10 Δεκ 2007

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ!

Διανύουμε μια περίοδο που η κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της εξαπολύουν σφοδρή επίθεση σε εκπαίδευση – με την εφαρμογή του νόμου πλαίσιο, την κοινοτική οδηγία για τα ΚΕΣ – αλλά και σε εργασία με τις μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό, θίγοντας έτσι βασικά κεκτημένα του λαϊκού και του εργατικού κινήματος.

Σ’αυτή λοιπόν την περίοδο, οι καθεστωτικές παρατάξεις μέσα στις σχολές, με κύρια τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, για άλλη μία φορά απαξιώνουν τις μαζικές διαδικασίες βάσης, ακυρώνοντας έτσι τη δυνατότητα των φοιτητών να συζητούν και ν’ αποφασίζουν αμεσοδημοκρατικά για τα δικαιώματά τους. Δεν μπορούμε ν’ αφήσουμε καμία ΔΑΠ και καμία κυβέρνηση ν’ αποφασίσουν για το μέλλον μας! Να διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν!

Η ΡΑΣ-ΕΑΑΚ καλεί όλους τους φοιτητές στη Γενική Συνέλευση του Πολιτικού την Τρίτη 11/12 στις 15:00 στο αμφ.16., καθώς και στην απεργία την Τετάρτη 12/12 μαζί με τους εργαζόμενους.

ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ!

ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ 12/12!

ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ!

Ρ.Α.Σ. – Ε.Α.Α.Κ

Στις 17 Νοεμβρίου κατά τη διάρκεια της πορείας του Πολυτεχνείου οι κάμερες, οι οποίες είναι επιφορτισμένες υποτίθεται με την παρακολούθηση της κυκλοφορίας, κατέγραφαν τους διαδηλωτές γεγονός που οδήγησε την ηγεσία της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων σε παραίτηση. Το γεγονός αυτό φυσικά δεν αποτελεί ένα μεμονωμένο περιστατικό. Από την αρχή της τοποθέτησης τους οι κάμερες αυτές χρησιμοποιήθηκαν για την παρακολούθηση κάθε είδους κινητοποιήσεων και το ‘φακέλωμα’ των συμμετεχόντων διαδηλωτών. Πριν την παραίτησή της η Α.Π.Π.Δ. είχε ήδη διαπιστώσει τέτοιου είδους παραβιάσεις τουλάχιστον πέντε φορές κατά τη διάρκεια των περσινών φοιτητικών κινητοποιήσεων.
Η παρακολούθηση και το φακέλωμα των διαδηλωτών εντάσσεται σε μια γενικότερη κυβερνητική προσπάθεια να τρομοκρατήσει τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας και να καταστείλει τις λαϊκές διεκδικήσεις , ιδιαίτερα σε μία περίοδο που η κυβέρνηση προωθεί με εντατικούς ρυθμούς σειρά αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων με κυριότερες την αλλαγή του ασφαλιστικού, την εφαρμογή του νόμου πλαίσιο και την αναγνώριση των πτυχίων των Κ.Ε.Σ. ως ισότιμα αυτών των δημοσίων ιδρυμάτων γεγονός που οδηγεί δια της πλαγίας οδού στην αναγνώριση ιδιωτικών πανεπιστημίων στη χώρα μας και συνεπώς στην έμπρακτη κατάργηση του άρθρου 16Σ. Είναι σαφές ότι τέτοιου είδους πρακτικές πρέπει να μας βρίσκουν όλους αντιμέτωπους.

30 Νοε 2007

ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΑΧΗΤΙΚΗ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ, ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΕ ΑΕΙ-ΤΕΙ



Κάλεσμα διαλόγου των σχημάτων της ΕΑΑΚ

Το ορμητικό ποτάμι του νικηφόρου φοιτητικού κινήματος της τελευταίας διετίας δε στέρεψε, συνεχίζει να ποτίζει το έδαφος του τρίτου γύρου των φοιτητικών κινητοποιήσεων και διαμορφώνει μια νέα κατάσταση για τη ριζοσπαστική αριστερά. Μια αριστερά που πρωταγωνιστεί, εξελίσσεται, αναπτύσσεται, ενιαιοποιείται. Δύο χρόνια καταλήψεων, απεργιών, διαδηλώσεων των εργαζομένων και της νεολαίας μπόρεσαν να ανατρέψουν τις ισορροπίες και στο πολιτικό σκηνικό, συνθέτοντας μια νέα κατάσταση δυνατοτήτων για το κίνημα και αναγκαιότητας μιας πραγματικής επαναστατικής αριστεράς.
Σε μια περίοδο που η κυβέρνηση συνεχίζει την πολιτική της λιτότητας, των ιδιωτικοποιήσεων και της καταστολής τα κεντρικά μέτωπα που ανοίγουν αφορούν το ασφαλιστικό και το προχώρημα της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Η ουσιαστική στήριξη του συμπολιτευόμενου ΠΑΣΟΚ συμβάλλει στη προώθηση του βασικού κορμού των καπιταλιστικών μεταρρυθμίσεων στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και της κοινωνικής ασφάλισης, όπως αυτές έχουν διατυπωθεί στις κατευθύνσεις της ΕΕ. Ταυτόχρονα η είσοδος του ΛΑΟΣ στη βουλή, συμβάλλει στην προώθηση της αστικής στρατηγικής πιέζοντας και νομιμοποιώντας πλέον πιο συντηρητικές και αντιδραστικές κατευθύνσεις.
Το φοιτητικό κίνημα λειτουργεί σαν παράδειγμα όσον αναφορά τις πρακτικές, το πολιτικό προσανατολισμό και τις κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες που κατάφερε να συγκροτήσει. Με πραγματικές υλικές νίκες όπως το σπάσιμο της συντριπτικής δικομματικής συναίνεσης ΝΔ και ΠΑΣΟΚ το μπλοκάρισμα της συνταγματικής αναθεώρησης και της αναθεώρησης του άρθρου 16 και την απονομιμοποίηση του νέου Νόμου- Πλαίσιο, αναδεικνύουν την δυνατότητα των κοινωνικών κινημάτων να διεμβολίζουν το κεντρικό πολιτικό σκηνικό και να ακυρώσουν στην πράξη κυρίαρχες κυβερνητικές επιλογές, καθορίζοντας τις εξελίξεις.
Το φοιτητικό κίνημα κατάφερε να ανακτήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων και να απαντήσει συνολικά σε κάθε επιθετική κίνηση από την πλευρά του υπουργείου και με τις αντίστοιχες αιχμές να συγκροτήσει πανελλαδικά οργανωμένους, μαζικούς και ριζοσπαστικούς αγώνες, βάζοντας σημαντικά εμπόδια στο προχώρημα της αναδιάρθρωσης, στη συγκρότηση του ΚΕΧΑΕ και στην υλοποίηση των κατευθύνσεων της Μπολόνια. Ένα τέτοιο φοιτητικό κίνημα πυροδότησε σημαντικές κοινωνικές εκρήξεις όπως αυτή της απεργίας των δασκάλων και συντέλεσε στη ριζοσπαστικοποίηση ευρύτερων κομματιών της νεολαίας και στη συγκρότηση ενός πανεκπαιδευτικού μετώπου που καθυστέρησε συνολικά τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς (ασφαλιστικό) εκφράζοντας ευρύτερα κομμάτια της κοινωνίας.
Αποτέλεσμα αυτής της ριζοσπαστικοποίησης μέσω του πανεκπαιδευτικού κινήματος είναι οι μαθητικές καταλήψεις, που με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους αποτελούν απάντηση στο προχώρημα της κυβερνητικής πολιτικής στο χώρο της Α΄βάθμιας και Β΄βάθμιας εκπαίδευσης (Βάση του 10, εντατικοποίηση, αλλαγή στον τρόπο εισαγωγής, ΕΠΑΛ- ΕΠΑΣ, πειθάρχηση- μαθητοδικεία).
Όλη η προηγούμενη περίοδος που σημαδεύτηκε από την έκρηξη των κοινωνικών αγώνων και μαζικές διεργασίες στην κοινωνία και τη νεολαία, επαναφέρει στο προσκήνιο την υπόθεση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Πολύ περισσότερο στον χώρο των πανεπιστημίων και των ΤΕΙ επανέρχεται με αναβαθμισμένο τρόπο η συζήτηση για την ενδυνάμωση αυτής της Αριστεράς. Η Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση, ως το πιο επιτυχημένο εγχείρημα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς σε ΑΕΙ και ΤΕΙ απευθύνει κάλεσμα και θα συμβάλλει με όλες της τις δυνάμεις σε αυτή τη διαδικασία. Διαδικασία που δεν μπορεί να αφορά τους επίσημους φορείς της Αριστεράς όπως αυτοί εκφράζονται στους χώρους του πανεπιστημίου.
Από τη μία η ΠΚΣ επενδύει στρατηγικά σε μια λογική κινημάτων διαμαρτυρίας που θα είναι «ουραγοί» των πολιτικών πρωτοβουλιών του Κόμματος, υποτιμώντας τη δυνατότητα και την αναγκαιότητα σύγχρονων κοινωνικών που θα πετυχαίνουν υλικές νίκες. Η ΠΚΣ θεωρεί πως η δική της οργανωτική ανάπτυξη και εκλογική καταγραφή θα σημαίνει αναζωογόνηση για το κίνημα, γι’ αυτό και αποφεύγει να εμπλέκεται σε κινήματα που δεν «ελέγχει» συνήθως παίζοντας και τον ρόλο αναχώματος σε αυτά, εκφράζοντας συνολικά τη λογική που έχει το ΚΚΕ για την παρέμβασή του στα κοινωνικά μέτωπα. Έτσι βρισκόμενη πίσω από τα κεκτημένα του φοιτητικού κινήματος, από την αρχή της φετινής χρονιάς επιχειρεί με κάθε τρόπο να σπάσει την ενιαία έκφραση του πανεκπαιδευτικού μετώπου (καταγγελία ΔΟΕ και ΟΛΜΕ, παράκαμψη διαδικασιών των συλλόγων, ξεχωριστές πορείες, ανύπαρκτα συντονιστικά κλπ), ενώ σήμερα επιμένει στον περιορισμό του γενικού στόχου του κινήματος γύρω από τη μη εφαρμογή όψεων των μεταρρυθμίσεων και όχι της πλήρους ανατροπής τους. Ίσως το πιο σημαντικό βέβαια είναι, πως σε επίπεδο πολιτικής γραμμής και περιεχομένου, συγκλίνει με την πολιτική του αστικού εκσυγχρονισμού ενσωματώνοντας όψεις της αστικής πολιτικής (ειδίκευση, αναβάθμιση, εντατικοποίηση, εξετάσεις) αδυνατώντας να συγκρουστεί με τον πυρήνα της κυβερνητικής πολιτικής και την ουσία της αναδιάρθρωσης. Χαρακτηριστικό σε αυτή την περίοδο είναι πως επιμένει σε μια λογική γενικόλογης καταγγελίας περί ιδιωτικοποίησης των πανεπιστημίων. Ταυτόχρονα ανοίγει το ζήτημα της κοινοτικής οδηγίας για τα ΚΕΣ, με συντεχνιακό τρόπο αδυνατώντας να αντιληφθεί τη συμπίεση των εργασιακών και επαγγελματικών δικαιωμάτων του συνόλου φοιτητών και σπουδαστών (ΑΕΙ, ΤΕΙ, ΙΕΚ, ΚΕΣ) και την ενοποίησή τους σε μια μάχιμη πολιτική κατεύθυνση.
Από την άλλη το ΔΑΡΑΣ, κινούμενο στην ίδια γενική λογική, είναι ο πιο επιφανής εκπρόσωπος της Αριστεράς της διαχείρισης και των «βελτιωτικών προτάσεων» στα πανεπιστήμια. Κάνει μερική κριτική στις μεταρρυθμίσεις αποφεύγοντας να αγγίξει τον πυρήνα τους, αφού οι θέσεις τους έρχονται να συμπληρώσουν τους βασικούς άξονές τους. Γι’ αυτό το λόγο και αποφεύγει να πλήξει συμφέροντα μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια τα οποία θα μπορούσαν να βολευτούν με μια πιο «δημοκρατική μεταρρύθμιση», περιόριζε την στόχευση του αγώνα στο άρθρο 16 επιμένοντας σε μια σημειολογία περί «γενιάς του άρθρου 16», υπερασπίζεται το αντι-νομοσχέδιο του ΣΥΝ για τον Νόμο- Πλαίσιο το οποίο ενσωματώνει βασικές πτυχές ακόμα και των επιλογών του Υπουργείου, ενώ την ίδια στιγμή προσπαθεί μέσω του ΣΥΝ να παρουσιασθεί ως αυτόκλητος «εκπρόσωπος των κινημάτων». Ενώ πρωτοκλασάτα στελέχη του ΣΥΝ αποτέλεσαν τον πιο στενό σύμμαχο του υπουργείου, στη πρωτοβουλία των 1000. Τέλος απέφευγε να τίθεται στο στόχαστρο η ΕΕ, όταν ο ΣΥΝ συνυπέγραφε σε επιτροπές μορφωτικών υποθέσεων της ΕΕ τη Μπολόνια.
Στην υπόθεση μιας άλλης Αριστεράς στο πανεπιστήμιο, δε μπορεί να συμβάλλει η ενδυνάμωση αυτών των παρατάξεων αλλά ούτε και μιας λογική «Αριστερής Ενότητας» όπως παρουσιάζεται τελευταία. Αυτή κινείται στη λογική του αντινεοφιλελεύθερου μετώπου στο μοντέλο του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο καλεί τους φοιτητές να στηρίξουν (βασικά σε εκλογικές διαδικασίες γιατί στην καθημερινή πράξη δεν εμφανίζεται πουθενά) μια αχρωμάτιστη και εν τέλει ενσωματώσιμη Αριστερά της minimum συμφωνίας και της ευκαιριακής συγκόλλησης. Η λογική αυτή στηρίζεται στην υπόθεση ότι η Αριστερά είναι χρήσιμη όταν αθροίζει υπάρχοντα πολιτικά δυναμικά, και όχι όταν προωθεί εκείνο το μάχιμο πολιτικό περιεχόμενο και μορφές πάλης που μπορούν να αγκαλιάζονται από τους φοιτητές, να οικοδομούν νικηφόρα κινήματα και να αλλάζουν κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς.
Τα σχήματα της ΕΑΑΚ παίξανε και συνεχίζουν να παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη των φοιτητικών κινητοποιήσεων, με την πολιτική πάλη μέσα στους Συλλόγους, τη ζύμωση απόψεων, τη χάραξη ενιαίου σχεδιασμού αντιπαράθεσης με την αστική πολιτική σε όλες τις περιόδους. Ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της κοινωνικής εξέγερσης των τελευταίων δυο χρόνων συνέβαλλαν καθοριστικά στις εξελίξεις:

