό τον τρόπο διαφορετικές ταχύτητες φοιτητών/-τριών αλλά και του ίδιου του πτυχίου μας. Παράλληλα, το «bonus» που θα δίνεται με την αύξηση των μονάδων που μετράνε στην εργασία από 4 σε 5, σημαίνει αύξηση κατά 1/8 του συνόλου των μαθημάτων και αντικατάσταση από το 1/10 που ήταν κατ’ αναλογία αυτών.

Η υλοποίηση ενός τέτοιου αιτήματος θα ανάγκαζε ουσιαστικά όλους και όλες τους φοιτητές και τις φοιτήτριες να παίρνουν την πτυχιακή εργασία προκειμένου ο βαθμός τους να είναι το ίδιο ανταγωνιστικός, και αυτό ακριβώς αποτυπώνει την υποχρεωτικότητα αυτής. Με αυτό τον τρόπο, μέσα σε μία συνολικότερη τάση της φοιτώσας νεολαίας να στρέφεται στην εντατικοποίηση για τη συμπλήρωση ενός βιογραφικού και τη συγκρότηση ενός ατομικού φακέλου προσόντων, η τάση αυτή επιδιώκεται να ενταθεί περαιτέρω.

Πέραν αυτού, θα υπάρχει άνιση κατανομή ευκαιριών ως προς το βαθμό, γεγονός που διασπά τα ίσα δικαιώματα που μπορεί να μας παρέχει ένα ενιαίο πτυχίο, και άρα το ίδιο το πτυχίο, ενώ ταυτόχρονα κατακερματίζει το πρόγραμμα σπουδών και τον τρόπο με τον οποίο σπουδάζουμε. Όλα αυτά απολήγουν στο γεγονός ότι, δεν θα έχουμε εν τέλει ίσα δικαιώματα εξαρχής ως προς τη διεκδίκηση μίας θέσης στην αγορά εργασία.

Η διάσπαση των ενιαίων πτυχίων και η άνιση κατανομή των δικαιωμάτων που μας κατοχυρώνουν αυτά, αποτελεί την κεντρική κατεύθυνση της κυβέρνησης και του Υπουργείου Παιδείας. Δεν μας κάνει εντύπωση λοιπόν, που η ΠΑΣΠ για μία ακόμη φορά, τάσσεται με το στρατόπεδο των υλοποιητών της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και της κυρίαρχης πολιτικής που επιτίθεται στα συμφέροντα των φοιτητών και φοιτητριών.

Για τη «νίκη» της αύξησης των μαθημάτων αναβαθμολόγησης.

Να ένα ακόμη αίτημα της ΠΑΣΠ, που ποτέ δεν κατέβασε ως ψήφισμα σε όργανο του συλλόγου, και για το οποίο δεν άσκησε πιέσεις. Να σημειώσουμε σε αυτό το σημείο, ότι στη Γ.Σ.Τ. στην οποία κατοχυρώθηκε η αύξηση των δικαιούμενων μαθημάτων αναβαθμολόγησης, ήταν τα μέλη του Φοιτητικού Συλλόγου που μετέφεραν την απόφαση που είχε ληφθεί και από Διοικητικό Συμβούλιο, και από Γενική Συνέλευση, στην οποία υπερψηφίστηκε το Ενιαίο Αγωνιστικό Πλαίσιο, και όχι η ΠΑΣΠ. Ήταν τα μέλη του Φ.Σ. που παρενέβησαν στη διαδικασία για να περάσει αυτή η διεκδίκηση, όταν το καθηγητικό σώμα συγκρουόταν για το εάν θα έπρεπε να αυξηθούν ή όχι τα μαθήματα, και όχι η ΠΑΣΠ. Για την ακρίβεια μιλιά δεν έβγαλε. Για μία ακόμη φορά λοιπόν, η ΠΑΣΠ στην προσπάθεια της να φανεί πως εκπροσωπεί να φοιτητικά συμφέροντα, καπελώνει τις αποφάσεις των οργάνων του Φ.Σ. και τον καθένα και καθεμία φοιτητή και φοιτήτρια ξεχωριστά, με πρωτοβουλία που ποτέ δεν πάρθηκε από μέρους της.


