Το κίνημα δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις – Είναι εικόνα από το μέλλον!

Πρωτομαγιά 2007

Το φοιτητικό κίνημα περνάει πλέον σε μία νέα φάση. Παρά τις συντεταγμένες προσπάθειες της κυβέρνησης, των ΜΜΕ και όλων όσων συντάσσονται με την κυβερνητική πολιτική να παρουσιάσουν μία διαστρεβλωμένη εικόνα για τις προθέσεις, το περιεχόμενο του φοιτητικού αγώνα, αυτός όχι μόνο δεν τελείωσε, αλλά συνεχίζεται και ανοίγονται τεράστιες δυνατότητες για να ανατραπούν οι επιλογές Κυβέρνησης, ΠαΣοΚ, ΕΕ. Είναι σήμερα που μία ολόκληρη γενιά φοιτητών επιλέγει να συγκρουστεί με την κυβερνητική πολιτική στην Εκπαίδευση, που προσεγγίζει με νέους όρους την πολιτική, που δίνει ζωή στα αμφιθέατρα μέσα από τις γενικές συνελεύσεις, που συνεχίζει τις μαζικές της διαδικασίες, την περαιτέρω πολιτικοποίηση του αγώνα, τις μαχητικές της διαδηλώσεις. Είναι εκείνη η γενιά που μπορεί πραγματικά να αποτελέσει μία χαμένη γενιά για το κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκφραστές, να βρει δρόμους σύνδεσης της πάλης της με τον κόσμο της εργασίας, να προκαλέσει νέες κοινωνικές αναταράξεις, να βαθύνει το ρήγμα της αστικής πολιτικής με τη νίκη στην Αναθεώρηση του Συντάγματος, να επιλέξει εν τέλει τη φάση εκείνη που θα καταφέρει να συγκρουστεί ακόμα πιο ριζοσπαστικά και μαχητικά με την κυβερνητική πολιτική και να ανατρέψει ολόκληρη την αντί-εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης.

Αν υπάρχει κάτι το οποίο διδαχθήκαμε από τον Μάη-Ιούνη μέχρι και σήμερα είναι ότι αυτό το οποίο μας οδηγεί σε ρήξη, ελπιδοφόρα κινήματα και νίκες είναι οι συλλογικοί αγώνες μέσα από τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες του κόσμου που πλήττεται και καμία γραφειοκρατική δομή δεν μπορεΟ9να υποκαταστήσει την δύναμη των ίδιων των φοιτητών και των συλλογικών τους διαδικασιών. Αναδείχθηκε και αναδεικνύεται ποια είναι η πραγματική πλειοψηφία που παράγει πολιτική, συζητά σε εβδομαδιαία βάση και έχει προτάσεις για την εκπαίδευση που αποτυπώνονται στις αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων και προωθούν τα συμφέροντα και τις ανάγκες του σημερινού φοιτητή -αυριανού εργαζόμενου και ποια είναι η μειοψηφία που παίρνει αποφάσεις, που ψηφίζει νόμους ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων και της νεολαίας, ενώ ταυτόχρονα διατάζει την αστυνομία να διαλύει διαδηλώσεις 50.000 ατόμων. Στο δρόμο του αγώνα οφείλουμε να συνεχίσουμε και τώρα αναβαθμίζοντας το πολιτικό λόγο του κινήματος, βαδίζοντας προς την επόμενη νίκη του. Την ανατροπή/κατάργηση του Ν.Πλαίσιο και του συνόλου της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Είναι καταφανές το πλήγμα που έχει προκαλέσει το φοιτητικό κίνημα στο αστικό μπλοκ εξουσίας, έχοντας σπάσει τη βιτρίνα της κοινωνικής συναίνεσης, κάνοντας το ζήτημα της εκπαίδευσης, κεντρικό ζήτημα της ελληνικής κοινωνίας για παραπάνω από ένα χρόνο!

Το παζλ της κυβερνητικής πολιτικής

Η κυβέρνηση, μαζί με το ΠαΣοΚ, στη βάση των στοχεύσεων της ΕΕ, επιλέγει να εμβαθύνει την επιχειρηματικοποίηση της εκπαίδευσης, την λειτουργία των ιδρυμάτων με ανταποδοτικά κριτήρια, να υποτάξει συνολικά τη γνώση στις ανάγκες του κεφαλαίου, να εντατικοποιήσει τις σπουδές μας και να πειθαρχήσει το φοιτητικό κίνημα.
Επιλέγει να εγκαθιδρύσει το νέο μοντέλο εργαζομένου/ανθρώπου που θα τρέχει σε ένα διαρκές κυνήγι επανακατάρτισης, επανειδίκευσης, συλλογής πιστοποιητικών, δεξιοτήτων, που συνεχώς θα ξαναμπαίνει στον φαύλο κύκλο της επισφαλούς, ελαστικής, ανασφάλιστης εργασίας, που θα είναι φθηνός, ευέλικτος, πειθήνιος στις ορέξεις του εκάστοτε εργοδότη του.