Τροφοδότησαν το κίνημα με ένα μάχιμο πολιτικό περιεχόμενο τέτοιο που να αναδεικνύει και να αμφισβητεί συνολικά τον ρόλο του πανεπιστημίου και τον πυρήνα της αστικής πολιτικής στην εκπαίδευση και στην εργασία, καθώς και όλους τους επιμέρους στόχους που επιλέγει η κυβέρνηση να προωθήσει στην περίοδο. Το πλαίσιο αυτό εγγυήθηκε την ενότητα του φοιτητικού κινήματος, τη στοίχιση γύρω από αυτό χιλιάδων φοιτητών, την ουσιαστική αντιπαράθεση με την αστική πολιτική, την προώθηση αιτημάτων πάλης και διεκδίκησης των φοιτητών σύμφωνα με τις ανάγκες τους, πετυχαίνοντας νίκες.
Συνέβαλαν στην οργάνωση του κινήματος, επέμεναν στην προώθηση αμεσοδημοκρατικών μορφών οργάνωσης του κινήματος (Συντονιστικές Επιτροπές), προώθησαν λογικέ ενιαίας δράσεις όλων των Συλλόγων μέσα στο Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Με οδηγό τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων το συντονιστικό χαράζει ένα βασικό, ενιαίο αγωνιστικό βηματισμό σε όλη τη διάρκεια του κινήματος σε τοπικό αλλά και πανελλαδικό επίπεδο.
○ Προέβαλλαν επιτακτικά την ανάγκη το φοιτητικό κίνημα να αναζητήσει και να συντονιστεί με τους φυσικούς του συμμάχους, τον κόσμο της εργασίας, με πραγματικούς και όχι φαντασιακούς όρους. Το πολιτικό πλαίσιο αναδείκνυε τη σύνδεση των εξελίξεων στην εκπαίδευση με αυτές στους χώρους δουλειάς, διαμόρφωνε κοινά αιτήματα πάλης, ενώ τα συντονιστικά απεύθυναν συνεχές αγωνιστικό κάλεσμα στα εργατικά Σωματεία να μπουν στον αγώνα και στις ομοσπονδίες να κηρύξουν απεργίες, παρά την προδοτική αδιαφορία και την εχθρική στάση των τελευταίων. Καθοριστική ήταν η συμβολή των σχημάτων της ΕΑΑΚ στην οικοδόμηση ενός συμπαγούς πανεκπαιδευτικού μετώπου των Φοιτητικών Συλλόγων με όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις της εκπαίδευσης, των φοιτητών με τους δάσκαλους, τους καθηγητές Β΄βάθμιας και Γ΄βάθμιας εκπαίδευσης.
○ Τέλος έδωσαν τη μάχη το κίνημα να υιοθετήσει ριζοσπαστικές και κινηματικές πρακτικές που αμφισβήτησαν στην πράξη την αστική νομιμότητα επιλέγοντας τις καταλήψεις, τις μαζικές διαδηλώσεις και τη συγκρουσιακή λογική. Τέτοιες επιλογές χαρακτηρίζουν το κίνημα και αποτελούν συστατικό κομμάτι της φυσιογνωμίας του.

Η ΕΑΑΚ γεννήθηκε μέσα από τις μεγαλειώδεις νεολαιίστικες κινητοποιήσεις του 1990-91 και αποτελεί το πλέον επιτυχημένο μόρφωμα της επαναστατικής αριστεράς στα πανεπιστήμια. Τα σχήματα της ΕΑΑΚ είναι πολιτικο-συνδικαλιστικές συλλογικότητες που δρουν σε κάθε σχολή και αποτελούν το βασικό κύτταρο της ΕΑΑΚ. Επιδιώκοντας την ενιαία συντονισμένη παρέμβαση στα ελληνικά πανεπιστήμια και ΤΕΙ, τα σχήματα συντονίζονται ανά πόλεις και πανελλαδικά μέσα από το πανελλαδικό συντονιστικό διήμερο. Αντιπαρατίθενται σε όλη τη γραμμή της αστικής πολιτικής, την οποία αντιμετωπίζουν με μια συνολική αντικαπιταλιστική οπτική σε σχέση με τα κύρια μέτωπα της ταξικής πάλης σε εκπαίδευση- εργασία- δημοκρατικά δικαιώματα- ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Αναζητούν τους δρόμους μιας ευρύτερης αμφισβήτησης του τρόπου με τον οποίο ένας νέος σήμερα ζει και σπουδάζει, και αντιπαραβάλλουν ένα πρότυπο αγωνιζόμενου νέου, απέναντι στα κυρίαρχα πρότυπα. Συμβάλλουν στην μάχη για την αυτοτελή συγκρότηση του πολιτικού χώρου μιας Αριστεράς ανεξάρτητης, ανατρεπτικής και νικηφόρας. Παλεύουν για ένα φοιτητικό κίνημα ανεξάρτητο, αμεσοδημοκρατικό, αντικυβερνητικό και νικηφόρο, που θα συγκρούεται με κάθε όψη της κυβερνητικής πολιτικής, θα δημιουργεί τις δικές του μορφές οργάνωσης, αυτοτελείς και ανεξάρτητες από την κατεστημένη πολιτική των εκπροσώπων και των επιτελείων.
Η ΕΑΑΚ βγαίνοντας δυναμωμένη από το διήμερό της, απευθύνει κάλεσμα σε ανεξάρτητα σχήματα, συλλογικότητες, ανένταχτους αγωνιστές και οργανωμένες δυνάμεις να ενισχύσουν και συμβάλλουν την ενιαία παρουσία της ριζοσπαστικής αριστεράς πρώτα και κύρια στο φοιτητικό κίνημα. Θεωρούμε πως η συζήτηση για τη διεύρυνση της ΕΑΑΚ, είναι αποτέλεσμα των αγώνων της τελευταίας διετίας όπου μας δόθηκε η ευκαιρία να βρεθούμε κάτω από ένα ενιαίο περιεχόμενο με διαφορετικούς χώρους και να δώσουμε κοινές μάχες. Από αυτή τη σκοπιά θέλουμε να βαθύνουμε τη συζήτηση στην κατεύθυνση τοποθέτησης αυτών των δυνάμεων γύρω από τα κεκτημένα της ΕΑΑΚ. Πρωταρχικό για μας, είναι το ζήτημα του πολιτικού περιεχομένου που χτίσθηκε στην πορεία 17 χρόνων ιστορίας των σχημάτων. Με σαφή αντικυβερνητικό, αντίΕΕ και αντιδιαχειριστικό προσανατολισμό, όπως αποτυπώνεται και στα κείμενα κατάληξης των πανελλαδικών συντονιστικών. Συστατικό στοιχείο της φυσιογνωμίας της ΕΑΑΚ είναι η πολιτική, οικονομική και ιδεολογική ανεξαρτησία από το κράτος και τους μηχανισμούς του, από τις καθεστωτικές παρατάξεις, τα αστικά κόμματα (ΝΔ- ΠΑΣΟΚ), το καθηγητικό κατεστημένο. Ταυτόχρονα για μας έχει σημασία ο τρόπος λειτουργίας της ΕΑΑΚ, η λειτουργία δηλαδή με βάση τα σχήματα και σαφή πολιτικό προσανατολισμό και σχέδιο στην παρέμβαση στους Φοιτητικούς και Σπουδαστικούς Συλλόγους. Έτσι, για όποιον θέλει να θεωρεί τον εαυτό του κομμάτι της ΕΑΑΚ, είναι ξένη κάθε λογική παραταξιακής λειτουργίας ή υποπαράταξης, διαχωρισμένων σχημάτων, από τα πάνω αποφάσεων και κομματικής εξάρτησης. Τέλος θεωρούμε σημαντική τη συμβολή της ΕΑΑΚ στην φυσιογνωμία της ριζοσπαστικής αριστεράς ευρύτερα στην κοινωνία. Τοποθετούμαστε δίπλα και ενισχύουμε τα εγχειρήματα παρέμβασης αυτής της αριστεράς στα κοινωνικά μέτωπα (Παρεμβάσεις- Συσπειρώσεις- Κινήσεις, σχήματα γειτονιάς κλπ) και θεωρούμε πως είναι κομβικό η ΕΑΑΚ να συμβάλλει με το δικό της τρόπο στην προσπάθεια ενιαιοποίησης της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στη κοινωνία.
Με βάση τα παραπάνω και με κληρονομιά την πολιτική κουλτούρα της ΕΑΑΚ βλέπουμε δημόσιου διαλόγου που θα βγάλουν όλο το δυναμικό της αντικαπιταλιστικής αριστεράς με ενιαίο σχέδιο απέναντι στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς σε ότι αφορά το φοιτητικό κίνημα. Παράλληλα διαδικασίες δημόσιας τοποθέτησης για το ζήτημα της διεύρυνσης της ΕΑΑΚ από οποιονδήποτε ενδιαφέρει αυτό το ζήτημα που θα μπορούν να έχουν σαφή μετρήσιμα και αποτιμήσιμα αποτελέσματα το επόμενο διάστημα, με ορίζοντα την ένταξη δυνάμεων στα ΕΑΑΚ στη βάση των κεκτημένων που περιγράψαμε.
ΕΝΙΑΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΙΝΗΣΗ σε ΑΕΙ - ΤΕΙ

ΔΩΡΕΑΝ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΑ... ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ;

Λίγο μόλις καιρό μετά τις εκλογές, η κυβέρνηση ανασυντάσσεται και επιτίθεται ξανά στα δικαιώματα της νεολαίας. Εκτός από σποραδικές προσπάθειες εφαρμογής του νέου νόμου πλαίσιο σε περιφερειακά κυρίως ιδρύματα, υλοποιεί ένα από τα κεντρικότερα σημεία του νέου νόμου-πλαίσιο με Προεδρικό Διάταγμα. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…

Το Προεδρικό Διάταγμα 226 για τα συγγράμματα που δημοσιεύθηκε στο φύλλο της εφημερίδας της κυβέρνησης (ΦΕΚ) στις 20/11/2007 υλοποιεί στο συγκεκριμένο ζήτημα το νέο νόμο πλαίσιο. Τι ακριβώς προβλέπει;

Α) Ενώ μέχρι σήμερα ίσχυε ότι οι φοιτητές δικαιούνται δύο (2) συγγράμματα σε κάθε μάθημα που δηλώνουν στη γραμματεία, τώρα όπως σαφώς ορίζεται από το Προεδρικό Διάταγμα το σύγγραμμα θα είναι μόλις ένα (1)! Δηλαδή για να προμηθευτούμε όσα χθες προσφέρονταν από τις σχολές, τώρα θα πρέπει να πληρώνουμε εμείς κάποια συγγράμματα! Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αφού θέλουν τα δύο βιβλία να γίνουν ένα, αύριο θα θέλουν το ένα να γίνει κανένα! Είναι το πρώτο βήμα για τη μεταφορά ολόκληρου του οικονομικού βάρους των συγγραμμάτων από το κράτος στις πλάτες των φοιτητών, και αυτονόητα καταργεί το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα που πρέπει να έχει η εκπαίδευση. Υψώνει ταξικούς φραγμούς αφού δεν έχουν όλοι την οικονομική δυνατότητα και για αγορά βιβλίων, όταν τα έξοδα είναι ήδη πολλά για τις σπουδές.

Β) Το μοναδικό σύγγραμμα λοιπόν που θα δικαιούμαστε «καλύπτει κατά το δυνατόν ολόκληρο ή το μεγαλύτερο μέρος της ύλης και του περιεχομένου του μαθήματος». Άρα ενδέχεται η εξεταστέα και διδακτέα ύλη να μην καλύπτεται καν στο σύνολό της! Δύο δρόμοι ανοίγονται εδώ: είτε ο φοιτητής βρίσκει βιβλία και σημειώσεις που καλύπτουν την ύλη με δική του ευθύνη και έξοδα, είτε, λες και είναι μαθητής στο λύκειο, υποχρεώνεται στην πράξη να μην χάνει διάλεξη για να ξέρει τι θα του ζητηθεί στις εξετάσεις από τους καθηγητές!

Γ) Με ευθύνη των Γενικών Συνελεύσεων των σχολών συντάσσονται κατάλογοι συγγραμμάτων (φέτος όριο είναι οι αρχές Μάρτη) για κάθε μάθημα, μέσα από τους οποίους οι φοιτητές διαλέγουν αυτό που επιθυμούν. Η ελευθερία της επιλογής συγγράμματος υποτίθεται ότι αποτελεί το ατού για τους φοιτητές... Το δικαίωμα επιλογής δεν εξασφαλίζει τίποτα, αφού είναι πολύ πιθανό κανένα από τα προτεινόμενα βιβλία του καταλόγου να μην καλύπτει το σκοπό ενός συγγράμματος: δηλαδή, να κάνει κατανοητό το περιεχόμενο του μαθήματος, να μπορεί κανείς να το συμβουλευτεί στην εργασία, να αρκεί για τις εξετάσεις. Εμείς απαντάμε ότι αν περισσότερα συγγράμματα από ένα είναι απαραίτητα, να μην διαλέγουμε, αλλά να δίνονται όλα δωρεάν και η ύλη να είναι με σαφήνεια καθορισμένη μέσα από αυτά. Δεν είναι δυνατόν οι φοιτητές αλλά και η κοινωνία ευρύτερα να μην έχει πρόσβαση στη γνώση και να είναι προσιτή μόνο στους λίγους.


Η κυβέρνηση δε χρειάστηκε να σκεφτεί πολύ για το συγκεκριμένο μέτρο, απλά αντέγραψε τη βιβλιοκάρτα που προωθούσε το ΠΑΣΟΚ εν έτει 1995 και δεν ίσχυσε ποτέ εξαιτίας των φοιτητικών αγώνων. Όσοι στηρίζουνε τη λεγόμενη μεταρρύθμιση στην εκπαίδευση και φυσικά και η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ χαίρονται που «επιτέλους σπάει το μονοπώλιο στα συγγράμματα».
Να μην αφήσουμε να περάσει η κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων, κατάκτηση από τους αγώνες της εποχής του δολοφονημένου φοιτητή Σωτήρη Πέτρουλα...
Είναι φανερό ότι αυτή όπως και οι άλλες διατάξεις του νέου νόμου πλαίσιο διαμορφώνουν ένα ασφυκτικό παρόν – χωρίς άσυλο και συγγράμματα, αλλά με διαγραφές, manager και τετραετή επιειρησιακά προγράμματα – για τους φοιτητές και ένα ανασφαλές εργασιακό μέλλον. Ο αγώνας ενάντια στην αντιεκπαιδευτική τους πολιτική είναι αγώνας διαρκείας και πρέπει να κλιμακωθεί!


Διεκδικούμε:
-Δωρεάν συγγράματα για όλους τους φοιτητές.

-Ανατροπή του νέου νόμου πλαίσιο.

-Όχι στο προεδρικό διάταγμα για τα συγγράμματα.


ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 28/11
ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ 29/11, ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

Ρ.Α.Σ. Ε.Α.Α.Κ

ΤΙ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ...


