Μπαίνεις στην
σχολή. Διάβασες δυο χρόνια για τις Πανελλήνιες. Οι γονείς σου πλήρωναν
φροντιστήρια. Θες να τελειώσεις στα τέσσερα χρόνια τη σχολή. Να κάνεις ό,τι
σεμινάριο υπάρχει. Μεταπτυχιακό. Να βρεις δουλειά στον ΟΗΕ. Αυτό είναι όλο; Όχι
τόσο απλά! Αυτή τη στιγμή έχεις ήδη ζήσει μία πλήρως εντατικοποιημένη
καθημερινότητα, τους ρυθμούς και το περιεχόμενο της οποίας δεν καθόρισες
μόνος/-η σου. Μέχρι σήμερα καλείσαι να πειθαρχείς σε πολλών ειδών κανόνες και
να πιστέψεις ότι ο μοναδικός δρόμος να
δημιουργήσεις το μέλλον σου, είναι αυτός του ανταγωνισμού και του ατομισμού.
Μέσα σε ένα πλαίσιο σταθεροποιημένης πλέον αστάθειας,
ίσως να έχεις εναποθέσει όλες τις ελπίδες σου στο ότι το πτυχίο θα σε βοηθήσει
να βρεις δουλειά, ίσως να φοβάσαι ότι ούτε καν αυτό δεν αρκεί. Μπορεί να
πίστεψες για λίγο ότι τα πράγματα θα άλλαζαν, αλλά απογοητεύτηκες από τις
πολιτικές εξελίξεις και είσαι πια σχεδόν σίγουρος/-η πως ό,τι καταφέρεις,
πρέπει να το κάνεις μόνος/-η σου. Πραγματικά, η υπογραφή και υλοποίηση του
τρίτου μνημονίου, που εναρμονίζεται με την νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση των
ευρωπαϊκών χωρών, οδηγεί την πλειοψηφία των νέων στην ανεργία και την
μετανάστευση.
Ενώ η ανάγκη σου να πάρεις όσο το δυνατόν πιο
γρήγορα πτυχίο είναι πραγματική, το πανεπιστήμιο δεν είναι μόνο αυτό. Σε
αντίθεση με το σχολείο, πρόκειται για έναν κοινωνικό χώρο, οι διαστάσεις του
οποίου ξεπερνούν κατά πολύ τον αυστηρά εκπαιδευτικό χαρακτήρα. Είναι χώρος
συλλογικών αναπαραστάσεων και πολιτικού διαλόγου, κοινωνικοποίησης και
διεκδίκησης. Αντίθετα στον ατομικό δρόμο και στην εντατικοποίηση, υπάρχει ένα
άλλο πρότυπο φοιτητή, ένα άλλο πρότυπο φοιτητικής καθημερινότητας, μέσω της
συλλογικής δράσης. Η αλληλεγγύη μεταξύ των φοιτητών, παίρνει τη θέση του
ανταγωνισμού, η ανιδιοτελής βοήθεια σπάει τις πελατειακές σχέσεις, η
οικειοποίηση του κοινωνικού χώρου της σχολή σπάει τη ρουτίνα των μαθημάτων.
Μιλώντας για ένα δημόσιο, δωρεάν και δημοκρατικό πανεπιστήμιο εννοούμε έναν
χώρο ανοιχτό και προσβάσιμο, που δεν θα παρέχει απλώς εξειδικευμένες γνώσεις
συνδεδεμένες με την αγορά εργασίας, αλλά ένα πλαίσιο συλλογικής διεκδίκησης και
κοινωνικού αγώνα. Γιατί, εν τέλει, ο μόνος τρόπος να πετύχουμε υλικές νίκες
είναι να δρούμε μαζί, ο μόνος τρόπος να ζήσουμε με αξιοπρέπεια είναι να
φτιάξουμε έναν άλλο δρόμο, πιο δημιουργικό και πιο αγωνιστικό.
Η εναλλακτική μας
ξεδιπλώνεται μέσα από δομές που έχουν γεννηθεί από τον πυρήνα των συλλογικών
διαδικασιών του Φ.Σ., τη γενική συνέλευση. Δομές όπως είναι το πολιτιστικό-
πολιτικό στέκι, μέσα από το οποίο μπορούμε να δημιουργούμε πεδία καλλιτεχνικής
έκφρασης και να ενδυναμώνουμε το δίκτυο αλληλεγγύης μεταξύ των φοιτητών/-τριών
για τις απλές καθημερινές ανάγκες της σχολής. Μπορούμε ακόμα να φαινόμαστε
κοινωνικά χρήσιμοι όταν η συγκυρία το επιτάσσει όπως έχουμε κάνει με τη συλλογή
ειδών πρώτης ανάγκης για τους πρόσφυγες, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι
είμαστε κομμάτια ενός ευρύτερου κοινωνικού συνόλου. Γιατί έτσι η σχολή γίνεται δική
μας, οι συλλογικοί μας αγώνες όχημα για να ορίσουμε εμείς τα συμφέροντά μας,
και η φοιτητική ζωή μια περιπέτεια που μας δείχνει τρόπους να αγωνιζόμαστε για
αυτά που μας ανήκουν.
ΡΑΣ ΕΑΑΚ
Αρ. Εν. Πολιτικού
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου