ΔΙΚΟΙ ΤΟΥΣ ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ, ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ

Πότε ξεκίνησε η πάλη κατά της δικτατορίας και από ποιον; Στη πραγματικότητα όλα ξεκινούν το Φλεβάρη του 1972. Φοιτητές/-τριες από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τη Πάτρα, τα Γιάννενα βρίσκονται σε διαρκή κινητικότητα. Οι φοιτητές/-τριες ζητούν ελεύθερες εκλογές και κατάργηση του νόμου “περί στρατολογίας”. Σύμφωνα με αυτόν οι εξουσιαστικές αρχές της δικτατορίας διακόπτουν την αναβολή για στράτευση και καλούν στα «όπλα» όσους φοιτητές είχαν αντιδικτατορική δράση. Οι συλλήψεις ήταν μαζικές, το εξεγερσιακό πνεύμα αμείωτο.

2 Νοεμβρίου 1973, ο Υπουργός Παιδείας δηλώνει τη διεξαγωγή “ελεύθερων” εκλογών στα Πανεπιστήμια μετά τις βουλευτικές. Οι φοιτητές απ' την άλλη ζητούν την άμεση διεξαγωγή ελεύθερων εκλογών καταγγέλοντας την δικτατορική σπέκουλα. Μετά τα γεγονότα παίρνουν τον δρόμο της Ιστορίας. Η ταράτσα της Νομικής γεμίζει. Το ημερολόγιο δείχνει 8 Νοεμβρίου 1973. Τα φοιτητικά αιτήματα ξεπερνούν τις πόρτες των Πανεπιστημίου και αποκτούν παλλαϊκό χαρακτήρα. Οι δικτατορικές αρχές πανικοβάλλονται και εξαπολύουν επίθεση εναντίον των φοιτητών με σκοπό την εκκένωση του χώρου, του Πανεπιστημιακού ασύλου. Οι φοιτητές δεν πτοούνται. Στο Πολυτεχνείο συγκαλούν γενικές συνελεύσεις και αποφασίζουν κατάληψη. Το πολυτεχνείο κατακλύζεται από φοιτητές που καταφθάνουν και απ'τις υπόλοιπες σχολές. Αυτοοργανώνονται με συγκρότηση ομάδων τροφοδοσίας, τυπογραφείο, φαρμακείο, ραδιοφωνικό σταθμό. Καλούν όλο το λαό σε κινητοποίηση και η εξέγερση γίνεται απτή πραγματικότητα.

Υψώνεται η σημαία της εξέγερσης. Μια σημαία βγαλμένη μέσα από την  πολυφωνία και τις αντιθέσεις τους. Μια σημαία όμως όπου όλοι μαζί χάραξαν πάνω της το όραμα μιας κοινωνίας, ελεύθερης, ανεξάρτητης, κοινωνικά δίκαιης, τελικά απελευθερωτικής. Οι φοιτητές γίνονται υποκείμενα της ιστορίας και όχι αντικείμενό της, όπως την υπόλοιπη ζωή τους. Είναι από τις σπάνιες στιγμές που οι ανώνυμοι φτιάχνουν την ιστορία. Το πλήθος ξεχύνεται στους δρόμους, τα τραγούδια αντηχούν. Αντηχούν την εξέγερση, τη θέληση για ελευθερία

Μεσάνυχτα 17ης Νοέμβρη. Έξω από το Πολυτεχνείο βρίσκονται παραταγμένα τανκς και μονάδες καταδρομών. Οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στις αρχές και την συντονιστική επιτροπή του Πολυτεχνείου ξεκινούν. Η συντονιστική επιτροπή Πολυτεχνείου αποδέχεται να εκκενωθεί ο πανεπιστημιακός χώρος με εγγυητές ασφάλειας τη δικαιοσύνη, το Διεθνή Ερυθρό Σταυρό και τον τύπο. Οι όροι δε γίνονται δεκτοί η χούντα αποφασισμένη να καταστείλει την εξέγερση, να σώσει το καθεστώς και να τρομοκρατήσει το λαό ρίχνει πυρ. Τέσσερις πυροβολισμοί και 3 τανκς ορμούν στην πύλη, ακολουθούν λεπτά θανάτου. Ο κόσμος ήταν άοπλος, εκτός κι αν θεωρηθούν σαν όπλα οι λέξεις τους. Λέξεις με μπογιά κόκκινη. Λέξεις στους τοίχους και στον αέρα. Το Πολυτεχνείο εκκενώθηκε, με πολλούς νεκρούς, πολλούς να αγνοούνται. Ομαδικός τάφος ανοίχτηκε πρόχειρα στο Γουδί για τους πρώτους νεκρούς. Τους πρώτους 75.