‘Ολοι συζητούν και προβληματίζονται για άλλη μια φορά για την αναμόρφωση του ασφαλιστικού συστήματος… Γιατί όμως;
Η κυβέρνηση της Ν.Δ. λίγο μόλις καιρό μετά την εκλογή της δείχνει να έχει όλη την “κακή” θέληση να έρθει αντιμέτωπη με το μεγαλύτερο μέρος των στρωμάτων που την στήριξαν. Από την άλλη βέβαια, δίνει με αυτό τον τρόπο και τα διαπιστευτήρια σε όσους (εργοδοσία) ήλπιζαν να υλοποιήσει τα μέτρα που είχε υποσχεθεί. Συγκεκριμένα όμως, προωθεί αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις αυτή τη φορά στον πολύπαθο και σημαντικό τομέα της κοινωνικής ασφάλισης. ‘Ετσι λοιπόν κι εμείς με τη σειρά μας, αναρωτιόμαστε πόσο χειρότερη μπορεί να γίνει η κατάσταση, όταν: Το 71% των συντάξεων του ΙΚΑ κυμαίνεται κάτω απ’τα 600 ευρώ, ενώ για τον ΟΓΑ η βασική σύνταξη είναι 278 ευρώ και μαζί με την πρόσθετη φτάνει το αστρονομικό ποσό των 360 ευρώ!!! Από το σύνολο των συνταξιούχων όλων των ταμείων, ο ένας στους δύο παίρνει λιγότερο από 500 ευρώ το μήνα κύρια σύνταξη, το 66% κάτω από 600 ευρώ και μόνο το 14% παίρνει πάνω από 1.000 ευρώ... ‘Οσο για την ηλικία συνταξιοδότησης το όριο είναι τα 65 έτη, δηλαδή όριο ιδιαίτερα ψηλό σε σχέση με τα αντίστοιχα όρια στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης... Κι όμως η κυβέρνηση θα συνεχίσει χωρίς κανένα ενδοιασμό να μιλάει για “κοινωνικό κράτος”...
Η περιορισμός των δικαιωμάτων των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ είναι πρώτιστο μέλημα της κυβερνητικής πολιτικής. Αποτέλεσμα; Αμφισβητούνται κεκτημένα του εργατικού κινήματος. Η άρση της μονιμότητας, η προώθηση της μερικής απασχόλησης, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και η ελαστικοποίηση του ωραρίου εργασίας, μας πάνε χρόνια πίσω... ‘Ολα αυτά συνεπάγονται ένα μοντέλο εργαζόμενου πειθαρχημένου, αποβλακωμένου απ’τις υπερβολικές ώρες εργασίας και το άγχος της επιβίωσης, καθώς και πλήρως εκμεταλλευόμενο απ’τον εκάστοτε εργοδότη, ο οποίος απαλλαγμένος από οικονομικές υποχρεώσεις θα ανταμοίβει τον εργαζόμενο με ένα ποσό πενιχρό συγκριτικά με αυτό που ο ίδιος θα έχει κερδίσει.
Το νέο ασφαλιστικό σύστημα που οραματίζεται η Ν.Δ. θα ισχύσει αναδρομικά και βασικά του σημεία αποτελούν: η μείωση των συντάξεων, η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης εως και 17 χρόνια σε ορισμένες περιπτώσεις (εμείς δε θα πάρουμε σύνταξη ποτέ...), η κατάργηση των λεγόμενων πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, γεγονός που συνεπάγεται την έκλειψη ειδικής μεταχείρησης των γυναικών – μητέρων και τον περιορισμό των επαγγελμάτων που εντάσσονται στα βαρέα και ανθυγεινά.
Ταυτόχρονα προωθείται η ενσωμάτωση όλων των ταμείων μισθωτών στο ΙΚΑ. Απόδειξη αυτού, είναι η υπαγωγή στο ΙΚΑ των ταμείων των τραπεζών και των ΔΕΚΟ που βρίσκεται σε εξέλιξη. Καθώς βέβαια είναι γνωστή η κακή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το ΙΚΑ, είναι αδιαμφισβήτητο πως η ενσωμάτωση αυτή θα γίνει εις βάρος των εργαζομένων, αφού η απώλεια δικαιωμάτων που κατοχυρώθηκαν με αγώνες του εργατικού κινήματος θα αποτελεί πλέον πραγματικότητα... Παράδειγμα αποτελεί η υποβάθμιση των παροχών υγειονομικής περίθαλψης, η μείωση των κύριων και επικουρικών συντάξεων, πλαφόν στο εφάπαξ...)
Στα πλαίσια της επίθεσης αυτής, στόχος είναι και η πλήρης αποδόμηση των συλλογικών δικαιωμάτων, ώστε οι εργαζόμενοι πλέον πλήρως κατακερματισμένοι να είναι όλο και περισσότερο διασπασμένοι. Αποτέλεσμα θα είναι να τεθούν εμπόδια στη διαμόρφωση συλλογικής οπτικής, στάσης και διεκδικητικής δράσης των εργαζομένων. ‘Ενας ακόμη στόχος είναι η εκμετάλλευση της τεράστιας περιουσίας που υπάρχει στα αφαλιστικά ταμεία προς όφελος του κεφαλαίου, στο όνομα πάντα της αξιοποίησης των αποθεματικών...
Τη στιγμή λοιπόν, που οι παραπάνω αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις βρίσκονται ένα βήμα πριν την υλοποίησή τους, η συμπολίτευση του ΠΑΣΟΚ ασχολείται με τα εσωκομματικά της... και δεν έχει καμία πρόθεση να αντιδράσει και να ασχοληθεί με τα προβλήματα των εργαζομένων. ‘Οσο για τα κόμματα της καθεστωτικής Αριστεράς για μια ακόμα φορά αδυνατούν να δώσουν μια ουσιαστική απάντηση. Ο ΣΥΝ επιμένει στην αντίληψη της συνδιαχείρισης της κρίσης και παρά την τωρινή άρνηση συμμετοχής στο διάλογο, αναζητεί την υπεύθυνη γραμμή διαλόγου και απόκρουσης του νεοφιλελευθερισμού. Το ΚΚΕ, μέσα από το ΠΑΜΕ, προβάλλει ένα σύνολο διακηρυκτικών αιτημάτων που χάνουν τη δυναμική τους γιατι δεν αποτελούν στόχους ζύμωσης και πάλης μέσα στους εργαζόμενους, αλλά μόνο φανέλα διαχωρισμού του απ’ τους υπόλοιπους. Η ΓΣΣΕ και η ΑΔΕΔΥ από την άλλη συμμετέχουν στο διάλογο θέτοντας όρους πολύ κάτω από το αναγκαίο, αποδεχόμενες τη λογική της συναίνεσης. ‘Ισως έτσι πείσουν την κυβέρνηση να παραλείψει κάποιο σημείο των παραπάνω μέτρων...
Η ελπίδα όμως βρίσκεται στους συλλογικούς και μαζικούς αγώνες όπως απέδειξαν και οι κινητοποιήσεις των δασκάλων, των ναυτεργατών... Το δικαίωμα στην ασφάλιση, την υγεία, την παιδεία είναι αναφαίρετο κοινωνικό δικαίωμα που πρέπει να παρέχεται καθολικά και δωρεάν υπό οποιεσδήποτε συνθήκες... Το θέμα για εμάς, τη γενιά των 700 ευρώ, είναι πως αρθρώσουμε τις απαιτήσεις μας, πως θα πραγματοποιήσουμε αυτούς τους αγώνες που θα μας βγάλουν απ’τη γωνία, πως θα διεκδικήσουμε όσα πραγματικά μας ανήκουν...

8 Νοε 2007

Φοιτητές στο εδώλιο... Οι μηνύσεις δε μας φοβίζουν, μας εξοργίζουν...

Το διάστημα Σεπτεμβρίου − Νοέμβριου του 2005, στην Ξάνθη και στην Κομοτηνή διεξήχθησαν κινητοποιήσεις ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των φοιτητικών λεσχών.

Οι πρυτανικές αρχές τότε εναρμονιζόμενες πλήρως με τις επιταγές της κυβέρνησης και της Ε.Ε προσπάθησαν να καταργήσουν ένα κεκτημένο του φοιτητικού κινήματος, όπως είναι η δημόσια και δωρεάν σίτιση για όλους τους φοιτητές.

Απέναντι σε αυτήν τους την προσπάθεια βρήκαν τον Σύλλογο Φοιτητών της Πολυτεχνικής Σχολής Ξάνθης που σε αλλεπάλληλες Γενικές Συνελεύσεις τις κατήγγειλαν και προχώρησε σε δυναμικές κινητοποιήσεις.

Οι δυναμικές μορφές πάλης που επέλεξαν οι φοιτητές, μέσα από τα συλλογικά τους όργανα, τα σπασίματα διαγωνισμών για την ιδιωτικοποίηση, οι παραστάσεις διαμαρτυρίας στη σύγκλητο, η καταγγελία του εν λόγω πρύτανη και των πεπραγμένων του στην τοπική κοινωνία είχαν σαν αποτέλεσμα απειλές εναντίον συνδικαλιστών φοιτητών που πρωτοστάτησαν στις κινητοποιήσεις τόσο από τον τότε πρύτανη και νυν αντιπρύτανη κ. Καραμπίνη, όσο και από τον τότε αντιπρύτανη και νυν πρύτανη κ. Σιμόπουλο.

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι χειρισμοί του κ. Καραμπίνη στο συγκεκριμένο ζήτημα και η πρεμούρα του να ξεμπερδεύει με το κεκτημένο της δημόσιας και δωρεάν σίτισης στις πόλεις της Ξάνθης και της Κομοτηνής είχαν οδηγήσει το υποχρηματοδοτούμενο Δ.Π.Θ στην κατάρτιση δυο συμβάσεων −μια με το Ε.Ι.Ν και μια με τον επιχειρηματία Χούτο− που αφορούσαν και οι δύο την παροχή των ίδιων υπηρεσιών, αυτών της σίτισης των φοιτητών, για το ίδιο χρονικό διάστημα, αυτό του Σεπτεμβρίου − Νοεμβρίου!!

Στις 13 Φεβρουαρίου του 2006 ο εργολάβος Χούτος, εξοργισμένος από τον αγώνα του Συλλόγου Φοιτητών ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της σίτισης κατέθεσε μήνυση εναντίον του Συλλόγου φοιτητών Ξάνθης και του φοιτητή Λευτέρη Μπέτση.

Ο αντιπρύτανης κ Καραμπίνης προθυμοποιήθηκε τότε να μπει βασικός μάρτυρας υπεράσπισης του συγκεκριμένου επιχειρηματία και αποδέχτηκε τον ρόλο του μάρτυρα κατηγορίας εναντίον του Συλλόγου Φοιτητών και του φοιτητή.

Δυο μέρες μετά (στις 15 Φεβρουαρίου του 2006) η κατάθεση της μήνυσης του ίδιου του αντιπρύτανη κ Καραμπίνη εναντίον του συμφοιτητή ήταν αρκετή για να καταλάβουμε σε ποιο δρόμο έμπαινε το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.

Αφορμή για τις μηνύσεις υπήρξε δημόσια τηλεφωνική τοποθέτηση του συμφοιτητή μας σε τοπικό κανάλι όπου υπερασπίστηκε τις αποφάσεις των γενικών μας συνελεύσεων και διατύπωσε ανοιχτά τα ερωτήματα τα οποία είχε θέσει ο Σύλλογος μας. Τα ερωτήματα αυτά είχαν να κάνουν με τη διάθεση των κονδυλίων που προορίζονται για τη σίτιση των φοιτητών, προέκυπταν δε, από την πρωτοφανή κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει το καθεστώς της σίτισης στις πόλεις της Ξάνθης και της Κομοτηνής το επίμαχο χρονικό διάστημα. Οι φοιτητές μέσα από τα συλλογικά τους όργανα έχουν δικαίωμα και υποχρέωση να ελέγχουν το έργο της διοίκησης του πανεπιστήμιου. Με βάση αυτήν την αρχή ο Σύλλογος Φοιτητών έθεσε σαν ερώτημα το ποια θα είναι η κατάληξη των περίπου 500.000 ευρώ που αποτελούν την κρατική χρηματοδότηση για την κάλυψη των αναγκών σίτισης των φοιτητών στις πόλεις της Ξάνθης και της Κομοτηνής.

Το γεγονός ότι η μήνυση βασίστηκε σε σκόπιμη διαστρέβλωση και παραποίηση των λόγων του συμφοιτητή μας αρχικά από δημοσιογράφο τοπικού καναλιού και εν συνεχεία από τον ίδιο τον αντιπρύτανη κάποιοι δεν το αναγνώρισαν τότε.

Το γεγονός ότι αυτός ο «δημοσιογράφος» συνεχώς εξαπέλυε χυδαίες επιθέσεις εναντίον του Συλλόγου Φοιτητών και συγκεκριμένων φοιτητών προκειμένου να συκοφαντήσει τον αγώνα για δημόσια και δωρεάν σίτιση, προμήνυε τη συμπαιγνία ανάμεσα σε αυτόν και τους πρυτάνεις με στόχο την επαναφορά των διώξεων στα πανεπιστήμια μετά από χρόνια.

Αυτή η συμπαιγνία επιβεβαιώθηκε όταν βασικοί μάρτυρες κατηγορίας εναντίον του φοιτητή μπήκαν ο «δημοσιογράφος» παπαδόπουλος, ο πρύτανης κ Σιμόπουλος και ο αντιπρύτανης κ Σταματόπουλος.

Η διαταγή του αντιπρύτανη κ Καραμπίνη λίγους μήνες μετά για διενέργεια Ένορκης Διοικητικής Εξέτασης (ΕΔΕ) με πρόσχημα ανύπαρκτες φθορές στην υπό κατάληψη πρυτανεία, στοχοποίησε ακόμη δυο φοιτητές από την Κομοτηνή και τους οδήγησε στον εισαγγελέα για ανακρίσεις.

Όμως η κατάθεση της εξοντωτικής αγωγής του αντιπρύτανη εναντίον του συμφοιτητή μας Λευτέρη Μπέτση στις 14 Νοεμβρίου του 2006, δηλαδή δέκα μήνες μετά τη μήνυση και ένα χρόνο μετά την επίμαχη εκπομπή, συνιστά γεγονός πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα που μας φέρνει στη μνήμη εποχές που οι δικαστικές διώξεις φοιτητών ήταν μια καθημερινότητα.
Όταν ένας ακαδημαϊκός δάσκαλος απαιτεί 200.000 ευρώ αποζημίωση για ηθική βλάβη από ένα φοιτητή και ένα χρόνο φυλάκισή του, καθώς και άμεση εκτέλεση της απόφασης, δηλαδή άμεση ηθική και κοινωνική εξόντωση του φοιτητή του, προφανώς δεν το κάνει για την ηθική του δικαίωση.

Εξάλλου η κατάθεση των πρακτικών συγκλήτων ως πειστήριο της αγωγής δείχνει ότι ο αντιπρύτανης δεν διστάζει να μεταφέρει την πολιτική αντιπαράθεση μέσα στα συλλογικά όργανα του πανεπιστημίου στα δικαστήρια.
Η απάντηση του Συλλόγου Φοιτητών στις άνω ποινικές διώξεις ήταν το συμβολικό κτίσιμό του γραφείου του αντιπρύτανη μετά από απόφαση μαζικής Γενικής Συνέλευσης.

Η αυτεπάγγελτη επέμβαση του εισαγγελέα ήταν ενδεικτική των διαθέσεων της κυβέρνησης απέναντι στο φοιτητικό κίνημα, αφού 6 φοιτητές απομονώθηκαν ανάμεσα σε δεκάδες και θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για τρία «αδικήματα» (παράνομη βία, παράνομη είσοδος και παραμονή, παράνομη παρακώλυση της χρήσης ξένου ολικά πράγματος).

Σήμερα οι συμφοιτητές μας Λευτέρης Μπέτσης, Χάρης Μπούσουλας, Φοίβος Ρωμαντζής, Παναγιώτης Μουσταφέλος, Σταύρος Φωτεινόπουλος και Βαγγέλης Τσιμίγκας, είναι κατηγορούμενοι για μια συλλογική κινητοποίηση.

Όμως με ποια κριτήρια επιλέχτηκαν 6 ανάμεσα σε δεκάδες;;

Απάντηση σε αυτό έδωσε η κατάθεση στον εισαγγελέα του ίδιου του κ Καραμπίνη, του οδηγού του κ Καραμπίνη, της γραμματέας του κ Καραμπίνη και δυο μεταπτυχιακών φοιτητών του κ Καραμπίνη.

Μάλιστα ο οδηγός του αντιπρύτανη κατονόμασε τους 6 φοιτητές με βάση ανώνυμο τηλεφώνημα το οποίο ισχυρίζεται ότι δέχτηκε λίγες μέρες αργότερα από άγνωστο άτομο. Κατάθεση εμπνευσμένη από τα χρόνια της χούντας...

Επίσης, τα τμήματα έδωσαν, χωρίς να συνεδριάσουν ποτέ, τα στοιχεία και τις φωτογραφίες των 6 στην εισαγγελία.

Είναι γνωστό ότι ο Λευτέρης Μπέτσης δεν συμμετείχε σε εκείνη την κινητοποίηση, καθώς αυτή έγινε για λόγους αλληλεγγύης προς αυτόν. Παρ’ όλα αυτά η γραμματέας και ο οδηγός του αντιπρύτάνη, καθώς και ο ίδιος ο αντιπρύτανης κατέθεσαν ΨΕΥΔΩΣ στον εισαγγελέα ότι πρωτοστάτησε στο γεγονός.


Στον Λ. Μπέτση και στους υπόλοιπους 5 συμφοιτητές μας, προσωποποιείται η δίωξη ενός μαζικού φορέα και των συλλογικών του αποφάσεων και κινητοποιήσεων.

Ø Όλοι στις δίκες του συμφοιτητή μας στις 8 και 13 Νοεμβρίου- Αμεση αθώωση του Λ. Μπέτση και των υπολοίπων συναδέλφων μας που διώκονται
Ø Να αποσυρθούν ΤΩΡΑ όλες οι μηνύσεις
Ø Αλληλεγγύη στους διωκόμενους συμφοιτητές μας
Ø Η ποινικοποίηση των συλλογικών αγώνων δεν θα περάσει
Ø Έξω οι εισαγγελείς από τα πανεπιστήμια – Κάτω τα χέρια από το άσυλο
Ø Δημόσια και δωρεάν σίτιση –στέγαση για όλους τους φοιτητές

Το πρόστιμο για τα Κ.Ε.Σ. έρχεται... Η δημόσια και δωρεάν παιδεία φεύγει...

Η εισήγηση του Εισαγγελέα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για αναγνώριση των διπλωμάτων που χορηγούν τα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών (ΚΕΣ), αν και αναμενόμενη, χαρακτηρίστηκε ως «βόμβα» που, αν εφαρμοσθεί, θα αλλάξει άρδην το τοπίο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Οι κυριότερες ενστάσεις αφορούν κυρίως την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης των ΚΕΣ καθώς δεν ελέγχονται από φορείς του υπουργείου Παιδείας παρά μόνο από το υπουργείο Ανάπτυξης (!) που χορηγεί την άδεια λειτουργίας τους. Το υπουργείο Παιδείας αναμένει την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που θα καθορίζει τους όρους και τις προϋποθέσεις αναγνώρισης των διπλωμάτων των ΚΕΣ για να προσδιορίσει τις πρωτοβουλίες που θα αναλάβει, ενώ πανεπιστημιακοί και φοιτητές σκοπεύουν ν’απαντήσουν με κινητοποιήσεις για την απόσυρση της κοινοτικής οδηγίας.

Μερικές ερωτήσεις για να καταλάβουμε τι γίνεται...

1. Τι ακριβώς προτείνει η εισήγηση του Εισαγγελέα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου;
«Η Ελλάδα υποχρεούται να αναγνωρίσει τα διπλώματα που χορηγούν τα ΚΕΣ, τα οποία θα οδηγούν στα ίδια επαγγελματικά δικαιώματα με τους αποφοίτους των ελληνικών δημοσίων ΑΕΙ».
Εδώ καλό θα ήταν να πούμε δυο λόγια για τη φυσιογνωμία των σπουδών και των πιστοποιητικών φοίτησης των Κ.Ε.Σ. Αν επιδιώκαμε μία σύντομη και εύκολη απάντηση, σχεδόν θα αρκούσε να αναφέρουμε το επιτυχημένο σλόγκαν γνωστού Κ.Ε.Σ. (συγκεκριμένα ιδιωτικού ΙΕΚ): «Δε σπουδάζεις απλά, μαθαίνεις επάγγελμα!». Γίνεται αντιληπτό ότι αρχικά έχουμε να κάνουμε με ένα φοβερά ειδικευμένο πρόγραμμα σπουδών και ως εκ τούτου με υπερεξειδικευμένα πιστοποιητικά αποφοίτησης («πτυχία»). Κατά συνέπεια, ο απόφοιτος με υπερεξειδικευμένο πτυχίο Κ.Ε.Σ. προφανώς είναι προσανατολισμένος σε έναν εντελώς συγκεκριμένο χώρο επαγγελματικής αποκατάστασης και «καλείται» την επόμενη μέρα, στο χώρο εργασίας να εκτελέσει ένα περιορισμένο σύνολο εργασιών. Καθώς το ένα φέρνει το άλλο, είναι οφθαλμοφανές ότι ο ίδιος απόφοιτος θα έχει επίσης ένα εξαιρετικά περιορισμένο πεδίο εύρεσης εργασίας. Δηλαδή ακόμα και αν υποθέταμε ότι θα υπήρχε η δυνατότητα τα πτυχία των Κ.Ε.Σ. να κατοχύρωναν επαγγελματικά δικαιώματα καταλήγουμε ότι αυτά και πάλι θα ήταν περιορισμένα εξ’ ορισμού. Είναι δεδομένο ότι η ειδίκευση παράγει γνώσεις ληξιπρόθεσμες και όταν οι γνώσεις είναι ληξιπρόθεσμες, με κάθε καινοτομία που θα εισέλθει στην παραγωγική διαδικασία οι ειδικευμένοι απόφοιτοι θα μείνουν ξεκρέμαστοι...

2. Η επικείμενη απόφαση του Δικαστηρίου είναι υποχρεωτική ή όχι; Και από πότε θα πρέπει να εφαρμοσθεί;
«Η απόφαση είναι υποχρεωτική. Αν η χώρα μας αρνηθεί να την εφαρμόσει, τότε θα πληρώσει πρόστιμο. Οι αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου ισχύουν από τη στιγμή που εκδίδονται.»

3. Η αναγνώριση γίνεται μέσω των επαγγελματικών δικαιωμάτων ή καθεαυτού των πτυχίων; Και ποια η διαφορά αν η αναγνώριση επέρχεται μέσω των επαγγελματικών δικαιωμάτων;
«Το δικαστήριο αναμένεται να αναγνωρίσει τα πτυχία, αφού μέσω αυτών εξασφαλίζονται και τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων, οι οποίοι προσέφυγαν διεκδικώντας τα. Η Επιτροπή Ανταγωνισμού (!) της Ευρωπαϊκής Ενωσης μπορεί να επέμβει, όταν δεν εφαρμόζεται η αρχή της ελεύθερης διακίνησης των εργαζομένων στις χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αντίθετα, στα θέματα Παιδείας ισχύει η αρχή της επικουρικότητας (Σύμφωνα με την αρχή της επικουρικότητας, η Ευρωπαϊκή Ένωση δρα, όταν ένα αποτέλεσμα μπορεί να επιτευχθεί καλύτερα στο δικό της επίπεδο και όχι σε επίπεδο κράτους-μέλους...)»

4. Η εφαρμογή της απόφασης έχει σχέση με την αναθεώρηση του άρθρου 16;
«Εχει σχέση, αλλά δεν εξαρτάται άμεσα. Αν εφαρμοσθεί η απόφαση, εμμέσως αναγνωρίζεται η λειτουργία στην Ελλάδα μη κρατικών ΑΕΙ και μάλιστα ιδιωτικών και κερδοσκοπικών, τα οποία θα χορηγούν πτυχία που θα οδηγούν στα ίδια επαγγελματικά δικαιώματα με τα πτυχία των ελληνικών δημόσιων πανεπιστημίων. Συνεπώς, δεν θα υπάρχει και τρόπος αξιολόγησης και ελέγχου της ποιότητας των σπουδών που θα παρέχουν τα ΚΕΣ, δεδομένου ότι θα εξακολουθήσουν να λειτουργούν με σύστημα franchising και τα πτυχία θα τα χορηγεί το ευρωπαϊκό συνεργαζόμενο πανεπιστήμιο. Ακόμη καιαν τα ΚΕΣ υπαχθούν στο Υπουργείο Παιδείας, θα ελέγχονται ως εκπαιδευτήρια και όχι ως πανεπιστήμια.»
5. Τι θα γίνει με τους ως τώρα 25.000 αποφοίτους των ΚΕΣ; Αν εφαρμοσθεί η οδηγία, θα τους αναγνωρισθούν αυτόματα τα πτυχία; Αν δουλεύουν στο Δημόσιο, θα εξομοιωθούν εργασιακά με τους πτυχιούχους των δημοσίων πανεπιστημίων;
«Το ζήτημα παραμένει ακόμη ανοικτό και θα προσδιορισθεί από την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Σε περίπτωση που αναγνωρισθούν τα πτυχία των αποφοίτων των ΚΕΣ από την επικείμενη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου ή από μελλοντική απόφαση, τότε για όσους εργάζονται στο δημόσιο τομέα και έχουν προσληφθεί ως απόφοιτοι Λυκείου, το Δημόσιο οφείλει να τους αναγνωρίσει το πτυχίο, παρέχοντάς τους την ίδια επαγγελματική και μισθολογική εξέλιξη με τους αποφοίτους των δημόσιων πανεπιστημίων».
Το πρώτο σημαντικό αποτέλεσμα είναι ότι προσβάλλεται άμεσα ο χαρακτήρας της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης... Επιπλέον, είναι αδιαπραγμάτευτο ότι τα Κ.Ε.Σ. είναι εξαιρετικά προσαρμόσιμα στις συνθήκες και θα μπορούν πιθανώς να «παράγουν» μέσα απ’ τις γραμμές τους ανταγωνιστικούς απόφοιτους. Συνεπώς, τα δημόσια πανεπιστήμια αν δε θέλουν να υποβαθμιστούν και να έχουν εξίσου ανταγωνιστικούς απόφοιτους, θα είναι υποχρεωμένα να προσαρμόζουν τη φυσιογνωμία και τα πτυχία τους στις εκάστοτε εφήμερες συνθήκες της αγοράς εργασίας. Να λοιπόν γιατί τα Κ.Ε.Σ. αποτελούν έναν ισχυρό μοχλό πίεσης στα δημόσια πανεπιστήμια και οδηγούν νομοτελειακά και αναπόφευκτα στην υποβάθμιση των δεύτερων. Στο ίδιο μοτίβο, δεν πρέπει να αγνοούμε ότι εφόσον τα ευκόλως προσαρμόσιμα Κ.Ε.Σ. θα υπακούν στις εντολές του Υπουργείου και της ΕΕ, τον ίδιο δρόμο ανάλογα θα πρέπει να ακολουθούν και τα δημόσια πανεπιστήμια. Με την ίδια λογική επίσης τα δημόσια πανεπιστήμια θα χρειαστεί να ακολουθήσουν τα Κ.Ε.Σ. και στους ρυθμούς εντατικοποίησης των σπουδών και να ξεχάσουν οι φοιτητές τον ελεύθερό τους χρόνο, τις Γενικές Συνελεύσεις, τις κινηματικές διαδικασίες, το φοιτητικό συνδικαλισμό κλπ…

6. Αν εφαρμοσθεί η απόφαση θα έχουμε αποφοίτους δύο ταχυτήτων. Πώς θα γίνεται οι υποψήφιοι για τα δημόσια ΑΕΙ να δίνουν πανελλαδικές εξετάσεις και οι υποψήφιοι για τα ΚΕΣ να μπαίνουν σε αυτά χωρίς εξετάσεις και να παίρνουν ίδιας αξίας πτυχίο; Δεν πρόκειται για άνιση μεταχείριση;
«Με βάση την οδηγία για τον ανταγωνισμό δεν έχουμε δικαίωμα να μην αναγνωρίζουμε κάτι που αναγνωρίζει μια άλλη χώρα.»
Αξίζει να αναφέρουμε ότι με την εξίσωση των πτυχίων Κ.Ε.Σ. – δημόσιων πανεπιστημίων, έρχεται και μία δεύτερη εξίσωση, η εξίσωση γενικά των πτυχίων προς τα κάτω που με τη σειρά της φέρνει την αποστοίχιση των επαγγελματικών δικαιωμάτων. Τα περισσότερα εκ των επαγγελματικών δικαιωμάτων μεταφέρονται άλλωστε σ’ έναν 2ο κύκλο στον οποίο έχουν πρόσβαση οι λίγοι και «καλοί»! Αυτό μαζί με την ίδια την αναγνώριση επαγγελματικών δικαιωμάτων μέσα σε προγράμματα τριετούς φοίτησης (πλειονότητα Κ.Ε.Σ.) πιστοποιητικά, αποτελούν ένα σημαντικό βήμα για την εισαγωγή των περιβόητων «2 κύκλων σπουδών».