Η ΠΑΣΠ Πολιτικού, μετά από πολλές διασπάσεις, πολλά παζάρια με πρώην μέλη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, και πολλά παζάρια σημειώσεων και εξόδων σε διάφορα hot club της πόλης προκειμένου να ανακάμψει πέρυσι εκλογικά, μας επιβεβαιώνει το αληθινό και μοναδικό της πρόσωπο. Θα είναι πάντα μία από αυτές τις δυνάμεις που υπερασπίζονται την κυρίαρχη πολιτική μέσα στα Πανεπιστήμια, θα είναι πάντα μία από τις καθεστωτικές δυνάμεις που τάσσονται στην πράξη ενάντια στα συμφέροντα της φοιτώσας νεολαίας. Πλησιάζει ο Μάιος και πρέπει να κρατήσει τα ποσοστά της βλέπετε λέγοντας ότι κάνει κάτι, ενώ στην πραγματικότητα, το μόνο που κάνει, είναι να είναι εκπρόσωπος των αντι-εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων και της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων ευρύτερα, και παντοτινός προασπιστής τους.


ΡΑΣ ΕΑΑΚ
Αρ. Εν. Πολιτικού

Ασυλο: Η αιγιδα των φοιτητικων αγωνων

Η κουβέντα για το άσυλο ανοίγει σήμερα ακόμα πιο εμφατικά, κι αυτό γιατί διαπιστώνουμε ότι τον τελευταίο καιρό μοιάζει απανταχού απειλούμενο. Η ειδησεογραφία των τελευταίων εβδομάδων είναι πλούσια σε περιστατικά καταστρατήγησής του: Στην Ξάνθη, ο καθηγητής Γ. Παύλος διώκει αγωνιστές φοιτητές για την συνδικαλιστική τους δράση, έχει φασιστική ρητορεία και πρακτική εντός του πανεπιστημίου κατηγορώντας τους πρόσφυγες για την κατάσταση της χώρας, και καλώντας μας να μιμηθούμε τον Κασιδιάρη και τον Ι. Μεταξά, στρατολογεί ομοϊδεάτες φοιτητές για να σαμποτάρουν την συνδικαλιστική δράση αυτών που αποκαλεί «ένα είδος φοιτητικού ISIS»· Στην Πάντειο,  ο Α. Συρίγος και οι πρυτανικές αρχές υποδέχονται με ανοιχτές αγκάλες την αστυνομία στον χώρο του πανεπιστημίου. Οι δε προαναφερθείσες έμπρακτες προσπάθειες υπονόμευσης του ασύλου συνοδεύονται και από την αντίστοιχη προπαγάνδα: στην Πάντειο μαζεύονται υπογραφές για «κατάργηση του ασύλου της ανομίας» (αν ακούγεται οικείο, είναι μάλλον γιατί τον ίδιο όρο χρησιμοποιεί στα φυλλαδιάκια της η δική μας ΔΑΠ-ΝΔΦΚ), τα άρθρα στην Καθημερινή για την «βία στα πανεπιστήμια» δίνουν και παίρνουν, ενώ ο Συρίγος, σε γνήσιο Μητσοτακέικο πνεύμα, μιλάει για «πανεπιστήμιο-άβατο». Η επίθεση είναι διμέτωπη: το άσυλο καταδυναστεύεται αφενός από τέτοιες πρακτικές, αφετέρου επιδιώκεται η απονομιμοποίησή του στα μάτια των φοιτητών και της κοινωνίας ευρύτερα. Το συμπέρασμα, από πλευράς καθηγητών, πολιτικών και διαφόρων του μιντιακού κατεστημένου είναι πάντα το ίδιο: το άσυλο είναι ένας απαρχαιωμένος θεσμός που πρέπει να θυσιαστεί στον βωμό της "τάξης και της ασφάλειας" στο εσωτερικό των Πανεπιστημίων (για τους μπράβους της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ ούτε λόγος προφανώς, η "τάξη" αφορά μόνο την παρέμβαση κοινωνικών αγωνιστών). 