Απ’ αυτό το σημείο ξεκινά η παραχάραξη της ιστορίας. Τα θύματα παρουσιάζονται ως απαγωγές, εξαφανίσεις, αυτοκτονίες και δήθεν αυτοκινητιστικά δυστυχήματα. Κι αυτό γιατί  το Πολυτεχνείο δεν έπρεπε να μείνει στη μνήμη του λαού ως ήταν το τέλος της ντόπιας και ξενόφερτης χούντας. Από τότε το κράτος και οι μηχανισμοί του, με την τεράστια καταστολή στις πορείες για τη μνήμη του Πολυτεχνείου και με την προπαγάνδα των ΜΜΕ προσπαθούν να υπονομεύσουν την ιστορική τομή και την τομή στις ίδιες τις συνειδήσεις των ανθρώπων που τροφοδότησε εκείνη η εξέγερση.

Μέχρι και σήμερα, τα media συνδέουν το Πολυτεχνείο με φιγούρες όπως η Δαμανάκη, ο Θεοδωράκης κτλ. Το Πολυτεχνείο, όμως, δεν είναι μόνο φιγούρες. Το Πολυτεχνείο και οι νεκροί του, τα ανώνυμα θύματα τις δικτατορίας εγχάραξαν στον κόσμο αξίες. Το σύνθημα Ψωμί Παιδεία Ελευθερία αξίζει να ακούγεται και σήμερα αλλά και πάντα, όχι απλά σαν τιμής ένεκεν στους νεκρούς, ούτε γιατί «το Πολυτεχνείο είναι πιο επίκαιρο από ποτέ». Αλλά για να μας θυμίζει τον αναγκαίο αγώνα για τη λαϊκή κυριαρχία. Τον αγώνα για ζωή στον τόπο μας και δουλειά με δικαιώματα. Τον αγώνα της νεολαίας για δωρεάν παιδεία και εργασιακή προοπτική, τον αγώνα των εργαζόμενων για αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις, ενάντια στην επισφάλεια και την ανεργία. Έναν αγώνα που ενώνει τις λαϊκές διεκδικήσεις και τις εξυψώνει σε πάγια αιτήματα.

Απέναντι στην προσπάθεια υποτίμησης της εξέγερσης, με φρασεολογία τύπου «για όλα φταίει η γενιά του Πολυτεχνείου», εμείς απαντάμε ακολουθώντας το παράδειγμα μιας ολόκληρης γενιάς που έχυσε το αίμα της για τη δημοκρατία και την ελευθερία, τη δική μας ελευθερία. Για να μπορούμε εμείς σήμερα να αγωνιζόμαστε όταν μας κόβουν συγγράμματα και μας αποστερούν επαγγελματικά δικαιώματα, όταν μας κόβουν μισθούς και συντάξεις, όταν αναίτια μας απολύουν, όταν ευθαρσώς δεν αφήνουν τις φωνές μας να ακουστούν. Να απαντήσουμε και σήμερα με την ίδια μας την πρακτική. Να αποδείξουμε ότι, πάνω απ’ όλα, το Πολυτεχνείο ήταν μόνο η αρχή.