Καμία αναγνώριση επαγγελματικών δικαιωμάτων σε πτυχία Κ.Ε.Σ
Καμία εξίσωση πτυχίων δημόσιων πανεπιστημίων - Κ.Ε.Σ
Μία σχολή ανά γνωστικό αντικείμενο
Δημόσια, δωρεάν, ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα στο πτυχίο

Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση
Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση

ΠΛΑΙΣΙΟ ΡΑΣ-ΕΑΑΚ ΓΙΑ ΤΗ Γ.Σ. 7/11

Η περίοδος μετά τις πρόσφατες εθνικές εκλογές βρίσκει την Κυβέρνηση της ΝΔ από τη μια να μετρά πληγές για την ισχνή της πλειοψηφία και για την σημαντική μείωση του ποσοστού του δικομματισμού, από την άλλη όμως να προετοιμάζεται εκ νέου για μία νέα επίθεση. Η επίθεση θα είναι αυτή που θα διαφυλάξει την ισχύ και την υπόληψη της ΝΔ απέναντι στα σχέδια της αστικής πολιτικής, τα σχέδια της οποίας καλείται να υπηρετήσει το αμέσως επόμενο διάστημα. Η Κυβέρνηση αυτή τη φορά επιλέγει να ανοίξει το φλέγον ζήτημα του ασφαλιστικού, καταργώντας με τις προθέσεις της οποιοδήποτε κεκτημένο των εργαζομένων. Ταυτόχρονα δε παραιτείται από το βάθεμα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης που μαζί με το ασφαλιστικό θα παίξει κομβικό ρόλο στην τετραετία που έρχεται. Ο νέος Υπουργός Παιδείας Ε. Στυλιανίδης έσπευσε πριν λίγες μέρες να δηλώσει πως «η μεταρρύθμιση προχωρά όπως ακριβώς ξεκίνησε», δείχνοντας πως οι προθέσεις της κυβέρνησης παραμένουν αμετάβλητες.

Το φοιτητικό κίνημα βρίσκεται ξανά αντιμέτωπο με την επίθεση της Κυβέρνησης, συμπολιτευόμενου ΠΑΣΟΚ και Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης ενάντια στη Δημόσια και Δωρεάν παιδεία, ενάντια στα κεκτημένα των εργαζομένων.
Οι στόχοι τους σε ό,τι αφορά την τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι ξεκάθαροι: 1) η εφαρμογή του νέου νόμου πλαίσιο ανά σχολή και τμήμα, 2) η αξιολόγηση-κατηγοριοποίηση σχολών και αποφοίτων, 3) η αναθεώρηση του άρθρου 16, 4) η ισοτίμηση ΑΕΙ-Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών,5) η ψήφιση του νέου νόμου για την έρευνα και τα μεταπτυχιακά.

Ο νέος νόμος πλαίσιο προβλέπει τη διαγραφή των «αιώνιων» φοιτητών, την κατάργηση του ασύλου, την ενίσχυση της πρυτανικής εξουσίας, το διαρκή οικονομικό εκβιασμό του κράτους προς τα ΑΕΙ, την προώθηση ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων στη λειτουργία των σχολών μέσω της συγκρότησης των τετραετών επιχειρησιακών προγραμμάτων σπουδών και την κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων.

Όλα αυτά διευκολύνονται και προωθούνται την ίδια στιγμή που οι δαπάνες για την Παιδεία όπως καταγράφονται στο προϋπολογισμό του 2008 θα είναι ακόμα λιγότερες από πέρσι

Η ισοτίμηση ΑΕΙ -Ιδιωτικών κολεγίων σύμφωνα με τις οδηγίες της Ε.Ε. για τη δημιουργία ενός «Κοινού Ευρωπαϊκού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης» (ΚΕΧΑΕ) θα οδηγήσει στην εξομοίωση και συμπίεση προς τα κάτω των πτυχίων και των εργασιακών δικαιωμάτων των δημοσίων πανεπιστημίων με τους τρίχρονους κύκλους σπουδών των σχολών των ξένων κολεγίων Μέσω του ανταγωνισμού που θα προκύπτει με την ενδεχόμενη εφαρμογή του νόμου για την Αξιολόγηση καθώς και την απειλή της μη κρατικής χρηματοδότησης, τα δημόσια πανεπιστήμια θα αναγκαστούν να ακολουθούν τα ΚΕΣ στους ρυθμούς σπουδών, στα δίδακτρα, στους εσωτερικούς κανονισμούς, στα εξειδικευμένα προγράμματα σπουδών κτλ. Ταυτόχρονα θα βγαίνουν απόφοιτοι δύο ταχυτήτων οδηγώντας το σύνολό τους σε μια περαιτέρω εργασιακή περιπλάνηση και ανασφάλεια.

Ο νέος νόμος για τα μεταπτυχιακά και την έρευνα που έχει ήδη κατατεθεί στη Βουλή, προβλέπει την επιβολή διδάκτρων σε όλους τους μεταπτυχιακούς φοιτητές, επιτρέπει σε ιδιωτικούς «εκπαιδευτικούς» φορείς να οργανώνουν μεταπτυχιακά προγράμματα και υποτάσσει πλήρως την έρευνα των πανεπιστημίων στις απαιτήσεις των επιχειρήσεων. Έτσι προστίθεται ένας ακόμη ταξικός και οικονομικός φραγμός στην εκπαίδευση μιας και το πτυχίο δεν φτάνει...την ίδια στιγμή που η ανεργία των κατόχων διπλωμάτων μεταπτυχιακών ξεπερνά την ανεργία των ανειδίκευτων εργατών.



Λογαριάζουν ξανά χωρίς εμάς!

Ωστόσο για άλλη μια φορά οι κυβερνώντες λογαριάζουν χωρίς εμάς, τους φοιτητές που δώσαμε τη μάχη ενάντια στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, την ανεργία και την κρατική καταστολή.
Το κίνημα των φοιτητικών καταλήψεων όλο το προηγούμενο διάστημα μπλόκαρε την αναθεώρηση του άρθρου 16 και των υπόλοιπων υπό αναθεώρηση άρθρων (βλ. Αρ.24 για την καταπάτηση των δασών), διέρρηξε προσωρινά το συναινετικό μπλοκ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και απομόνωσε τις φοιτητικές παρατάξεις τους ΔΑΠ-ΠΑΣΠ. Απέδειξε ότι η ουσιαστική, μαχητική και τελικά αποτελεσματική αντιπολίτευση δεν είναι έργο των ειδικών. Γύρισε την πλάτη σε λογικές που θέλησαν να χειραγωγήσουν και να ενσωματώσουν και να γραφειοκρατικοποιήσουν το κίνημα, ταυτίζοντάς το με την αριστερή διαμαρτυρία στα έδρανα της Βουλής. Όχι μόνο δε βρήκε στήριξη από τη ΓΣΕΕ, αλλά αντιμετώπιζε συχνά τα ματ που εκείνη έβαζε μπροστά στους φοιτητικούς συλλόγους όταν μάταια απαιτούσαν την κήρυξη απεργίας προκειμένου να συναντηθούν στο δρόμο οι εργαζόμενοι με τους νέους. Η ίδια στάση εκ μέρους της εξακολουθεί ακόμη και στο ζήτημα του ασφαλιστικού, επιλέγοντας να συμμετάσχει στο τραπέζι του διαλόγου!

Αυτό το ποτάμι δεν θα γυρίσει πίσω!

Οι «διορθώσεις» που δήθεν υπόσχεται ο Υπ. Στυλιανίδης προκειμένου να κατευνάσει τη φωτιά που ακόμα δεν έχει σβήσει σε ΑΕΙ-ΤΕΙ δεν πείθουν κανέναν από εμάς. Ήδη σε μια σειρά από τμήματα σε Αθήνα και επαρχία διατάξεις του νόμου πλαισίου εφαρμόζονται. Σε 52 τμήματα της χώρας έχουν ήδη αρχίσει να καταρτίζονται οι εσωτερικοί πίνακες της Αξιολόγησης. Πολλά μεταπτυχιακά βαρύνουν με το κόστος τους τις πλάτες των φοιτητών, ενώ συχνά τα συγγράμματα περικόπτονται. Γνωρίζουμε ότι η κυβέρνηση με μια σειρά ελιγμών, προσπαθεί όχι να περάσει ηπιότερα μέτρα αλλά να βρει ανώδυνους τρόπους συνέχισης της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης.

Στο δρόμο του αγώνα βαδίζουμε ξανά!

Η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση δεν θα περάσει! Εφοδιασμένοι πλέον με την περσινή εμπειρία δηλώνουμε απερίφραστα: Θα μας βρουν ξανά απέναντί τους, σε κάθε τους κίνηση, με όλα τα μέσα!
Μπλοκάρουμε οποιαδήποτε προσπάθεια εφαρμογής πτυχών της μεταρρύθμισης στις σχολές, με βασικό αίτημα την οριστική απόσυρση και κατάργησή τους.
Απαντάμε με όχημα ένα μαζικό φοιτητικό κίνημα, βασισμένο στις γενικές συνελεύσεις και στον κατά τόπους και πανελλαδικό συντονισμό τους, ενάντια σε κάθε συνδιαλλαγή με το Υπουργείο Παιδείας.
Στο δρόμο αυτού του αγώνα δε θα είμαστε μόνοι. Θα παλέψουμε μαζί με τον κόσμο της εκπαίδευσης και της εργασίας συνολικά.

Το δρόμο τον δείχνουν οι μαθητικές καταλήψεις!
Σ’ όσους θέλουν τους μαθητές σιωπηλούς και υποταγμένου,, χωρίς να έχουν λόγο για οτιδήποτε, αυτοί απάντησαν με συνελεύσεις – καταλήψεις – διαδηλώσεις! Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να σταθούμε στο πλάι τους γιατί η φωνή διαμαρτυρίας που ακούγεται από κοινού μέσα σε όλο και πιο πολλούς χώρους είναι πιο δυνατή και υπολογίσιμη, ικανή να ανατρέψει και να επιβάλλει τους δικούς της όρους, τα δικά της οράματα και ελπίδες...
Είναι σήμερα που προβάλλει πιο επιτακτική από ποτέ η ανάγκη διαμόρφωσης όρων για τη δημιουργία ενός μάχιμου, ριζοσπαστικού και νικηφόρου πανεκπαιδευτικού μετώπου με μαθητές, συλλόγους δασκάλων και συλλόγους καθηγητών σε κοινούς αγώνες με όλους τους εργαζομένους. Στον αντίποδα των σχεδιασμών τους προτάσσουμε τις ανάγκες και τα δικαιώματά μας για εκπαίδευση, δουλειά, δημοκρατικές ελευθερίες. Συνεχίζουμε αταλάντευτα με σύμμαχο την κοινωνία για να γίνουμε πιο επικίνδυνοι, να μας φοβηθούν, να τους ανατρέψουμε...
Απαιτούμε:
· Την άμεση κατάργηση του νέου νόμου-πλαίσιο.
Να μην αναθεωρηθεί το Άρθρο 16ω του Συντάγματος.
Απόσυρση των νόμων Αξιολόγησης, ΙΔΒΕ, ΔΟΑΤΑΠ.
Να μην περάσει η ισοτίμηση ΚΕΣ-ΑΕΙ. Να διαλυθεί ο ΚΕΧΑΕ. Απεμπλοκή της Ελλάδας από τις αποφάσεις της Μπολώνια.
Να μην ψηφιστεί ο νόμος για τα μεταπτυχιακά και την έρευνα.
Να μην καταργηθεί ο δημόσιος και δωρεάν χαρακτήρας της εκπαίδευσης.Οχι στην λειτουργία των πανεπιστημίων με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.
Κανένας διάλογος με την κυβέρνηση.
Να αποσυρθούν οι μηνύσεις εις βάρος των συμφοιτητών μας στην Ξάνθη – ‘Άμεση αθώωση του Λ. Μπέτση και των υπολοίπων συναδέλφων που διώκονται Η ποινικοποίηση των αγώνων δε θα περάσει.

Παλεύουμε για:
Ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση, Δημόσια και Δωρεάν, χωρίς ταξικούς και οικονομικούς φραγμούς στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών. Το πτυχίο μόνη προϋπόθεση για δουλειά χωρίς καμιά διαδικασία πιστοποιήσεων μετά απ’αυτό. Όχι στους 2 κύκλους προπτυχιακών σπουδών του συστήματος της Μπολώνια.
· Ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών, γενναία αύξηση των δαπανών για τις φοιτητικές ανάγκες μόνο απ’ τον κρατικό προϋπολογισμό Δωρεάν σίτιση, στέγαση, συγγράμματα, συγκοινωνίες κλπ.
Κάτω τα χέρια από το άσυλο. Υπεράσπιση και διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των συνδικαλιστικών ελευθεριών. Όχι στον περιορισμό των διαδηλώσεων – Κάτω η κρατική καταστολή.
Ενιαίο 12χρονο και υποχρεωτικό σχολείο για όλους.
Όχι στη στράτευση στα 18.
Όχι στη βάση του 10 για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ελεύθερη πρόσβαση σε όλους τους μαθητές. Κατάργηση των ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ.
Μόνιμη, σταθερή, αξιοπρεπή δουλειά για όλους. Αύξηση των αποδοχών – κατάργηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας.
Πλήρης Ασφάλιση καλυπτόμενη από το κράτος και τους εργοδότες, κατόπιν 30 χρόνων υπηρεσίας.
Αποφασίζουμε:
Δέσμευση από το τμήμα της Σχολής μας ότι δεν θα υλοποιήσει καμία διάταξη του νόμου-πλαίσιο και της αξιολόγησης.
Νέα Γενική Συνέλευση 14/11 που θα οργανώσει και τη συμμετοχή του συλλόγου μας στις Τριήμερες εκδηλώσεις του Πολυτεχνείου.
Παράσταση στις δίκες του συμφοιτητή μας Λ. Μπέτση στις 8 και 13 Νοεμβρίου.
Συμμετοχή του Φ.Σ, Πολιτικού στην πορεία 9/11, 11:00 στα Προπύλαια με τους μαθητές.

Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση
Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση

28 Οκτ 2007

ΘΑ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ… …Σ’ Ο,ΤΙ ΜΑΣ ΚΛΕΒΕΙ ΤΗ ΖΩΗ;




Με αφορμή τον εορτασμό της επετείου της 28ης Οκτωβρίου, άνοιξε για μία ακόμα φορά το ζήτημα των μαθητικών παρελάσεων. Μέσα στο συρφετό που ακούγεται πάντα αυτές τις μέρες για το αν θα πρέπει να κρατήσουν την ελληνική σημαία μαθητές αλλοδαπής καταγωγής, για το αν οι παρελάσεις τιμούν τη μνήμη των νεκρών αγωνιστών κλπ, ακούστηκε και το «περίεργο» για κάποιους γεγονός ότι οι καθηγητές δίνουν στους μαθητές κίνητρο και δέλεαρ για να συμμετάσχουν στην παρέλαση, και αν οι μαθητές δεν το κάνουν, τιμωρούνται, διώκονται κλπ.

Γιατί όμως τιμωρούνται? Για τον απλό λόγο ότι αδιαφόρησαν και ύψωσαν φωνή ενάντια στη μιλιταριστική πρακτική του φασιστικού και ναζιστικού καθεστώτος-δηλαδή της παρέλασης- που καθιέρωσε στην Ελλάδα ο Ι. Μεταξάς. Ας δούμε όμως πιο συγκεκριμένα τον αναχρονιστικό και συντηρητικό χαρακτήρα των παρελάσεων.
Οι μαθητικές παρελάσεις δεν υπάρχουν ανέκαθεν όπως υποστηρίζουν μερικοί για να μπορούν οι μαθητές να αποτίνουν φόρο τιμής στους υπέρ πατρίδος πεσόντες, αλλά είναι θεσμός που εισήχθη στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά. Ο τελευταίος, προφανώς εμπνεόμενος από το Μουσολίνι, συνέλαβε το θεσμό των παρελάσεων ως επίδειξη δύναμης της νεολαίας της ανώτερης ελληνικής φυλής. Πέρα όμως από την ανατριχιαστική ιστορική γένεσή τους, οι μαθητικές παρελάσεις συγκεντρώνουν ένα πλήθος αντιδραστικών χαρακτηριστικών, αποτελούν πραγματικά πρόκληση απέναντι σε όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους και είναι επιτακτική ανάγκη να καταργηθούν.

