30 Νοε 2007

ΤΙ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ...


‘Ολοι συζητούν και προβληματίζονται για άλλη μια φορά για την αναμόρφωση του ασφαλιστικού συστήματος… Γιατί όμως;
Η κυβέρνηση της Ν.Δ. λίγο μόλις καιρό μετά την εκλογή της δείχνει να έχει όλη την “κακή” θέληση να έρθει αντιμέτωπη με το μεγαλύτερο μέρος των στρωμάτων που την στήριξαν. Από την άλλη βέβαια, δίνει με αυτό τον τρόπο και τα διαπιστευτήρια σε όσους (εργοδοσία) ήλπιζαν να υλοποιήσει τα μέτρα που είχε υποσχεθεί. Συγκεκριμένα όμως, προωθεί αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις αυτή τη φορά στον πολύπαθο και σημαντικό τομέα της κοινωνικής ασφάλισης. ‘Ετσι λοιπόν κι εμείς με τη σειρά μας, αναρωτιόμαστε πόσο χειρότερη μπορεί να γίνει η κατάσταση, όταν: Το 71% των συντάξεων του ΙΚΑ κυμαίνεται κάτω απ’τα 600 ευρώ, ενώ για τον ΟΓΑ η βασική σύνταξη είναι 278 ευρώ και μαζί με την πρόσθετη φτάνει το αστρονομικό ποσό των 360 ευρώ!!! Από το σύνολο των συνταξιούχων όλων των ταμείων, ο ένας στους δύο παίρνει λιγότερο από 500 ευρώ το μήνα κύρια σύνταξη, το 66% κάτω από 600 ευρώ και μόνο το 14% παίρνει πάνω από 1.000 ευρώ... ‘Οσο για την ηλικία συνταξιοδότησης το όριο είναι τα 65 έτη, δηλαδή όριο ιδιαίτερα ψηλό σε σχέση με τα αντίστοιχα όρια στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης... Κι όμως η κυβέρνηση θα συνεχίσει χωρίς κανένα ενδοιασμό να μιλάει για “κοινωνικό κράτος”...
Η περιορισμός των δικαιωμάτων των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ είναι πρώτιστο μέλημα της κυβερνητικής πολιτικής. Αποτέλεσμα; Αμφισβητούνται κεκτημένα του εργατικού κινήματος. Η άρση της μονιμότητας, η προώθηση της μερικής απασχόλησης, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και η ελαστικοποίηση του ωραρίου εργασίας, μας πάνε χρόνια πίσω... ‘Ολα αυτά συνεπάγονται ένα μοντέλο εργαζόμενου πειθαρχημένου, αποβλακωμένου απ’τις υπερβολικές ώρες εργασίας και το άγχος της επιβίωσης, καθώς και πλήρως εκμεταλλευόμενο απ’τον εκάστοτε εργοδότη, ο οποίος απαλλαγμένος από οικονομικές υποχρεώσεις θα ανταμοίβει τον εργαζόμενο με ένα ποσό πενιχρό συγκριτικά με αυτό που ο ίδιος θα έχει κερδίσει.
Το νέο ασφαλιστικό σύστημα που οραματίζεται η Ν.Δ. θα ισχύσει αναδρομικά και βασικά του σημεία αποτελούν: η μείωση των συντάξεων, η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης εως και 17 χρόνια σε ορισμένες περιπτώσεις (εμείς δε θα πάρουμε σύνταξη ποτέ...), η κατάργηση των λεγόμενων πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, γεγονός που συνεπάγεται την έκλειψη ειδικής μεταχείρησης των γυναικών – μητέρων και τον περιορισμό των επαγγελμάτων που εντάσσονται στα βαρέα και ανθυγεινά.