Ψωμί

Έπειτα από 8 χρόνια οικονομικής κρίσης και μνημονιακών πολιτικών, το σύνθημα του Πολυτεχνείου αν μη τι άλλο είναι και σύγχρονο αίτημα. Οι συνεχής μειώσεις μισθών και συντάξεων με παράλληλη  αύξηση της φορολογίας επικυρώθηκαν και εμβάθυναν με τη υπογραφή του τρίτου μνημονίου από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Με την ανεργία, την ετεροαπασχόληση, την επιστημονική μετανάστευση και τις επισφαλείς και ελαστικές σχέσεις εργασίας να συγκροτούν μια σκληρή εργασιακή πραγματικότητα, οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές επιλέγουν να δυσχεραίνουν ολοένα το τοπίο, με το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο που έρχεται να εξωθήσει τους αυτοαπασχολούμενους (αγρότες κτλ) και τους νέους επαγγελματίες εκτός επαγγέλματος με την επιβολή υψηλών εισφορών. Το παζλ συμπληρώνει το νέο εργασιακό, το οποίο έρχεται να επικυρώσει και να νομιμοποιήσει την ατομική διαπραγμάτευση κάθε εργαζόμενου με την εργοδοσία, δηλ. την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και βασικών εργασιακών δικαιωμάτων, την απελευθέρωση των απολύσεων και τη νομιμοποίηση της εργοδοτικής τρομοκρατίας με την απονομιμοποίηση των συλλογικών αγώνων των εργαζομένων με την κατακρεούργηση του δικαιώματος στην απεργία.  Επίσης, οι φορολογικές επιβαρύνσεις γίνονται ακόμη πιο έντονες, με συνεχή μείωση του αφορολόγητου και διατήρηση του ΕΝΦΙΑ.

Όσον αφορά το χρέος, η αποπληρωμή του φαίνεται να επιχειρείται από την κυβέρνηση με μια σειρά νεοφιλελεύθερων μέτρων, με βασικότερο την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας (ξεπούλημα αεροδρομίων, ΕΥΔΑΠ κλπ). Η διάσωση των τραπεζών επιχειρείται εις βάρος των πολιτών, οι οποίοι, με την ενεργοποίηση «κόκκινων δανείων» και τους  πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, πετιούνται στο δρόμο.

Όσο αναλογιζόμαστε το «μαύρο» τοπίο που έχει δημιουργηθεί, συνειδητοποιούμε ότι είναι χρέος της αριστεράς στο σήμερα να τιμήσει το σύνθημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, με την ανάδειξη της υπάρχουσας εναλλακτικής σε εκείνο το πολιτικό σχέδιο που θα τολμήσει να έρθει σε ρήξη με όλους εκείνους που επιβάλλουν τις πολιτικές λιτότητας και εξαθλίωσης, ενάντια και σε στην κυβέρνηση και στην Ε.Ε. και στο Δ.Ν.Τ.

Ένα σχέδιο αξονισμένο γύρω από την έξοδο από το μηχανισμό της Ε.Ε., τη διαγραφή του χρέους, την εθνικοποίηση των τραπεζών, την αλλαγή παραγωγικού υποδείγματος, την αλλαγή παραγωγικού υποδείγματος ώστε οι εργαζόμενοι να απολαμβάνουν την αξία όσων παράγουν και την εκ νέου κατοχύρωση λαϊκών δικαιωμάτων. Θα πρέπει όσες αριστερές δυνάμεις βλέπουν τον εαυτό τους σ’ αυτή την προσπάθεια να παλέψουν αυτό το σχέδιο μετωπικά, με σκοπό να συσπειρώσουν το λαϊκό παράγοντα, να τον βγάλουν δυναμικά στο προσκήνιο και να τον κινητοποιήσουν στη διεκδίκηση ενός καλύτερου μέλλοντος, εμπνέοντάς του την εμπιστοσύνη ότι αυτό το μέλλον είναι όντως εφικτό. Να προβάλουμε απέναντι στην πραγματικότητα της ήττας τις εικόνες των δικών μας Πολυτεχνείων, τις εικόνες ενός λαού που δεν συνθηκολογεί, δεν τρομοκρατείται, αλλά αγωνίζεται με όλες τις δυνάμεις του για να ζήσει με ψωμί και αξιοπρέπεια.