Η στρατηγική απαξίωσης και εν τέλει κατάργησης του ασύλου ως έννοιας και ως θεσμού, έχει στόχο να μας εξοικειώσει με μια νέα πραγματικότητα, στην οποία το πανεπιστήμιο είναι το βασίλειο της καθηγητικής αυθεντίας, ένας αποστειρωμένος χώρος διδασκαλίας και τίποτα περισσότερο, όπου η γνώμη των φοιτητών έχει συμβουλευτικό χαρακτήρα και δευτερεύουσα σημασία. Ταυτόχρονα, επιδιώκεται με αυτόν τον τρόπο η ηθική νομιμοποίηση του φόβου και του κινδύνου στους φοιτητές/-τριες, και η δημιουργία μίας επίπλαστης αναγκαιότητας για προστασία μέσω ενός καθεστώτος συνεχούς επιτήρησης. Εμείς από τη μεριά μας, πρέπει να απαντήσουμε υπενθυμίζοντας για άλλη μια φορά τι είναι για εμάς το άσυλο. Είναι το θεμέλιο ενός χώρου ζωντανού, δημοκρατικού, και κοινωνικά ενεργού, και γιατί εμείς και μόνο εμείς, οι φοιτητικοί σύλλογοι, μπορούμε και οφείλουμε να το υπερασπιστούμε.             

Το άσυλο ήταν ανέκαθεν συνδεδεμένο με την ιδέα ότι το Πανεπιστήμιο είναι και πρέπει να είναι ένας χώρος ελεύθερης έκφρασης όλων εκείνων των ιδεών  που θεωρούνται αιρετικές. Αυτό προκύπτει και από τον ιστορικό του ρόλο: το Πανεπιστήμιο έχει λειτουργήσει ως προπύργιο μεγάλων κοινωνικών και πολιτικών αγώνων, στους οποίους το φοιτητικό κίνημα, πλάι στο ευρύτερο λαϊκό, έχει παίξει καθοριστικό ρόλο. Ως κατ’ εξοχήν χώρος δραστηριοποίησης της νεολαίας, χώρος κοινωνικοποίησης και πολιτικοποίησης, προβληματισμού και δημιουργικής αμφισβήτησης, το Πανεπιστήμιο λειτουργούσε ανέκαθεν ως κοιτίδα επώασης ριζοσπαστικών και ανατρεπτικών ιδεών. Το άσυλο εξασφαλίζει ότι αυτές οι ιδέες μπορούν να εκφέρονται ελεύθερα όχι μόνο ως λόγος αλλά, μέσα από συλλογικές αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες των φοιτητικών συλλόγων, και ως πράξη. Γι’ αυτό άλλωστε έχει βρεθεί στο στόχαστρο ουσιαστικά όλων των κυβερνήσεων των τελευταίων χρόνων, οι οποίες προσπάθησαν, άμεσα ή έμμεσα, περισσότερο ή λιγότερο επιθετικά, να το αποδυναμώσουν ή να το περιορίσουν.

Ακόμη, στη βάση της παραδοχής ότι το πανεπιστήμιο δεν είναι ένας απομονωμένος κοινωνικός χώρος, αλλά βρίσκεται σε διαρκή αλληλεπίδραση με την κοινωνία και τα λαϊκά αιτήματα, καταλαβαίνει κανείς ότι το άσυλο δεν μπορεί να αφορά μόνο τους φοιτητές, αλλά ανήκει σε όλο τον λαό. Με λίγα λόγια, το άσυλο είναι η ασπίδα που προστατεύει κάθε πολιτική και συνδικαλιστική ελευθερία, κάθε δημοκρατική πρωτοβουλία στο χώρο του πανεπιστημίου από οποιαδήποτε κατασταλτική δύναμη επιχειρεί έξωθεν (βλ. κρατική καταστολή) ή έσωθεν (βλ. φασιστική βία) να τις υπονομεύσει. Αποτελεί κεκτημένο του φοιτητικού κινήματος και, όπως η εμπειρία έχει δείξει, μόνο το φοιτητικό κίνημα μπορεί να το εγγυηθεί: κανείς άλλος παρά εμείς δεν προτίθεται και δεν μπορεί να εγγυηθεί το δικαίωμά μας να ονειρευόμαστε και να διεκδικούμε ένα καλύτερο μέλλον.