Αποφασίζει να πλήξει όχι μόνο τους σημερινούς εργαζόμενους αλλά και τους αυριανούς νέους εργαζόμενους, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το νέο ασφαλιστικό που προαναγγέλλεται, βασική επιδίωξη του οποίου θα είναι η ενοποίηση όλων των ταμείων οδηγώντας στην μείωση των συντάξεων, την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και τα νέα μέτρα θα ισχύσουν με έμφαση σε όσους εργαζόμενους είναι κάτω των 35 ετών. Πλέον, οι όποιες παροχές, θα θεωρούνται «προϊόν» σε κάποια ασφαλιστική εταιρία, για την πλειονότητα των νέων εργαζομένων. Είναι η ίδια κυβέρνηση που, παίρνοντας τη σκυτάλη από το ΠαΣοΚ, Ληστεύει τα χρήματα των εργαζομένων από τα ασφαλιστικά ταμεία, μετατρέποντας τα σε ομόλογα για το χρηματιστήριο(!)

Στην κατεύθυνση της δημιουργίας του νέου μοντέλου εργαζομένου/ανθρώπου, κινείται και η βάση του 10, και η υποχρεωτική στράτευση στα 18. Ο μαθητής θα υποχρεώνεται να πηγαίνει από τον διευθυντή του σχολείου- στο διοικητή του στρατοπέδου- στην εργασία, έχοντας λάβει όλα εκείνα τα γνωσιο-θεωρητικά εφόδια από πριν, που θα τον κάνουν πειθήνιο και υπάκουο από μικρή ηλικία για να αποτελέσει εκείνο το δυναμικό ανθρώπων που θα είναι άμεσα εκμεταλλεύσιμο από τους εργοδότες.
Ένα- ένα τα κομμάτια του παζλ της επίθεσης ενώνονται και αποκαλύπτουν μία ενιαία επίθεση που ξεκινά από το σχολείο και φτάνει μέχρι την εργασία. Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος με τον οποίο συνδέεται η επίθεση στην εργασία και στην εκπαίδευση.

Στη βάση της κοινής επίθεσης που βιώνουν αλλά και των κοινών αναγκών που έχουν οι φοιτητές/μελλοντικοί εργαζόμενοι με τον κόσμο της εργασίας ήταν και παραμένει βασικό στοιχείο, για την νικηφόρα έκβαση του φοιτητικού κινήματος, η κοινή συμπόρευση με τους εργαζόμενους στη βάση εκείνου του πολιτικού περιεχομένου που απαιτείται για να εκφραστούν τα κοινά δικαιώματα μας, η δημιουργία ενός μετώπου νεολαίας και εργαζομένων για την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής. Ενός μετώπου που δεν θα αποτελεί απλή συμπόρευση στο δρόμο ή μία προεκλογική φιέστα ενόψει φοιτητικών εκλογών. Ένα μέτωπο που δεν επιδιώκουμε να εμφανιστεί απλά για να ’μαστε πολλοί για λίγο στο δρόμο. Αλλά θα βασίζεται στις κοινές ανάγκες, στις κοινές διεκδικήσεις εργαζομένων και νεολαίας για δημόσια δωρεάν παιδεία, για αξιοπρεπή εργασία, για πλήρη ασφάλιση, για υπεράσπιση και διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Είναι αυτή η Πρωτομαγιά που μπορεί να αποτελέσει μία πραγματική ευκαιρία η λαϊκή δυσαρέσκεια που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία και βρήκε συνειδητή/αγωνιστική διέξοδο μέσα από τον μεγαλειώδη αγώνα των 11 μηνών, να απλωθεί και να εμφανιστεί αγωνιστικά και στον κόσμο της εργασίας.


Στο δρόμο του νικηφόρου αγώνα συνεχίζουμε

Η φετινή 1η Μάη ευνοεί όχι απλά μια ξεχωριστή συγκέντρωση, ίδια με αυτήν που έχει επιλέξει το ίδιο το φοιτητικό κίνημα, αλλά ένα βαθύτερο πολιτικό διαχωρισμό από τον υποταγμένο συνδικαλισμό και τις γραφειοκρατίες του, με όρους κινήματος. Η 1η Μάη μπορεί να αποτελέσει έναν πρώτο σταθμό σε ένα διαρκές αγωνιστικό μέτωπο απέναντι στην αντιδραστική επίθεση του κεφαλαίου, ώστε να μην κερδίζει «πολιτικό χρόνο» η κυβέρνηση και ο αντιδραστικός συνασπισμός εξουσίας.

Σε αυτή την αναγκαιότητα, οι γραφειοκρατικοποιημένες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ έχουν πάρει θέση ενάντια στους εργαζόμενους , δεν έχουν δώσει και δεν θέλουν να δώσουν καμία μάχη για την ανατροπή της κυβερνητικής επέλασης. Αντίθετα, συμπορεύτηκαν με την κυβέρνηση όταν εκείνη είχε στριμωχτεί από το εκπαιδευτικό κίνημα. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι, ενώ οι φοιτητικοί σύλλογοι μέσα από τις αποφάσεις των Γ.Σ. από τον Μάη-Ιούνη ΕΓΚαλούσαν την ΓΣΕΕ να προκηρύξει απεργία για να στηρίξει τον αγώνα των φοιτητών, εκείνη δεν έβαλε ούτε μια στάση εργασίας(!). Ήταν η ΓΣΕΕ που απάντησε με ΜΑΤ και χημικά όταν το φοιτητικό κίνημα, έξω ακριβώς από τα γραφεία της, πήγε και απαίτησε ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ. Ήταν η ΓΣΕΕ που έστειλε τα επίσημα όργανα καταστολής του κράτους να «υποδεχτούν» τους αγωνιζόμενους φοιτητές όταν εκείνοι πήγαν να ανακοινώσουν τις αποφάσεις τους και να καλέσουν τους εργαζόμενους σε αγώνα στο τελευταίο συνέδριό της. Είναι η ΓΣΕΕ, που δεν διστάζει να συμφωνεί με την Κυβέρνηση για την κατάργηση του ασύλου. Άλλωστε σχετικά με την καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων κάνει μαθήματα χρηματοοικονομικής για το πώς πρέπει να τζογάρονται στο χρηματιστήριο(!!).

Από την άλλη το ΠΑΜΕ αδυνατώντας να δώσει θετικό όραμα στους εργαζόμενους και να οδηγήσει τους αγώνες τους σε θετική/νικηφόρα έκβαση, κινείται στα πλαίσια και την γραφειοκρατική λογική του υποταγμένου συνδικαλισμού προτάσσοντας τον κομματοκεντρικό σχεδιασμό και εξοβελίζοντας κάθε προοπτική ανάπτυξης του πολιτικού αγώνα για τα οικονομικά δικαιώματα της εργατικής τάξης.

Ο πρόσφατος ηρωικός αγώνας των δασκάλων αποτέλεσε τομή στο εργατικό κίνημα. Το μάχιμο πολιτικό περιεχόμενο του αγώνα που συμπυκνώνονταν στο αίτημα «1400 ευρώ για όλο το λαό», οι συνεχόμενες γενικές συνελεύσεις των δασκάλων, οι απεργιακές επιτροπές που προσπάθησαν να οργανώσουν την απεργία τους από «τα κάτω», αποκτώντας σαφέστατες ρίζες με τον λαό και τους γονείς των μαθητών- κόντρα στις γραφειοκρατίες του εργατικού κινήματος που δεν στήριζαν ακόμα και τις μεγαλειώδεις πορείες- έδειξαν τη δυνατότητα ύπαρξης νέων δρόμων για να έχουν οι αγώνες των εργαζομένων νικηφόρα προοπτική και έκβαση και αποτελεί στοίχημα να ξεσπάσουν νέοι αγώνες και διεκδικήσεις σε αντίστοιχη κατεύθυνση και η εμφάνισή τους αυτοτελώς στο δρόμο, κόντρα στις εκάστοτε γραφειοκρατίες του εργατικού κινήματος.

Αντίστοιχα, το φοιτητικό κίνημα αποτελεί κι αυτό με τη σειρά του, εικόνα από το αγωνιστικό μέλλον που θα ξεσπάσει κόντρα στα αντιλαϊκά/αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησης. Το φοιτητικό κίνημα των τελευταίων 12 μηνών, μέσα από τις γενικές συνελεύσεις, από τις συντονιστικές επιτροπές των φοιτητών, τα συντονιστικά των γενικών συνελεύσεων, έβγαλαν στο προσκήνιο ένα συνολικό ρεύμα κόσμου που προσεγγίζει την πολιτική με νέους όρους. Κατάφερε να οργανώσει την πάλη και τις δράσεις του στη βάση του, δεν «συμφωνούσε», συνεχώς στο εσωτερικό του αντιπαρατίθονταν διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις, αλλά έκρινε την συνέχιση του αγώνα και το πολιτικό περιεχόμενο του σε κάθε Γενική Συνέλευση.

Ο μεγαλειώδης αγώνας των δασκάλων και το φοιτητικό κίνημα, έδειξαν και δείχνουν τον δρόμο για την πραγματική ανατροπή των συσχετισμών. Ο δρόμος αυτός δεν είναι πρωτίστως εκλογικός, όπως υποστηρίζει η πλειοψηφία των καθεστωτικών κοινοβουλευτικών δυνάμεων αλλά αλλάζει στα κατάμεστα αμφιθέατρα και στους γεμάτους από διαδηλωτές δρόμους. Κόντρα στις αντιλήψεις «ψήφισε με και θα τα κάνω εγώ για σένα τα επόμενα 4 χρόνια» αποδείχθηκε, τον τελευταίο χρόνο, ότι οι ανάγκες, οι διεκδικήσεις και τα όνειρα των εργαζομένων και της νεολαίας, δεν χωρούν σε λογικές ανάθεσης αλλά μπορούν να γίνουν πραγματικότητα από τις ίδιες τις Γενικές Συνελεύσεις, από εκείνες τις μαζικές διαδικασίες όπου οι εργαζόμενοι και η νεολαία, από θεατές γίνονται οι ίδιοι πρωταγωνιστές του κινήματος και της ίδιας τους της ζωής.