Παιδεία

Έχουν περάσει τόσα χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, και στις εποχές των τεράτων που ζούμε, η αναδρομή σε αυτή, μοιάζει πιο αναγκαία από ποτέ. Απέναντι στους καιρούς αυτούς, όπου η ζωή μας μπαίνει στο στόχαστρο νεοφιλελεύθερων πολιτικών, είναι στοίχημα για τη νεολαία να βάλει αναχώματα και να διεκδικήσει ένα μέλλον στο μπόι των ονείρων της. Σε μία επίθεση που πλήττει την καθημερινότητά μας σε κάθε επίπεδο, η παιδεία δεν δύναται να μένει ακλόνιστη, αντιθέτως αποτελεί βασικό κόμβο των μνημονιακών πολιτικών.

Ο τρόπος με τον οποίο δομείται αυτή τη στιγμή η εκπαιδευτική διαδικασία, χαρακτηρίζεται άμεσα με το βάθεμα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης τα τελευταία χρόνια. Αυτό αποκρυσταλλώνεται και στον κοινωνικό μας χώρο, το Πανεπιστήμιο, όπου δημιουργείται ένα συγκεκριμένο μοντέλο φοιτητή/-τριας που αντιλαμβάνεται το χώρο αυτό μόνο ως εξεταστικό κέντρο, και όχι ως χώρο πολιτικής και κοινωνικής ανάδρασης. Η φοιτώσα νεολαία, αποστρέφεται ολοένα και περισσότερο από την πολιτική και τις συλλογικές διαδικασίες, πράγμα στο οποίο έχει συμβάλλει η ίδια η διαδικασία της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης.

Το κυρίαρχο ρεύμα στο εσωτερικό των αμφιθεάτρων, είναι αυτό του ατομισμού, του επιβιωτισμού και άρα της ανταγωνιστικότητας μεταξύ του φοιτητικού σώματος. Έχει χαθεί με λίγα λόγια, κάθε έννοια αλληλεγγύης και συνεργασίας μεταξύ των φοιτητών/-τριων, καθώς και η κινητήριος δύναμη που τους ωθούσε σε συλλογικές διεκδικήσεις και πρακτικές. Αυτό μπορεί να συμβαίνει μέσω μίας σειράς ρευμάτων, όπως αυτό της εντατικοποίησης, η οποία δημιουργεί, μέσα από την κράτηση παρουσιολογίων ή συνεχείς προόδους, εργαστήρια, αλυσίδες μαθημάτων, μία αποστειρωμένη φοιτητική καθημερινότητα. Όλη αυτή η διαδικασία συγκροτεί ένα ευέλικτο και πειθήνιο φοιτητικό υποκείμενο εναρμονισμένο στα πρότυπα της αγοράς εργασίας. Μέσα σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και υποχρηματοδότηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης πράγμα που μοιάζει ιδιαιτέρως αντιφατικό με την εισχώρηση ιδιωτικών πρωτοβουλιών και την παροχή υπέρογκων ποσών σε αυτές , το οποίο πλήττει άμεσα το δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο.

Είναι προφανές ότι στην Ελλάδα της κρίσης με τα υψηλά ποσοστά ανεργίας η αγορά εργασίας αδυνατεί να απορροφήσει τις μεγάλες εκροές αποφοίτων, άρα αναζητά ένα μοντέλο εργαζομένου με ελάχιστα επαγγελματικά δικαιώματα και προοπτική. Βασικός τρόπος υλοποίησης του παραπάνω, είναι η αποστοίχιση των επαγγελματικών δικαιωμάτων από το πτυχίο και η αναγκαιότητα λόγω αυτού, συνεχούς εξειδίκευσης. Αυτός είναι ο δρόμος που οδηγεί τη πλειοψηφία των αποφοίτων στη συνέχιση των σπουδών τους μέσα από μεταπτυχιακά. Μεταπτυχιακά με δίδακτρα, τα οποία ορισμένοι/-ες δεν έχουν καν τη δυνατότητα να διαθέσουν αυτή την περίοδο, παρόλα αυτά είναι αναγκασμένοι/-ες αν θέλουν στελεχώσουν μία θέση στην παραγωγή. Εκτός από τα μεταπτυχιακά, προς την ίδια κατεύθυνση κινούνται και τα επί πληρωμής σεμινάρια, προκειμένου να συγκροτηθεί ένας ατομικός φάκελος προσόντων με ανταγωνιστικό χαρακτήρα. Με ένα τέτοιο τρόπο επιδιώκονταν να θεσπιστεί και ο τρόπος με τον οποίο θα διδασκόταν τα μαθήματα της διδακτικής επάρκειας, ακριβώς σε μία προσπάθεια αποστοίχισης των επαγγελματικών δικαιωμάτων από το πτυχίο.