ΡΑΣ ΕΑΑΚ

 

A woman’s place is in the revolution

Σε μια περίοδο βαθιάς κοινωνικοπολιτικής κρίσης, μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι καμία πτυχή της κοινωνικής ζωής δεν αφήνεται ανεπηρέαστη, ενώ ταυτόχρονα τα αντανακλαστικά της κοινωνίας αντιδραστικοποιούνται.  Όπως δείχνουν και τα πολλά περιστατικά έμφυλης βίας, επιθέσεων, και βιασμών τον τελευταίο καιρό σε μια σειρά κοινωνικών χώρων, αυτή η κρισιακή κατάσταση αποκρυσταλλώνεται και στο πεδίο των έμφυλων σχέσεων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, που μάλιστα, αφορά τον κοινωνικό χώρο του Πανεπιστημίου, είναι το συμβάν της επίθεσης που δέχτηκε φοιτήτρια του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας από τον καθηγητή της Ν. Γκιτσάκη, ο οποίος την έστειλε σε αιμόφυρτη κατάσταση, ημιλυπόθυμη, στο νοσοκομείο. Το περιστατικό αυτό, φυσικά, δεν είναι μεμονωμένο: σε μια πατριαρχική κοινωνία, και στις παραγόμενες από αυτήν έμφυλες σχέσεις εξουσίας, αυτού του είδους τα περιστατικά αποτελούν σχεδόν καθημερινή πραγματικότητα, και συνήθως αποσιωπώνται από τον κυρίαρχο λόγο.

Η άσκηση τέτοιου είδους σεξιστικής συμπεριφοράς από έναν καθηγητή σε μια φοιτήτρια αποτελεί παράδειγμα τυπικής έμφυλης βίας αφενός, και το αποκορύφωμα της πρακτικής της καθηγητικής αυθαιρεσίας αφετέρου. Ο καθηγητής, έχοντας ενσωματώσει την ιδέα ότι αποτελεί αυθεντία στον κοινωνικό χώρο του Πανεπιστημίου, θεώρησε ότι έχει το δικαίωμα να ασκήσει εξουσία πάνω στο σώμα μιας φοιτήτριάς του. Η καθηγητική κοινότητα, εξάλλου, συμβάλλει συχνά στην αναπαραγωγή του κυρίαρχου λόγου και σχέσεων εξουσίας εντός του Πανεπιστημίου. Μια άλλη πλευρά των σχέσεων εξουσίας που διαμορφώνονται στο εσωτερικό του Πανεπιστημίου, αποτυπώθηκε με το περιστατικό στο Πάντειο, όπου καθηγητής χτύπησε τον φοιτητή του επειδή έγραψε ένα σύνθημα στον τοίχο, και με την ιστορία δύο χρόνων όπου φοιτητές στην Ξάνθη διώκονταν από τον φασίζουσας ρητορείας καθηγητή τους για τη συνδικαλιστική τους δράση. Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι οι εξουσιαστικές σχέσεις, έμφυλες ή όχι, δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά, αλλά μια πραγματικότητα στην οποία πρέπει εμείς οι ίδιες και οι ίδιοι να αντισταθούμε.

Η υπέρβαση αυτών των ποικίλων σχέσεων εξουσίας και της έμφυλης καταπίεσης αποτελεί, ταυτόχρονα, και έναν αγώνα για συνολική κοινωνική χειραφέτηση, έναν αγώνα που πρέπει να δοθεί σε πολλαπλά επίπεδα. Αυτό ακριβώς σηματοδοτεί η 8η Μάρτη, η Ημέρα της Γυναίκας, που καθιερώθηκε το 1911 προς τιμήν  των κινητοποιήσεων των εργατριών της κλωστοϋφαντουργίας στις ΗΠΑ το 1908. Τότε όπως και τώρα, η πάλη για έμφυλη (και όχι μόνο) απελευθέρωση αποτελεί ένα συνεχές διακύβευμα, μια καθημερινή μάχη ενάντια στην πατριαρχική δομή της κοινωνίας και τη σεξιστική νοοτροπία που παράγεται από αυτήν. Ταυτόχρονα, πρόκειται και για μια ιδεολογική διαπάλη που, αναγνωρίζοντας ότι το φύλο αποτελεί μια κοινωνική κατασκευή και όχι μια βιολογική και καθολική πραγματικότητα, πρέπει να αμφισβητήσει τα έμφυλα πρότυπα τα οποία, καθορίζοντας τον τρόπο με τον οποίο όλες και όλοι πρέπει να φερόμαστε ανάλογα με το φύλο μας, καταπιέζει όλα τα υποκείμενα και τα ιεραρχεί σε ανώτερα και κατώτερα, σε «φυσιολογικά» και «μη φυσιολογικά».