Καταρχάς ο θεσμός των παρελάσεων είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να πιάσει τόπο η προπαγάνδα προς τόνωση του εθνικού αισθήματος των μαθητών. Μέσα από γενικόλογες εθνικιστικές κορώνες, αναδεικνύεται μία ψευδεπίγραφη εθνική ενότητα. Προβάλλονται ανύπαρκτες αξίες όπως γενικά το φιλότιμο και η ανδρειοσύνη των Ελλήνων, οι οποίοι όταν είναι ενωμένοι μπορούν να κάνουν θαύματα, να κατατροπώσουν ανώτερους στρατιωτικά εχθρούς όπως τους Γερμανούς και τους Ιταλούς. Αυτές οι αντιλήψεις και ανιστόρητες είναι και επικίνδυνες γιατί δημιουργούν μια σύγχυση στην οποία οι Έλληνες το 1940, ο Κολοκοτρώνης, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός και ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ταυτίζονται σαν υπέρμαχοι της Ελλάδας απέναντι στους κατά καιρούς κατακτητές και αποκρύπτονται σκοπίμως οι υπαρκτές ταξικές αντιθέσεις. Όλοι οι Έλληνες παρουσιάζονται ενωμένοι και ομόψυχοι και παραγκωνίζονται γεγονότα όπως η φυλάκιση των λαϊκών αγωνιστών του 1821 από τους προεστούς και τους Φαναριώτες, η επιβολή της Βασιλείας το 1834 από την άρχουσα τάξη παρά τη βούληση του λαού και ο εμφύλιος που ακολούθησε τη γερμανική κατοχή.

Πέρα όμως από τα σημαντικά ιστορικά στοιχεία που αναφέρθηκαν, ο ίδιος ο τρόπος με τον οποίο οι μαθητές παρελαύνουν θυμίζει πολύ στρατιωτικό και μιλιταριστικό μοντέλο. Επιβάλλεται απόλυτη πειθαρχία, ομοιομορφία στην ενδυμασία και απόλυτη τήρηση του βήματος, το οποίο δίνεται με στρατιωτικό παράγγελμα. Έτσι ο μαθητής μετατρέπεται σε στρατιώτη, υποκλινόμενο στην στρατιωτική, πολιτική και εκκλησιαστική ηγεσία που λίγο πολύ θυμίζει την παρουσίαση όπλων στους αξιωματικούς. Με αυτές τις μιλιταριστικές τακτικές, οι μαθητές μαθαίνουν να είναι τακτικοί και «εμπειροπόλεμοι» και σίγουρα εγγράφουν αντιδραστικά αντανακλαστικά.
Επιπλέον η κατάταξη των μαθητών από μπροστά προς τα πίσω σε ψηλούς και κοντούς ή σε άριστους και κακούς, απηχεί ρατσιστικές αναχρονιστικές αντιλήψεις, σύμφωνα με τις οποίες κατάλληλοι να προπορευτούν σε μια παρέλαση είναι οι πιο προικισμένοι σωματικά, μάλλον με το σκεπτικό ότι θα μπορέσουν να υπερασπιστούν καλύτερα την πατρίδα.

Στο ίδιο μήκος κύματος , η επιβράβευση των αριστούχων μαθητών με τη σημαία βασίζεται στο, αν μη τι άλλο, αντιδραστικό ιδανικό ότι ο καλύτερος μαθητής είναι και ο καλύτερος πατριώτης, ικανό τέκνο της πατρίδας! Βέβαια πρέπει και στις φλέβες του να κυλάει αίμα ελληνικό, καθώς είναι ανώτερος από παιδιά αλλοδαπής καταγωγής!

Σε καμία περίπτωση δεν απαξιώνουμε τη ιστορία ή ακόμα χειρότερα την ακυρώνουμε πλήρως. Προσπαθούμε όμως να την αναγιγνώσκουμε κριτικά, με δημιουργικό τρόπο και όχι μουσειακά. Αντιμετωπίζουμε την ιστορία σαν διακύβευμα ταξικής πάλης και όχι σαν την προώθηση εθνικών συμφερόντων. Η ομοιομορφία, η πειθάρχηση και τα εμβατήρια ωστόσο, δεν έχουν τίποτα κοινό με την καλλιέργεια της ιστορικής συνείδησης. Αντίθετα, ευνοούν τον εθνικισμό, το πατριωτικό φρόνημα και την ξενοφοβία την ώρα που το 10% των μαθητών στα ελληνικά σχολεία είναι μετανάστες. Υψώνονται έτσι τείχη μεταξύ Ελλήνων και Αλβανών, καλών και κακών, όταν εμείς είμαστε η γενιά που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη, η γενιά της εργασιακής περιπλάνησης, και όλα αυτά ανεξάρτητα από εθνικότητες και σχολικές επιδόσεις.

Η νεολαία σήμερα πρέπει να γαλουχηθεί σε άλλες αξίες, σ’ αυτές των συλλογικών αγώνων, της αλληλεγγύης, της διεκδίκησης των δικαιωμάτων και των ελευθεριών και της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Με αυτά τα ιδανικά ο κόσμος μας θα πάει μπροστά και δε θα μείνει προσκολλημένος στο συντηρητικό παρελθόν.


· Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ

· ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΙΚΩΝ ΠΑΡΕΛΑΣΕΩΝ

· ΟΧΙ ΣΤΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΣΤΑ 18

Ρ.Α.Σ. - Ε.Α.Α.Κ.

26 Οκτ 2007

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ... ΤΕΛΟΣ


Μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές του καλοκαιριού, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ έβαλαν στο επίκεντρο της πολιτικής, για καθαρά προεκλογικούς λόγους, το ζήτημα της προστασίας του περιβάλλοντος σε μία προσπάθεια να συγκαλύψουν τις τραγικές τους ευθύνες για την ανυπολόγιστη καταστροφή των φυσικών πόρων της χώρας.
Δύο μήνες μόλις μετά τις πυρκαγιές και ήδη η Κτηματική Υπηρεσία του Δημοσίου υπέγραψε συμφωνία με το Δήμο Ζαχάρως με την οποία ο Δήμος καλείται να παραχωρήσει για αξιοποίηση σε ιδιώτες περίπου 2.500 στρέμματα στην παραλία της Ζαχάρως από το (καμένο) Δάσος του Καϊάφα μέχρι το Γιαννιτσοχώρι, όπου οι τελευταίοι θα κληθούν να κατασκευάσουν τουριστικές εγκαταστάσεις ‘ήπιας’ μορφής. Φυσικά κανείς δεν θυμήθηκε τις δεσμεύσεις για αναδάσωση των καμένων εκτάσεων, ούτε το γεγονός ότι μεγάλο κομμάτι της εν’ λόγω έκτασης εντάσσεται στο σχέδιο Νatura για την προστασία των φυσικών πόρων. Η καταστροφή του περιβάλλοντος στο βωμό των οικονομικών συμφερόντων και της υποτιθέμενης ανάπτυξης δεν σταματά εκεί... Ένα μόλις μήνα μετά την παρέμβαση εισαγγελέα για την καταστροφή της λίμνης Κορώνειας από τα απόβλητα των γύρω βιομηχανιών ( ο κρατικός μηχανισμός είχε παραβλέψει σωρεία καταγγελιών ήδη από το 2002 ) και ενώ σε λίγες μέρες συνεδριάζει το Συμβούλιο της Επικρατείας για τέταρτη φορά προκειμένου να αποφανθεί για το φράγμα του Αχελώου, ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ κ. Σουφλιάς θέλησε να ικανοποιήσει τα μικροπολιτικά του συμφέροντα στη Θεσσαλία. ‘Ετσι λοιπόν, δήλωσε ότι το φράγμα θα λειτουργήσει κανονικά μέσα στο χρόνο, χωρίς να έχει ακόμη λυθεί το ζήτημα της μετεγκατάστασης των κατοίκων της Μεσοχώρας, των οποίων το χωριό θα βυθιστεί, και χωρίς να έχουν ακόμη προβλεφθεί ήδη εκτεταμένες καταστροφές στο περιβάλλον της περιοχής. Όλα αυτά για ένα έργο το οποίο δεν θα εξυπηρετήσει το σκοπό για τον οποίο φτιάχτηκε για παραπάνω από 10 χρόνια! Θα γίνει δηλαδή μια ανυπολόγιστης έκτασης περιβαλλοντική καταστροφή ( για να μην αναφέρουμε τα δισεκατομμύρια που δαπανήθηκαν τόσο στις μίζες όσο και στην κατασκευή του έργου ) για να εξυπηρετηθούν τα οικονομικά και πελατειακά συμφέροντα αντίστοιχα κάποιων μεγαλοεργολάβων και των υπουργών ΠΕΧΩΔΕ των τελευταίων τεσσάρων κυβερνήσεων. Η μόλυνση του Ασωπού, οι ανεξέλεγκτες χωματερές και η ρύπανση που προκαλούν οι μεγάλες μονάδες παραγωγής ρεύματος της Δ.Ε.Η. είναι ακόμη μερικά δείγματα της “περιβαλλοντικής” πολιτικής που ακολουθούν με συνέπεια εδώ και χρόνια οι κυβερνήσεις τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της Ν.Δ.! ‘Αρρηκτα συνδεδεμένη με τα παραπάνω είναι και η προσπάθεια αναθεώρησης του αρ.24 του Συτάγματος, (παρά το τεράστιο μέγεθος καταστροφής, η κυβέρνηση επιμένει στην αναθεώρηση ενός άρθρου που προστατεύει τα δάση...), που δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα σχέδιο με στόχο την οικοπεδοποίηση μεγάλων εκτάσεων δασικού πλούτου. Πολύ απλά, πίσω από κάθε καμμένη έκταση οι επιχειρηματίες βλέπουν μια νέα επενδυτική ευκαιρία... ‘Ισως τελικά δεν είναι τόσο τυχαία η προσπάθεια για την αναβάθμιση της αξίας της γης κατά μήκος των «μεγάλων οδικών αξόνων» (όπως η Ιόνια οδός)... Και όλα αυτά σε βάρος του βιοτικού μας επιπέδου και της υγείας μας, στα πλαίσια μιας κοινωνίας ολοένα και πιο απομακρυσμένης από τη φύση, ‘υποταγμένης’ στο κυνήγι μιας υποτιθέμενης οικονομικής ανάπτυξης σε κάποιους οικονομικούς πίνακες της Eurostat που όμως ποτέ δεν πρόκειται να έρθει, από ένα σύστημα που ενδιαφέρεται για τον πλουτισμό των λίγων σε βάρος των πολλών…

Ρ.Α.Σ. - Ε.Α.Α.Κ

18 Οκτ 2007

29 Μαΐ 2007

Mεταπτυχιακοί ενάντια στα δίδακτρα

Έχουν περάσει σχεδόν δύο μήνες από την έκρηξη του φοιτητικού κινήματος που έβγαλε χιλιάδες νέους και εργαζόμενους στο δρόμο. Ενός κινήματος ζωντανού και ελπιδοφόρου που, παρά τις όποιες ελλείψεις του και τη φυσιολογική του ανομοιογένεια , όρθωσε το ανάστημά του απέναντι στις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης, του ΠΑΣΟΚ και της ΕΕ. Η μεταρρύθμιση εκφράζεται από τον Κοινό Ευρωπαϊκό Χώρο Ανώτατης Εκπαίδευσης και τις συνθήκες της Λισσαβόνας, της Μπολόνια, του Μπέργκεν. ‘Ερχεται να χτυπήσει, μέσω του νόμου-πλαισίου και της απόπειρας για αναθεώρηση του άρθρου 16, τη λειτουργία των δημόσιων πανεπιστημίων καθώς και τα δικαιώματα των πτυχίων σε επαγγελματικό- εργασιακό επίπεδο. Δικαιώματα τα οποία ήδη είχαν προσβληθεί από τη διόγκωση ενός νέου μα καθόλου τυχαίου φαινομένου, των Προγράμματα Μεταπτυχιακών Σπουδών.

Τα ΠΜΣ είναι ένας νέος θεσμός για την Ελλάδα, καθώς η ίδρυσή τους χρονολογείται από το 1992 (με το νόμο 2083). Αριθμώντας πλέον 15 έτη ζωής ως αναγνωρισμένη ενδιάμεση (εκπαιδευτική) βαθμίδα της ανώτατης εκπαίδευσης, είναι κρίσιμο να εντοπίσουμε ορισμένα χαρακτηριστικά τους που τελικά τα καθορίζουν, καθώς και την ποιοτική μετάλλαξη που έχουν υποστεί τα τελευταία χρόνια.
Το 2007 τα ΠΜΣ στην Ελλάδα είναι περί τα 400 και συμμετοχή σε αυτά μαζί με τους υποψήφιους διδάκτορες, αγγίζει τις 68.500. Επομένως αξιώνονται πλέον σαν ένας μαζικότατος θεσμός, ένας 2ος κύκλος σπουδών, έχοντας χάσει το χαρακτηρισμό ‘ελίτ’ που τους δινόταν προ δεκαετίας (όταν οι εισακτέοι ήταν περί τις 12.000, πολλοί εκ των οποίων ήταν στην πραγματικότητα διδακτορικοί φοιτητές). Φαντάζει πλέον σχεδόν αυτόματη η συνέχιση των σπουδών μετά τη λήψη του πτυχίου για μεγάλο κομμάτι των αποφοίτων.
Τα προγράμματα αυτά στήθηκαν με την επιχορήγηση του Επιχειρησιακού Προγράμματος Εκπαίδευσης και Αρχικής Επαγγελματικής Κατάρτισης (χωρισμένα σε ΕΠΕΑΕΚ Ι και ΙΙ). Ειδικά το 2ο πακέτο βοήθησε στη χρηματοδότηση/υποστήριξη 326 προγραμμάτων. Το πρόβλημα είναι πως έληξε το 2006 και τα ΠΜΣ πρέπει τα ίδια να αναζητήσουν πόρους για τη λειτουργίας τους. Το κενό αυτό θα έρθει να καλύψει το νομοσχέδιο που αναμένεται να δημοσιοποιηθεί από το Υπουργείο Παιδείας...