Στα του οίκου μας, εδώ κι ενάμιση χρόνο έχει ανοίξει επίσης η κουβέντα της διδακτικής επάρκειας αλλά πιο πολύ με όρους άρνησης κατοχύρωσης επαγγελματικών δικαιωμάτων. Μέχρι τώρα, στο πρόγραμμα σπουδών μας, αυτά μπορούσε κανείς να τα παρακολουθήσει, να εξεταστεί σε αυτά, χωρίς όμως να υπολογίζεται ο βαθμός στο μέσο όρο του πτυχίου, και χωρίς να έχει τη δυνατότητα, όταν με το καλό προκηρυχθεί ΑΣΕΠ, αυτά τα μαθήματα να του διασφαλίσουν την επαγγελματική ευκαιρία για μια θέση στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Έχει νόημα λοιπόν, απέναντι σε μια σκληρή  πραγματικότητα να μπορείς να εξασφαλίσεις έστω κι ένα επαγγελματικό δικαίωμα.

Σε μία συγκυρία, όπου το μέλλον της γενιάς μας, σκιαγραφείται με το χειρότερο τρόπο, έχει νόημα να ανατρέχουμε στις τομές εκείνες που χαρακτήρισαν την ιστορία με μπροστάρη το φοιτητικό κίνημα, να αντλούμε δύναμη από τις μάχες αυτές, και να έχουμε τα μάτια στραμμένα στο πως η νεολαία μπορεί να διεκδικεί πράγματα στο σήμερα και να κατακτά υλικές νίκες. Ας είναι εν τέλει η νεολαία εκείνη που θα χαράξει το δρόμο προς την ανατροπή όλων αυτών που αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς, ας είμαστε εμείς η σπίθα, που μαζί με το ευρύτερο λαϊκό κίνημα, θα ανάψει τη φωτιά εκείνη που θα αποτελέσει μήνυμα απειθαρχίας, και θα δημιουργήσει άγχος στα κυβερνητικά επιτελεία. 

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Φέτος το τριήμερο του Πολυτεχνείου μας βρίσκει σε μία πολύ συγκεκριμένη κοινωνικο-πολιτική αστάθεια, με τα μέτρα του 3^ου μνημονίου να προελαύνουν σε κάθε πτυχή της ζωής μας, και την άρθρωση αντιστάσεων να απομειώνεται συνεχώς. Δεχόμαστε καθημερινά μία βίαιη επίθεση στα δικαιώματα και τις ελευθερίες που η εξέγερση του Πολυτεχνείου συνέβαλε για να κατακτηθούν. Μία βία που μπορεί να ξεκινά από τις ακραία νεοφιλελεύθερες πολιτικές, έως και τις δυνάμεις καταστολής που διαθέτει το κράτος για να μπορεί να συνθλίβει λαϊκές αντιστάσεις. Και όταν η κυβερνητική εξουσία επιλέγει να χρησιμοποιήσει τις κατασταλτικές δυνάμεις, πάει να πει ότι δεν διαθέτει τη νομιμοποίηση που χρειάζεται από τις μάζες για να ασκήσει εξουσία.