Γιατί, εν τέλει, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να ορίζει τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε, που ντυνόμαστε, που αυτοδιαθέτουμε το σώμα μας, αυτές/ους που επιλέγουμε να κοιτάμε. Για να είμαστε, λοιπόν, όλες και όλοι ελεύθερες/οι, ας είναι η 8η Μάρτη, όχι η ημέρα που χαρίζουμε λουλούδια στο «ωραίο φύλο», αλλά η αφορμή να αγωνιζόμαστε για την έμφυλη χειραφέτηση και να μετασχηματίζουμε τη ζωή και την κοινωνία μας, κάθε μέρα και όχι μια φορά το χρόνο. 


ΡΑΣ ΕΑΑΚ
ΑΡ.ΕΝ. ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ

Διεκδικουμε συλλογικα, νικαμε συλλογικα

Μετά τα τελευταία περιστατικά στον Φοιτητικό Σύλλογο των Η.Μ.Μ.Υ. στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο στην Ξάνθη, όπου καθηγητής με φασιστική ρητορεία, και πρακτικές καθηγητικής αυθαιρεσίας στοχοποίησε διώκοντας φοιτητές οι οποίοι είναι και μέλη αριστερών σχημάτων για τη συνδικαλιστική τους δράση, η οποία στρεφόταν απέναντι στον ίδιο τον καθηγητή αλλά και σε φοιτητές που υποστήριζαν τον ξενοφοβικό και συνομωσιολογικό του λόγο, καταλαβαίνουμε ότι πλέον τα συλλογικά αντανακλαστικά είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Αυτό φαίνεται εν τέλει από την νίκη του συγκεκριμένου Φοιτητικού Συλλόγου μέσω του επί δύο χρόνια αγώνα τους, απέναντι στον εν λόγω καθηγητή με την τελική απομάκρυνση του από τα καθήκοντά του. 

Το περιστατικό αυτό μας δείχνει, λοιπόν, ότι σε καιρούς όπου κυριαρχεί ο ατομικός δρόμος και η αποστροφή από την πολιτική, υπάρχει ακόμα η δυνατότητα αλλαγής και εν τέλει κατοχύρωσης όλων αυτών που απαιτούμε και μας αξίζουν. Σε ένα περιβάλλον ματαιότητας κατά το οποίο μας έχουν μάθει να φοβόμαστε να διεκδικήσουμε οτιδήποτε παρεκκλίνει από το κυρίαρχο κλίμα, βλέπουμε ότι αν ξαναστραφούμε σε συλλογικές διαδικασίες μπορούμε να πετύχουμε πολλά περισσότερα από αυτά που είχαν σκοπό να μας δώσουν. Στον μικρόκοσμό μας, τον κοινωνικό χώρο του Πολιτικού, τα παραπάνω μπορούμε να τα παρατηρήσουμε σε μικρότερου αλλά εξίσου σημαντικού βεληνεκούς αγώνες όπως μπορεί να είναι και πιο συγκεκριμένα οι αναβαθμολογήσεις. Μέσα από συνεχείς παρεμβάσεις στις Γενικές Συνελεύσεις Τμήματος ο Φ.Σ. κατάφερε να αλλάξει το υπάρχον καθεστώς, δηλαδή την δυνατότητα αναβαθμολόγησης από τα 4 μαθήματα κορμού στα 8. 

Αν και θα θέλαμε πολύ τα παραπάνω να αποτελούν κομμάτι της καθημερινής φοιτητικής πραγματικότητας, εχθροί όπως το αίσθημα της ανάθεσης, οι πρακτικές «καπελώματος» των καθεστωτικών παρατάξεων αλλά και οι εντελώς αντίθετες στα φοιτητικά συμφέροντα αντιδράσεις των καθηγητών, καταφέρνουν να αποδυναμώσουν τις συλλογικές διαδικασίες και να προωθήσουν στον αντίποδα τον δρόμο του ατομικισμού, τις πελατειακές σχέσεις που επιτρέπουν να φτάσει κανείς στον στόχο του ευκολότερα, καθώς και ένα πρότυπο πειθήνιου φοιτητή ο οποίος θα μένει προσηλωμένος στα μαθήματά του, δε θα διεκδικεί και δε θα αγωνίζεται για τον μετασχηματισμό του κοινωνικού του χώρου αλλά και της ζωής του, κάτι το οποίο στην τελική, καθιστά το πανεπιστήμιο έναν αποστειρωμένο χώρο μακριά από κοινωνικά προβλήματα που αγγίζουν και εμάς τους ίδιους και τις ίδιες αλλά και άλλες δραστηριότητες. 

Κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να λείπει και από τον δικό μας κοινωνικό χώρο, όπου καθεστωτικές παρατάξεις, όπως η ΠΑΣΠ, οικειοποιούνται διεκδικήσεις και νίκες ολόκληρου του Φ.Σ. ενώ είτε δεν είχαν παρευρεθεί σε συλλογικές του διαδικασίες είτε απλά παρευρίσκονταν τηρώντας σιγή ιχθύος .όπως στη Γ.Σ.Τ. κατά την οποία υπήρχε ανοιχτή διαφωνία περί αναβαθμολογήσεων. Επιπλέον όσον αφορά το κομμάτι των καθηγητών υπάρχει συγκεκριμένη μερίδα η οποία δηλώνει ευθαρσώς πως θα έκανε τα πάντα για να μην εφαρμοστούν αποφάσεις όπως αυτή της αύξησης του ορίου μαθημάτων προς αναβαθμολόγηση αδιαφορώντας για όσους έχουν επιλέξει να εργάζονται και υποστηρίζοντας ότι σε αυτήν την περίπτωση καλύτερα να μη σπούδαζαν.

Από την πλευρά μας, λοιπόν, θεωρούμε ότι πρέπει να διεκδικούμε τα ενιαία συμφέροντά μας μέσα από τα συλλογικά όργανα και τις διαδικασίες του συλλόγου γυρνώντας την πλάτη σε ψηφοθηρικές τακτικές των κυρίαρχων παρατάξεων, είτε είναι μπλε, είτε πράσινες. Άλλωστε όσες φορές ο φοιτητικός σύλλογος εγγυήθηκε ο ίδιος για τις αποφάσεις του, πέτυχε αυτό που ήθελε χωρίς κανείς να τον σταματήσει. 

ΡΑΣ ΕΑΑΚ

ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ

Το 1973, η μεγαλύτερη όξυνση του φοιτητικού κινήματος είχε ως αποτέλεσμα ,σε τυπικό τουλάχιστον επίπεδο, τα καταστατικά των φοιτητικών συλλόγων να μην επιτρέπουν φασίστες ως μέλη τους. Σ’ αυτό το σημείο να υπενθυμίσουμε ότι στο παρελθόν, και στο Φ.Σ. Πολιτικού έχει διαγραφεί από τα πολιτικά του δικαιώματα φοιτητής με φασίζουσα ρητορεία και πρακτική. Για εμάς οι φασίστες δεν έχουν χώρο στην κοινωνία, πόσο δε μάλλον σε έναν κοινωνικό χώρο όπως το πανεπιστήμιο που αποτελεί άσυλο προάσπισης κοινωνικών αγώνων, εφαλτήριο κινημάτων, χώρος αμφισβήτησης και πολιτικοποίησης. Είναι τα τσιράκια των από πάνω, είτε στους χώρους δουλειάς, είτε στις σχολές. Τάσσονται εξ ορισμού απέναντι στα συμφέροντα και τις διεκδικήσεις μας και στρέφονται ενάντια σε βαθιά πληττόμενες κοινωνικές κατηγορίες (μετανάστες, ομοφυλόφιλους κλπ.).
Όπως είδαμε, λοιπόν, τους φασίστες στις δίκες της Χ.Α. με τους μπάτσους στο πλευρό τους είτε με παρεμβάσεις κατά αντιφασιστών, είτε με την χρήση κρυφών καμερών από ΜΑΤάδες, έτσι βλέπουμε και στις σχολές μας να βρίσκουν χώρο κάτω από τον μανδύα καθηγητών, επίσης φασίζουσας ρητορείας, με χαρακτηριστικότατο παράδειγμα αυτό του Δ.Π.Θ.
Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή, και για το δημοσιογραφικό κομμάτι της υπόθεσης τα πράγματα έχουν ως εξής. Στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και συγκεκριμένα στο τμήμα ΗΜΜΥ, ο Φοιτητικός Σύλλογος αντέδρασε μαζικά σε άλλο ένα από τα πολλά περιστατικά καθηγητικής αυθαιρεσίας, και έβαλε, και πολύ σωστά μάλιστα,  μέσω παράστασης διαμαρτυρίας στην Γ.Σ.Τ. στον τοίχο τον κ. Παύλου για μια σειρά ζητημάτων όπως μαζικά κοψίματα, υποχρεωτικές εργασίες( αγνοώντας απόφαση συλλόγου που προέβλεπε την μη ύπαρξη υποχρεωτικών εργασιών), χαώδη ύλη ανεξάρτητα από το πρόγραμμα σπουδών αλλά και περιστατικά στοχοποίησης φοιτητών, αισχρής συμπεριφοράς και άρθρωσης φασιστικού, ξενοφοβικού και συνομωσιολογικού λόγου.
Μαζί με τον κ. Παύλο τέθηκε και μια ομάδα φοιτητών εκ των οποίων ο ένας διατηρούσε κάλλιστες σχέσεις με τον καθηγητή και με τις φασιστικές του τοποθετήσεις. Να επισημανθεί πως λόγω των τοποθετήσεων του εν λόγω φοιτητή, του ζητήθηκε να αποχωρήσει από την Γ.Σ. ενώ το ίδιο διάστημα, εντελώς συμπτωματικά, οι αφίσες του αριστερού σχήματος είτε εξέλιπαν, είτε είχαν πάνω τους συνθήματα τύπου  «Ζήτω η 21η Απρίλη» ( επέτειος χούντας) και ναζιστικά σύμβολα.
Από την πλευρά μας, οριοθετημένοι από λογικές που αντιλαμβάνονται τον αντιφασισμό ως εκτονωτικό μέσο, θεωρούμε πως η αντιφασιστική πάλη στο σήμερα είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία. Με τη φασιστική απειλή να παραμονεύει ενώ σε γειτονικές χώρες όπως η Ουκρανία να έχει εδραιωθεί, με το δολοφόνο του Παύλου Φύσσα, Γιώργο Ρουπακιά, να κυκλοφορεί ελεύθερος, Θεωρούμε κάτι πάρα πάνω από επικίνδυνο να επιτρέπουμε σε οποιονδήποτε φασίστα να ορθώνει ανάστημα, να δρα και να κάνει προπαγάνδα, ιδιαίτερα σε ένα κοινωνικό χώρο τον οποίο το ίδιο το φοιτητικό κίνημα, φρόντισε να προφυλάξει.