Τα ΠΜΣ σήμερα, με το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο που τους αναγνωρίζει επαγγελματικά δικαιώματα, λειτουργούν ανταγωνιστικά προς το πτυχίο. Απορροφούν επαγγελματικά δικαιώματα από το ίδιο το πτυχίο και ουσιαστικά το διασπούν. Έτσι απαξιώνεται το πτυχίο και από μόνο του δεν αρκεί για την εύρεση εργασίας. Παγιώνεται στη συνείδηση του κόσμου η αναγκαιότητα απόκτησης ενός επιπλέον διπλώματος για να διεκδικήσει μια θέση στην αγορά εργασίας. Αυτό αναδεικνύεται από τη διαρκή μαζικοποίηση των ΠΜΣ και το διπλασιασμό τους σε μια εξαετία. Στην πράξη όμως δεν λειτουργεί έτσι. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα εμπόριο ελπίδας, που παρατείνει την αγωνία όταν έρθει η στιγμή αναζήτησης εργασίας. Τα ίδια τα ΠΜΣ εντάσσονται στην αποδοχή μιας σκληρής δια βίου εκπαίδευσης, με τη μετακύλιση του κόστους στο φοιτητή εργαζόμενο (τακτική μετάθεσης ευθύνης στον εργαζόμενο - υποτιθέμενη ανεπάρκεια κατάρτισης οδηγεί σε ανικανότητα εξεύρεσης εργασίας). Το ατέρμονο κυνήγι απόκτησης χαρτιών (ΠΜΣ, διδακτορικό, ECDL, γλώσσες) ξεκινά.
Το επερχόμενο νομοσχέδιο για τα ΠΜΣ προβλέπει χρηματοδότηση μονάχα ενός προγράμματος ανά τμήμα (με δικαίωμα ανάδειξης κλάδων υψηλότερης επιστημονικής βαρύτητας), αξιολόγηση και χρηματοδότηση των ΠΜΣ με συγκεκριμένες πηγές εσόδων: δωρεές, χορηγίες, δημόσιες δαπάνες, ιδιωτική χρηματοδότηση, δίδακτρα.
Απέναντι σ’ αυτά, ουσιαστικό πρόταγμα πρέπει να είναι η αναμόρφωση και τελικά η κατάργηση του υπάρχοντος πλαισίου που τα διέπει και της λειτουργίας τους. Επομένως να καταργηθούν τα ΠΜΣ ως ενδιάμεση αυτόνομη βαθμίδα μετά το πτυχίο και να συνδεθούν με το διδακτορικό. Αυτό το αίτημα πρέπει να αφορά τα ΠΜΣ στα οποία είναι δυνατή μια τέτοια σύνδεση (π.χ. κοινωνικών επιστημών, πολυτεχνικά κ.ά.). Κυρίαρχη όμως πρόταση πρέπει να είναι η μη τυπική ανάδειξή τους σε δίπλωμα επαγγελματικών προσόντων, αλλά οι εργασιακές σχέσεις που θα τα διέπουν. Δηλαδή οι φοιτούντες σε αυτά να λογίζονται ως εργαζόμενοι στην έρευνα και να έχουν εργασιακά δικαιώματα (μισθό, ασφάλεια, προϋπηρεσία).


ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΥΠΟΨΗΦΙΩΝ ΔΙΔΑΚΤΟΡΩΝ

Εδώ και τρεις μήνες έχει ξεκινήσει μια προσπάθεια απ’ το Σύλλογο Μεταπτυχιακών Φοιτητών και Υποψηφίων Διδακτόρων του ΠΜΣ «Πολιτική Επιστήμη και Κοινωνιολογία» (1 από τα 4 ΠΜΣ που διαθέτει το τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης), για την κατάργηση των διδάκτρων στο συγκεκριμένο πρόγραμμα. Οι μεταπτυχιακοί προχώρησαν στη μη καταβολή των διδάκτρων για το εαρινό εξάμηνο του 2007 και μάλιστα, η απόφαση αυτή υλοποιήθηκε απ’ τη συντριπτική πλειοψηφιά του Συλλόγου. Οι καθηγητές, από την άλλη, εμμέσως απείλησαν τους φοιτητές με την αναστολή του μεταπτυχιακού, λέγοντας πως αν δεν πληρώσουν τα δίδακτρα δε θα υπάρξει συνέχιση του προγράμματος.

Η Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση Μεταπτυχιακών (Α.Α.Κ.ΜΕ.) υποστηρίζει πως η καταβολή των διδάκτρων αυτή τη χρονική στιγμή είναι εσφαλμένη. Αυτό διότι είναι τρόπος υπεράσπισης και νομιμοποίησης των σημερινών ΠΜΣ. Άραγε αν το ΠΜΣ είχε χορηγό και μπροστά στο δίλημμα αναστολής ή συνέχισης του η απάντηση θα ήταν καταφατική; Γιατί αυτό ακριβώς είναι το δίλημμα που βάζουν οι καθηγητές και αβίαστα απαντούν ΠΜΣ με δίδακτρα παρά καθόλου. Αυτή είναι και η λογική του Υπουργείου. Η μόνη περίπτωση για κάποιο συμβιβασμό θα μπορούσε να γίνει αν υπήρχε πραγματική δέσμευση και διάθεση να χρηματοδοτηθεί το ΠΜΣ κρατικά, με κάποια προτεινόμενη λύση που να προβλέπει συγκεκριμένη πρόταση, χρονοδιάγραμμα κτλ. Και όχι μια εμπορική συναλλαγή που να επικεντρώνεται στο πόσα θα κόψουμε και ουσιαστικά να μην εμπεριέχει καμία μορφής δέσμευση για το μέλλον και την κατάργηση των διδάκτρων.




…και αν άλλοι σου ‘παν πως η ζωή χαρίζεται χωρίς ν’ ανατραπεί
…δείξ’ τους την κίνηση που την υπάρχουσα κατάσταση καταργεί
…και αν πάλι κάποιοι, κοιμισμένοι, σου παν πως τα όνειρά σου γίναν ένα με το χώμα
…πες τους πως όνειρο δεν είναι ότι δεν πραγματοποιείται, μα ότι δεν έχει πραγματοποιηθεί ακόμα…


ΡΑΣ - ΕΑΑΚ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ

23 Απρ 2007

Το κίνημα δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις – Είναι εικόνα από το μέλλον!

Πρωτομαγιά 2007

Το φοιτητικό κίνημα περνάει πλέον σε μία νέα φάση. Παρά τις συντεταγμένες προσπάθειες της κυβέρνησης, των ΜΜΕ και όλων όσων συντάσσονται με την κυβερνητική πολιτική να παρουσιάσουν μία διαστρεβλωμένη εικόνα για τις προθέσεις, το περιεχόμενο του φοιτητικού αγώνα, αυτός όχι μόνο δεν τελείωσε, αλλά συνεχίζεται και ανοίγονται τεράστιες δυνατότητες για να ανατραπούν οι επιλογές Κυβέρνησης, ΠαΣοΚ, ΕΕ. Είναι σήμερα που μία ολόκληρη γενιά φοιτητών επιλέγει να συγκρουστεί με την κυβερνητική πολιτική στην Εκπαίδευση, που προσεγγίζει με νέους όρους την πολιτική, που δίνει ζωή στα αμφιθέατρα μέσα από τις γενικές συνελεύσεις, που συνεχίζει τις μαζικές της διαδικασίες, την περαιτέρω πολιτικοποίηση του αγώνα, τις μαχητικές της διαδηλώσεις. Είναι εκείνη η γενιά που μπορεί πραγματικά να αποτελέσει μία χαμένη γενιά για το κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκφραστές, να βρει δρόμους σύνδεσης της πάλης της με τον κόσμο της εργασίας, να προκαλέσει νέες κοινωνικές αναταράξεις, να βαθύνει το ρήγμα της αστικής πολιτικής με τη νίκη στην Αναθεώρηση του Συντάγματος, να επιλέξει εν τέλει τη φάση εκείνη που θα καταφέρει να συγκρουστεί ακόμα πιο ριζοσπαστικά και μαχητικά με την κυβερνητική πολιτική και να ανατρέψει ολόκληρη την αντί-εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης.

Αν υπάρχει κάτι το οποίο διδαχθήκαμε από τον Μάη-Ιούνη μέχρι και σήμερα είναι ότι αυτό το οποίο μας οδηγεί σε ρήξη, ελπιδοφόρα κινήματα και νίκες είναι οι συλλογικοί αγώνες μέσα από τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες του κόσμου που πλήττεται και καμία γραφειοκρατική δομή δεν μπορεΟ9να υποκαταστήσει την δύναμη των ίδιων των φοιτητών και των συλλογικών τους διαδικασιών. Αναδείχθηκε και αναδεικνύεται ποια είναι η πραγματική πλειοψηφία που παράγει πολιτική, συζητά σε εβδομαδιαία βάση και έχει προτάσεις για την εκπαίδευση που αποτυπώνονται στις αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων και προωθούν τα συμφέροντα και τις ανάγκες του σημερινού φοιτητή -αυριανού εργαζόμενου και ποια είναι η μειοψηφία που παίρνει αποφάσεις, που ψηφίζει νόμους ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων και της νεολαίας, ενώ ταυτόχρονα διατάζει την αστυνομία να διαλύει διαδηλώσεις 50.000 ατόμων. Στο δρόμο του αγώνα οφείλουμε να συνεχίσουμε και τώρα αναβαθμίζοντας το πολιτικό λόγο του κινήματος, βαδίζοντας προς την επόμενη νίκη του. Την ανατροπή/κατάργηση του Ν.Πλαίσιο και του συνόλου της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Είναι καταφανές το πλήγμα που έχει προκαλέσει το φοιτητικό κίνημα στο αστικό μπλοκ εξουσίας, έχοντας σπάσει τη βιτρίνα της κοινωνικής συναίνεσης, κάνοντας το ζήτημα της εκπαίδευσης, κεντρικό ζήτημα της ελληνικής κοινωνίας για παραπάνω από ένα χρόνο!

Το παζλ της κυβερνητικής πολιτικής


Η κυβέρνηση, μαζί με το ΠαΣοΚ, στη βάση των στοχεύσεων της ΕΕ, επιλέγει να εμβαθύνει την επιχειρηματικοποίηση της εκπαίδευσης, την λειτουργία των ιδρυμάτων με ανταποδοτικά κριτήρια, να υποτάξει συνολικά τη γνώση στις ανάγκες του κεφαλαίου, να εντατικοποιήσει τις σπουδές μας και να πειθαρχήσει το φοιτητικό κίνημα.
Επιλέγει να εγκαθιδρύσει το νέο μοντέλο εργαζομένου/ανθρώπου που θα τρέχει σε ένα διαρκές κυνήγι επανακατάρτισης, επανειδίκευσης, συλλογής πιστοποιητικών, δεξιοτήτων, που συνεχώς θα ξαναμπαίνει στον φαύλο κύκλο της επισφαλούς, ελαστικής, ανασφάλιστης εργασίας, που θα είναι φθηνός, ευέλικτος, πειθήνιος στις ορέξεις του εκάστοτε εργοδότη του.

Αποφασίζει να πλήξει όχι μόνο τους σημερινούς εργαζόμενους αλλά και τους αυριανούς νέους εργαζόμενους, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το νέο ασφαλιστικό που προαναγγέλλεται, βασική επιδίωξη του οποίου θα είναι η ενοποίηση όλων των ταμείων οδηγώντας στην μείωση των συντάξεων, την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και τα νέα μέτρα θα ισχύσουν με έμφαση σε όσους εργαζόμενους είναι κάτω των 35 ετών. Πλέον, οι όποιες παροχές, θα θεωρούνται «προϊόν» σε κάποια ασφαλιστική εταιρία, για την πλειονότητα των νέων εργαζομένων. Είναι η ίδια κυβέρνηση που, παίρνοντας τη σκυτάλη από το ΠαΣοΚ, Ληστεύει τα χρήματα των εργαζομένων από τα ασφαλιστικά ταμεία, μετατρέποντας τα σε ομόλογα για το χρηματιστήριο(!)

Στην κατεύθυνση της δημιουργίας του νέου μοντέλου εργαζομένου/ανθρώπου, κινείται και η βάση του 10, και η υποχρεωτική στράτευση στα 18. Ο μαθητής θα υποχρεώνεται να πηγαίνει από τον διευθυντή του σχολείου- στο διοικητή του στρατοπέδου- στην εργασία, έχοντας λάβει όλα εκείνα τα γνωσιο-θεωρητικά εφόδια από πριν, που θα τον κάνουν πειθήνιο και υπάκουο από μικρή ηλικία για να αποτελέσει εκείνο το δυναμικό ανθρώπων που θα είναι άμεσα εκμεταλλεύσιμο από τους εργοδότες.
Ένα- ένα τα κομμάτια του παζλ της επίθεσης ενώνονται και αποκαλύπτουν μία ενιαία επίθεση που ξεκινά από το σχολείο και φτάνει μέχρι την εργασία. Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος με τον οποίο συνδέεται η επίθεση στην εργασία και στην εκπαίδευση.

Στη βάση της κοινής επίθεσης που βιώνουν αλλά και των κοινών αναγκών που έχουν οι φοιτητές/μελλοντικοί εργαζόμενοι με τον κόσμο της εργασίας ήταν και παραμένει βασικό στοιχείο, για την νικηφόρα έκβαση του φοιτητικού κινήματος, η κοινή συμπόρευση με τους εργαζόμενους στη βάση εκείνου του πολιτικού περιεχομένου που απαιτείται για να εκφραστούν τα κοινά δικαιώματα μας, η δημιουργία ενός μετώπου νεολαίας και εργαζομένων για την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής. Ενός μετώπου που δεν θα αποτελεί απλή συμπόρευση στο δρόμο ή μία προεκλογική φιέστα ενόψει φοιτητικών εκλογών. Ένα μέτωπο που δεν επιδιώκουμε να εμφανιστεί απλά για να ’μαστε πολλοί για λίγο στο δρόμο. Αλλά θα βασίζεται στις κοινές ανάγκες, στις κοινές διεκδικήσεις εργαζομένων και νεολαίας για δημόσια δωρεάν παιδεία, για αξιοπρεπή εργασία, για πλήρη ασφάλιση, για υπεράσπιση και διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Είναι αυτή η Πρωτομαγιά που μπορεί να αποτελέσει μία πραγματική ευκαιρία η λαϊκή δυσαρέσκεια που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία και βρήκε συνειδητή/αγωνιστική διέξοδο μέσα από τον μεγαλειώδη αγώνα των 11 μηνών, να απλωθεί και να εμφανιστεί αγωνιστικά και στον κόσμο της εργασίας.


Στο δρόμο του νικηφόρου αγώνα συνεχίζουμε

Η φετινή 1η Μάη ευνοεί όχι απλά μια ξεχωριστή συγκέντρωση, ίδια με αυτήν που έχει επιλέξει το ίδιο το φοιτητικό κίνημα, αλλά ένα βαθύτερο πολιτικό διαχωρισμό από τον υποταγμένο συνδικαλισμό και τις γραφειοκρατίες του, με όρους κινήματος. Η 1η Μάη μπορεί να αποτελέσει έναν πρώτο σταθμό σε ένα διαρκές αγωνιστικό μέτωπο απέναντι στην αντιδραστική επίθεση του κεφαλαίου, ώστε να μην κερδίζει «πολιτικό χρόνο» η κυβέρνηση και ο αντιδραστικός συνασπισμός εξουσίας.