Σε μία τέτοια κίνηση προέβη και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ στις 14/11, όταν με ανακοίνωση της αστυνομίας απαγόρευσε κάθε δημόσια υπαίθρια συνάθροιση ή πορεία με αφορμή την έλευση του τέως Προέδρου των Η.Π.Α. Barack Obama. Αν σε αυτή την περίπτωση, είναι μία φορά προκλητική η επίσκεψη ενός ανθρώπου που μέχρι πρότινος αποτελούσε το πρόσωπο της Αμερικής και του ιμπεριαλισμού, σίγουρα τότε είναι απόλυτα προκλητικό να έρχεται μια τέτοια περσόνα, στην επέτειο του Πολυτεχνείου. Γιατί να μην ξεχνάμε, ότι οι εξεγερθέντες/ εξεγερθείσες δεν ήταν μόνο πολέμιοι/-ες της Χούντας αλλά και των αγαστών συνεργατών της, των ιμπεριαλιστών Αμερικανών που υπέθαλπταν πολέμους σε ολόκληρη την υφήλιο. Τρανταχτή απόδειξη αυτού, το σύνθημα στην πύλη «Έξω το ΝΑΤΟ, έξω οι Αμερικανοί!».

Πάντα σχέση εξουσίας ήταν η σχέση των δύο μεγάλων υπερδυνάμεων, Ευρώπης και Αμερικής, πάντα όμως σχέση στενή και αλληλένδετη. Μια σχέση που ανοίγει τον δρόμο στο σήμερα, στην κατάρριψη κάθε έννοιας ελευθερίας, κάθε έννοιας δημοκρατίας. Κι αυτό μπορεί να αποκρυσταλλώνεται από την επίθεση στις συνδικαλιστικές ελευθερίες και σε θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα που ξεκινούν από τη Γαλλία και φτάνουν μέχρι την Ελλάδα, μέχρι τους φράχτες στον Έβρο, τη FRONTEX στα σύνορα της Τουρκίας και τα hot spots. Η «Ευρώπη των λαών» έχει γίνει η Ευρώπη αυταρχικής θωράκισης των κρατών, η Ευρώπη των φρουρίων.

Κι ενώ κάποτε λαοί ολάκεροι τσάκιζαν το φασισμό σε κάθε σπιθαμή της γης, σήμερα, 43 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η ακροδεξιά αποκτά πάλι χώρο και λόγο, από τον Τραμπ στις Η.Π.Α. μέχρι τη Λεπέν στη Γαλλία, οι φασίστες σηκώνουν κεφάλι, και κομμάτια της κοινωνίας μοιάζουν να ξεχνάνε τους αγώνες που δόθηκαν ενάντια στα καθεστώτα εκείνα. Και στον τόπο, όπου με αίμα κερδήθηκε η δημοκρατία, οι νεοναζί δολοφόνοι της Χρυσής Αυγής παραμένουν αλώβητοι από τη δικαιοσύνη που μόνο κοινωνικούς αγωνιστές ξέρει να ποινικοποιεί.  Καμιά απάντηση δεν έχει δοθεί από το κράτος -για ευνόητους λόγους- για τη συμμορία αυτή που όχι μόνο δεν την καταδικάζουν για τις φασίζουσες ρητορείες και πρακτικές, αλλά στελεχώνει και το μνημονιακό τόξο της Βουλής. Στο στόχαστρο αυτών βρίσκονται προφανώς, τα πιο βαθιά πληττόμενα κομμάτια αυτής της κοινωνίας. Η μόνη απάντηση μπορεί να δοθεί μάλλον, εν τέλει –και ήδη δίνεται καθημερινά- από το ίδιο το αντιφασιστικό κίνημα. Από τον ίδιο το λαό και τη νεολαία, που αγωνιζόταν και αγωνίζονται πάντα για την ελευθερία.

Έχει σημασία λοιπόν, η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου, να μην είναι ένα μνημόσυνο στους χαμένους αγωνιστές μας, αλλά η οργή μας να γίνει μήνυμα ανυπακοής στο θράσος κάποιων, μήνυμα προσήλωσης στο αγώνα των δικών μας νεκρών.

Και να γιατί είμαι στο πνεύμα της ανταρσίας, γιατί στα ιδανικά των κόσμων που γκρεμίζονται, φέρνω τα ιδανικά των κόσμων που γεννιούνται. Είμαι κάθε φορά το μέλλον.

ΡΑΣ ΕΑΑΚ