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ/ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΞΑΝΘΗΣ.

Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΘΑ ΤΣΑΚΙΣΕΙ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ.

ΡΑΣ ΕΑΑΚ

21/02/1973: Η Νομικη εξεγειρεται εναντια στη χουντα των συνταγματαρχων

Το ιστορικό της εξέγερσης

Ο έλεγχος της εκπαίδευσης και η ιδιαίτερα περιστολή της δημοκρατίας στο εσωτερικό των πανεπιστημίων αποτέλεσε κύριο μέλημα των πραξικοπηματιών ήδη από τους πρώτους μήνες ζωής της στρατιωτικής δικτατορίας. Οι χουντικοί γνώριζαν καλά πόσο επικίνδυνοι πολιτικά μπορούσαν να αποβούν οι φοιτητές μέσω των φοιτητικών συλλόγων, και η πρώτη κίνηση για την εξουδετέρωσή τους έγινε ήδη από το καλοκαίρι του 1967, με τον νόμο 129/67 περί οργάνωσης και διοίκησης της γενικής εκπαίδευσης, αλλά και το Ν. Δ. 93/ 1969. Αυτοί προέβλεπαν: διορισμό και όχι εκλογή των Διοικητικών Συμβουλίων των Συλλόγων· συμμετοχή των εκπροσώπων τους στις συνεδριάσεις της Συγκλήτου αποκλειστικά στις περιπτώσεις που συζητούνται φοιτητικά θέματα χωρίς δικαίωμα ψήφου· απαγόρευση συναθροίσεων/εκδηλώσεων που «αποσκοπούν στη διάδοση ανατρεπτικών ιδεών».

Παρά τις χουντικές μεθοδεύσεις ωστόσο, η απάντηση δεν αργεί να έρθει. Τα οργανωτικά εμπόδια για τον συντονισμό της δράσης των φοιτητικών συλλόγων παρακάμπτονται με την ίδρυση «Φοιτητικών Επιτροπών Αγώνα» με ριζοσπαστικό χαρακτήρα, που έρχονται σε ευθεία αντιπαράθεση με τα διορισμένα από τη χούντα διοικητικά συμβούλια των συλλόγων. Σε μια προσπάθεια να θολώσει τα νερά, η δικτατορία οργανώνει τον Νοέμβριο του 1972 φοιτητικές εκλογές βίας και νοθείας, προκαλώντας θυελλώδεις αντιδράσεις. Το φοιτητικό κίνημα μπαίνει αποφασιστικά σε τροχιά ρήξης με το καθεστώς.

Στις αρχές του φλεβάρη του ’73, οι Πολυτεχνίτες αποφασίζουν γενική αποχή από τα μαθήματα. Η απάντηση της χούντας, με το νομοθετικό διάταγμα 1347 που προβλέπει άρση αναβολής στρατιωτικής θητείας για τους φοιτητές που δεν παρακολουθούν τα μαθήματα, είναι η σταγόνα που κάνει το ποτήρι να ξεχειλίσει. Στο πολυτεχνείο διοργανώνονται μαζικές εκδηλώσεις-διαδηλώσεις, που συναντούν βίαιη αστυνομική καταστολή, καταπάτηση ασύλου, και συλλήψεις.

Αλλά είναι ήδη αργά: στις 21 Φεβρουαρίου, η ταράτσα της νομικής πλημμυρίζει από κόσμο, και ο όρκος που βροντοφωνάζουν 4.000 φωνές αντηχεί αφυπνιστικά στο κέντρο της πόλης:  «Εμείς οι φοιτηταί των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων ορκιζόμαστε στο όνομα της ελευθερίας να αγωνισθούμε μέχρι τέλους για την κατοχύρωση: α) των ακαδημαϊκών ελευθεριών, β) του πανεπιστημιακού ασύλου, γ) της ανακλήσεως όλων των καταπιεστικών νόμων και διαταγμάτων».

Η εξέγερση του Φλεβάρη ήταν ο πρώτος μεγάλος σταθμός στον αγώνα του φοιτητικού κινήματος ενάντια στη δικτατορία, που θα κλιμακωθεί τους επόμενους μήνες. Η πλατιά λαϊκή νομιμοποίηση του αγώνα αυτού θα αφήσει μόνο μία επιλογή για το θορυβημένο δικτατορικό καθεστώς: ο δρόμος του Νοέμβρη είχε πια ανοίξει.

Γιατί θυμόμαστε την 21η Φλεβάρη

Για εμάς η αξία της πολιτικής παρακαταθήκης του Φλεβάρη είναι σήμερα αδιαμφισβήτητη: Η εξέγερση της Νομικής μας διδάσκει και στο παρόν πώς οφείλουμε να απαντάμε σε όλους εκείνους που ενεργά υπονομεύουν τον δημοκρατικό χαρακτήρα του πανεπιστημίου. Στις πρυτανικές αρχές και κοσμητείες που και φέτος δεν δίστασαν να απειλήσουν το άσυλο σε τρεις (!) διαφορετικές περιπτώσεις επιστρατεύοντας το λοκ-άουτ, στους αντιδραστικούς καθηγητές που πιστεύουν ότι ο φοιτητής πρέπει να κινείται μεταξύ αμφιθεάτρου και σπιτιού, στις καθεστωτικές παρατάξεις που φέρνουν μπράβους στις εκλογές, που απαξιώνουν με τη στάση τους τις συλλογικές μας διαδικασίες και βλέπουν τον σύλλογο σαν μαγαζί, απαντάμε: η δημοκρατία κερδήθηκε με αίμα και θα διαφυλάσσεται και τώρα  και πάντα με αγώνες από τους ίδιους τους συλλόγους, από όλους και όλες εκείνους/ες που δεν εκχωρούν σε κανέναν το δικαίωμά τους να αποφασίζουν οι ίδιοι/ες για το μέλλον τους και να διεκδικούν συλλογικά τα συμφέροντά τους. Το άσυλο των ανατρεπτικών ιδεών και των κοινωνικών αγώνων είναι αδιαπραγμάτευτο. Το πανεπιστήμιο, μέσα από ενεργούς, μαχητικούς φοιτητικούς συλλόγους, θα συνεχίσει να είναι στην πράξη κοιτίδα δημοκρατίας και ορμητήριο αγώνων για ελευθερία και αξιοπρέπεια.

Στο δρόμο του Νοέμβρη βαδίζουμε ξανά!

ΡΑΣ ΕΑΑΚ


Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)