Ταυτόχρονα προωθείται η ενσωμάτωση όλων των ταμείων μισθωτών στο ΙΚΑ. Απόδειξη αυτού, είναι η υπαγωγή στο ΙΚΑ των ταμείων των τραπεζών και των ΔΕΚΟ που βρίσκεται σε εξέλιξη. Καθώς βέβαια είναι γνωστή η κακή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το ΙΚΑ, είναι αδιαμφισβήτητο πως η ενσωμάτωση αυτή θα γίνει εις βάρος των εργαζομένων, αφού η απώλεια δικαιωμάτων που κατοχυρώθηκαν με αγώνες του εργατικού κινήματος θα αποτελεί πλέον πραγματικότητα... Παράδειγμα αποτελεί η υποβάθμιση των παροχών υγειονομικής περίθαλψης, η μείωση των κύριων και επικουρικών συντάξεων, πλαφόν στο εφάπαξ...)
Στα πλαίσια της επίθεσης αυτής, στόχος είναι και η πλήρης αποδόμηση των συλλογικών δικαιωμάτων, ώστε οι εργαζόμενοι πλέον πλήρως κατακερματισμένοι να είναι όλο και περισσότερο διασπασμένοι. Αποτέλεσμα θα είναι να τεθούν εμπόδια στη διαμόρφωση συλλογικής οπτικής, στάσης και διεκδικητικής δράσης των εργαζομένων. ‘Ενας ακόμη στόχος είναι η εκμετάλλευση της τεράστιας περιουσίας που υπάρχει στα αφαλιστικά ταμεία προς όφελος του κεφαλαίου, στο όνομα πάντα της αξιοποίησης των αποθεματικών...
Τη στιγμή λοιπόν, που οι παραπάνω αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις βρίσκονται ένα βήμα πριν την υλοποίησή τους, η συμπολίτευση του ΠΑΣΟΚ ασχολείται με τα εσωκομματικά της... και δεν έχει καμία πρόθεση να αντιδράσει και να ασχοληθεί με τα προβλήματα των εργαζομένων. ‘Οσο για τα κόμματα της καθεστωτικής Αριστεράς για μια ακόμα φορά αδυνατούν να δώσουν μια ουσιαστική απάντηση. Ο ΣΥΝ επιμένει στην αντίληψη της συνδιαχείρισης της κρίσης και παρά την τωρινή άρνηση συμμετοχής στο διάλογο, αναζητεί την υπεύθυνη γραμμή διαλόγου και απόκρουσης του νεοφιλελευθερισμού. Το ΚΚΕ, μέσα από το ΠΑΜΕ, προβάλλει ένα σύνολο διακηρυκτικών αιτημάτων που χάνουν τη δυναμική τους γιατι δεν αποτελούν στόχους ζύμωσης και πάλης μέσα στους εργαζόμενους, αλλά μόνο φανέλα διαχωρισμού του απ’ τους υπόλοιπους. Η ΓΣΣΕ και η ΑΔΕΔΥ από την άλλη συμμετέχουν στο διάλογο θέτοντας όρους πολύ κάτω από το αναγκαίο, αποδεχόμενες τη λογική της συναίνεσης. ‘Ισως έτσι πείσουν την κυβέρνηση να παραλείψει κάποιο σημείο των παραπάνω μέτρων...
Η ελπίδα όμως βρίσκεται στους συλλογικούς και μαζικούς αγώνες όπως απέδειξαν και οι κινητοποιήσεις των δασκάλων, των ναυτεργατών... Το δικαίωμα στην ασφάλιση, την υγεία, την παιδεία είναι αναφαίρετο κοινωνικό δικαίωμα που πρέπει να παρέχεται καθολικά και δωρεάν υπό οποιεσδήποτε συνθήκες... Το θέμα για εμάς, τη γενιά των 700 ευρώ, είναι πως αρθρώσουμε τις απαιτήσεις μας, πως θα πραγματοποιήσουμε αυτούς τους αγώνες που θα μας βγάλουν απ’τη γωνία, πως θα διεκδικήσουμε όσα πραγματικά μας ανήκουν...