Σε αυτή την αναγκαιότητα, οι γραφειοκρατικοποιημένες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ έχουν πάρει θέση ενάντια στους εργαζόμενους , δεν έχουν δώσει και δεν θέλουν να δώσουν καμία μάχη για την ανατροπή της κυβερνητικής επέλασης. Αντίθετα, συμπορεύτηκαν με την κυβέρνηση όταν εκείνη είχε στριμωχτεί από το εκπαιδευτικό κίνημα. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι, ενώ οι φοιτητικοί σύλλογοι μέσα από τις αποφάσεις των Γ.Σ. από τον Μάη-Ιούνη ΕΓΚαλούσαν την ΓΣΕΕ να προκηρύξει απεργία για να στηρίξει τον αγώνα των φοιτητών, εκείνη δεν έβαλε ούτε μια στάση εργασίας(!). Ήταν η ΓΣΕΕ που απάντησε με ΜΑΤ και χημικά όταν το φοιτητικό κίνημα, έξω ακριβώς από τα γραφεία της, πήγε και απαίτησε ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ. Ήταν η ΓΣΕΕ που έστειλε τα επίσημα όργανα καταστολής του κράτους να «υποδεχτούν» τους αγωνιζόμενους φοιτητές όταν εκείνοι πήγαν να ανακοινώσουν τις αποφάσεις τους και να καλέσουν τους εργαζόμενους σε αγώνα στο τελευταίο συνέδριό της. Είναι η ΓΣΕΕ, που δεν διστάζει να συμφωνεί με την Κυβέρνηση για την κατάργηση του ασύλου. Άλλωστε σχετικά με την καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων κάνει μαθήματα χρηματοοικονομικής για το πώς πρέπει να τζογάρονται στο χρηματιστήριο(!!).

Από την άλλη το ΠΑΜΕ αδυνατώντας να δώσει θετικό όραμα στους εργαζόμενους και να οδηγήσει τους αγώνες τους σε θετική/νικηφόρα έκβαση, κινείται στα πλαίσια και την γραφειοκρατική λογική του υποταγμένου συνδικαλισμού προτάσσοντας τον κομματοκεντρικό σχεδιασμό και εξοβελίζοντας κάθε προοπτική ανάπτυξης του πολιτικού αγώνα για τα οικονομικά δικαιώματα της εργατικής τάξης.

Ο πρόσφατος ηρωικός αγώνας των δασκάλων αποτέλεσε τομή στο εργατικό κίνημα. Το μάχιμο πολιτικό περιεχόμενο του αγώνα που συμπυκνώνονταν στο αίτημα «1400 ευρώ για όλο το λαό», οι συνεχόμενες γενικές συνελεύσεις των δασκάλων, οι απεργιακές επιτροπές που προσπάθησαν να οργανώσουν την απεργία τους από «τα κάτω», αποκτώντας σαφέστατες ρίζες με τον λαό και τους γονείς των μαθητών- κόντρα στις γραφειοκρατίες του εργατικού κινήματος που δεν στήριζαν ακόμα και τις μεγαλειώδεις πορείες- έδειξαν τη δυνατότητα ύπαρξης νέων δρόμων για να έχουν οι αγώνες των εργαζομένων νικηφόρα προοπτική και έκβαση και αποτελεί στοίχημα να ξεσπάσουν νέοι αγώνες και διεκδικήσεις σε αντίστοιχη κατεύθυνση και η εμφάνισή τους αυτοτελώς στο δρόμο, κόντρα στις εκάστοτε γραφειοκρατίες του εργατικού κινήματος.

Αντίστοιχα, το φοιτητικό κίνημα αποτελεί κι αυτό με τη σειρά του, εικόνα από το αγωνιστικό μέλλον που θα ξεσπάσει κόντρα στα αντιλαϊκά/αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησης. Το φοιτητικό κίνημα των τελευταίων 12 μηνών, μέσα από τις γενικές συνελεύσεις, από τις συντονιστικές επιτροπές των φοιτητών, τα συντονιστικά των γενικών συνελεύσεων, έβγαλαν στο προσκήνιο ένα συνολικό ρεύμα κόσμου που προσεγγίζει την πολιτική με νέους όρους. Κατάφερε να οργανώσει την πάλη και τις δράσεις του στη βάση του, δεν «συμφωνούσε», συνεχώς στο εσωτερικό του αντιπαρατίθονταν διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις, αλλά έκρινε την συνέχιση του αγώνα και το πολιτικό περιεχόμενο του σε κάθε Γενική Συνέλευση.

Ο μεγαλειώδης αγώνας των δασκάλων και το φοιτητικό κίνημα, έδειξαν και δείχνουν τον δρόμο για την πραγματική ανατροπή των συσχετισμών. Ο δρόμος αυτός δεν είναι πρωτίστως εκλογικός, όπως υποστηρίζει η πλειοψηφία των καθεστωτικών κοινοβουλευτικών δυνάμεων αλλά αλλάζει στα κατάμεστα αμφιθέατρα και στους γεμάτους από διαδηλωτές δρόμους. Κόντρα στις αντιλήψεις «ψήφισε με και θα τα κάνω εγώ για σένα τα επόμενα 4 χρόνια» αποδείχθηκε, τον τελευταίο χρόνο, ότι οι ανάγκες, οι διεκδικήσεις και τα όνειρα των εργαζομένων και της νεολαίας, δεν χωρούν σε λογικές ανάθεσης αλλά μπορούν να γίνουν πραγματικότητα από τις ίδιες τις Γενικές Συνελεύσεις, από εκείνες τις μαζικές διαδικασίες όπου οι εργαζόμενοι και η νεολαία, από θεατές γίνονται οι ίδιοι πρωταγωνιστές του κινήματος και της ίδιας τους της ζωής.

19 Απρ 2007

ΕΜΠΡΟΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ‘79, ΤΟΝ ΨΗΦΙΣΜΕΝΟ ΝΟΜΟ ΝΑ ΡΙΞΟΥΜΕ ΞΑΝΑ!

Λίγα λόγια για το ’79 και το νόμο 815...
Το νομοσχέδιο κατατέθηκε από τον τότε υπουργό Παιδείας Βαρβιτσιώτη το 1978 και ψηφίστηκε - ως νόμος 815 - μέσα στις επόμενες μέρες, παρ' όλο που αυτή η πρακτική (κατατέθηκε το καλοκαίρι) καταγγέλθηκε ως αντισυνταγματική. Σκοπός για ακόμα μια φορά ήταν να «βάλει τάξη» στα ΑΕΙ με τις «περίφημες ρυθμίσεις» για το άσυλο, τους αιώνιους φοιτητές (ν + ν/2), περιορισμός των εξεταστικών περιόδων από 3 σε 2 κτλ. Η συνειδητοποίηση των πρακτικών συνεπειών του Ν. 815 θα τροφοδοτήσει το «μπλοκ των καταλήψεων»... Αποτέλεσμα, μετά από μήνες κινητοποιήσεων και καταλήψεων, ο πρωθυπουργός εξαγγέλλει την αναστολή των εξεταστικών διατάξεων του Ν. 815 και τη σύσταση επιτροπών που θα επεξεργαστούν έναν νέο νόμο πλαίσιο για τα ΑΕΙ...

Λίγα λόγια για σήμερα...
Λίγο πριν αλλά και κατά την διάρκεια των διακοπών του Πάσχα ήρθε στο φως το τζογάρισμα και η καταλήστευση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων που επί ημερών του ΠΑΣΟΚ έγιναν και συνεχίζουν να αποτελούν το καλύτερο «κεφάλαιο κίνησης» για εκείνους που «επενδύουν», βάζοντας τον εργαζόμενο κόσμο να πληρώσει ένα επιπλέον χαράτσι. Τα αποθεματικά χρησιμοποιούνται και για τις υπηρεσίες του ιδιωτικών εταιριών όπως απέδειξε η τελευταία ναυτική τραγωδία όπου η εταιρία είχε αγοράσει το πλοίο που βυθίστηκε με χρήματα από το ασφαλιστικό ταμείο των εργαζόμενων ναυτικών (ΝΑΤ). Όλα αυτά αποτελούν προπομπό αλλά πολύ περισσότερο, δούρειο ίππο για τις επερχόμενες αλλαγές στο ασφαλιστικό που προετοιμάζεται στο όνομα της «κάθαρσης/διαφάνειας» να εμβαθύνει το δυσοίωνο εργασιακό μέλλον που θα δεχτεί τους νέους εργαζόμενους αλλά και τους ήδη εργαζόμενους, οι οποίοι θα κλιθούν να δουλέψουν με τους όρους του νέου μοντέλου εργαζόμενου που έχουν ανάγκη οι εργοδότες και οι επιχειρήσεις.

Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί η πρόταση για υποχρεωτική στράτευση στα 18, που έρχεται να προλάβει την αντίδραση των μαθητών των καταλήψεων, αλλά και των επόμενων γενεών, οι οποίες θα είναι πειθαρχημένες ώστε να μην αμφισβητήσουν αλλά να υπακούσουν τις εκάστοτε «Μεγάλες Ιδέες», να μην μπορούν να αρθρώσουν συλλογικό και συνολικό πολιτικό λόγο αμφισβήτησης, αλλά έχοντας επιβληθεί σε αυτούς ο ατομικός δρόμος, ο δρόμος της υποταγής και του συμβιβασμού.

ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΔΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ !

Στη διάρκεια των 10 μηνών συνεχόμενων κινητοποιήσεων, στις καταλήψεις των τελευταίων 3 μηνών, καταδεικνύεται η μαχητική αντίθεση του κινήματος με την κυβερνητική πολιτική. Στο δρόμο του αγώνα το φοιτητικό κίνημα, διεμβολίζοντας το κεντρικό πολιτικό σκηνικό, έχει καταφέρει σημαντικές νίκες. Δυναμιτίζοντας την υπόθεση της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης ήδη από τον περσινό Μάη – Ιούνη, αναβάλλοντας την προώθηση του νόμου –πλαίσιο, το κίνημα έχει πλέον θέσει το ζήτημα της εκπαίδευσης στο επίκεντρο της συζήτησης στην κοινωνία. Προκαλώντας ρωγμές και σπάζοντας την συναίνεση μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ γύρω από την αναθεώρηση του συντάγματος, το κίνημα πέτυχε τη πρώτη νίκη ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 και σήμερα προχωρά στο δρόμο του αγώνα, στο δρόμο της Ανατροπής του Νόμου – Πλαίσιο και συνολικά της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης.

Το κίνημα του Μάη – Ιούνη σηματοδότησε μια νέα γενιά ριζοσπαστικοποίησης, μια νέα γενιά που προσεγγίζει με διαφορετικούς όρους την πολιτική πάλη. Οι συνειδήσεις που γεννήθηκαν στο δρόμο είναι αυτές που τώρα ξανά ορθώνουν το ανάστημά τους μπροστά στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και τα συγκεκριμένα βήματα της αναθεώρησης του αρ. 16 και του νέου νόμου πλαίσιο που συνιστούν τις συμπληρωματικές πλευρές της ίδιας πολιτικής. Απέναντι στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση – την αποσύνδεση του πτυχίου από τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα, την εντατικοποίηση και την πειθάρχηση, την επιχειρηματική λειτουργία, απέναντι στο μέλλον της εργασιακής ανασφάλειας, η φοιτητιώσα νεολαία κινητοποιείται για να υπερασπιστεί τα συλλογικά της συμφέροντα και εκφράζει την δυσαρέσκεια που υπάρχει στην κοινωνία. Όλων εκείνων που χτυπιούνται από την πολιτική της λιτότητας, της ανεργίας, της καταστολής…



Μας λένε οι εχθροί μας : Ο Αγώνας τελείωσε.
Μα λέμε εμείς : Τώρα άρχισε...

Μας λένε οι εχθροί μας : Την αλήθεια την απαρνήθηκαν.
Μα λέμε εμείς : Την ξέρουμε ακόμα...

Μας λένε οι εχθροί μας : Και γνωστή ακόμα
Να γίνει η αλήθεια
Δεν μπορεί άλλο πια να διαδοθεί.
Μα είμαστε εμείς αυτοί που τη διαδίδουν...

Είναι η παραμονή της μάχης...
Είναι η σπουδή του πλάνου του Αγώνα.
Είναι η μέρα πριν την πτώση
Των εχθρών μας...

Μπέρτολντ Μπρεχτ




Ρ.Α.Σ.

Ε.Α.Α.Κ.

13 Φεβ 2007

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΥΓΗ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕΩΝ...

Την Τετάρτη 7/2 έγινε μια προσπάθεια να διεξαχθεί Γενική Συνέλευση του τμήματός μας στον 7ο όροφο της σχολής. Λόγω του γεγονότος ότι η όλη διαδικασία ήταν άμαζη (δεν είχε πάνω από 60 φοιτητές του τμήματος, ήταν η χαμηλότερη συμμετοχή σε τέτοια διαδικασία τουλάχιστον για φέτος) και λόγω του ότι η προηγούμενη Γ.Σ. είχε πάνω από 450 άτομα ως Ρ.Α.Σ.-Ε.Α.Α.Κ. αφού ολοκληρώθηκαν όλες οι τοποθετήσεις και αφού η πρότασή μας για συμμετοχή του Συλλόγου στην πορεία της Πέμπτης και μονοήμερο κλείσιμο της σχολής απορρίφθηκε, αποφασίσαμε να μην συμμετάσχουμε στην ψηφοφορία θεωρώντας ότι η μαζικότητα της διαδικασίας δεν ήταν αντάξια των περιστάσεων και μία πιθανή απόφαση για πολυήμερη κατάληψη δεν θα μπορούσε να στηριχτεί από τον κόσμο ούτε πολιτικά, ούτε οργανωτικά. Εμείς επειδή αντιλαμβανόμαστε την Γ.Σ. ως το ανώτατο όργανο του Φ..Σ. θεωρούμε ότι δεν πρέπει να ‘καπελώνουμε’ διαδικασίες απλά και μόνο για την εξυπηρέτηση μικροπαραταξιακών σκοπιμοτήτων. Η Ρ.Α.Σ.-Ε.Α.Α.Κ. από το καλοκαίρι που άρχισαν οι κινητοποιήσεις έχει δείξει με πολύ ξεκάθαρο τρόπο αν και κατά πόσο είναι με τις Γενικές Συνελεύσεις καθώς και αν στηρίζει αγωνιστικές πρωτοβουλίες μέσα στη σχολή από όπου και αν προέρχονται αυτές! Με συνέπεια όλο το προηγούμενο διάστημα στηρίξαμε ενεργά αγωνιστικά πλαίσια και αποφάσεις, αυτό όμως δεν μας οδηγεί και στο να νομιμοποιούμε διαδικασίες οι οποίες δυστυχώς δεν μπορούν να φέρουν τον ‘τίτλο’ μιας Γενικής Συνέλευσης. Όσοι το κάνουν αυτό κρύβουν πολιτικές σκοπιμότητες άσχετες με τι φοιτητικό κίνημα και τους στόχους του. Το θέμα πρέπει να αντιληφθούν κάποιοι δεν είναι να προβαίνουμε σε ‘αίτημα λήψης του ζητουμένου’ , να παίρνουμε δηλαδή κάποιοι αποφάσεις εκ μέρους του Συλλόγου μας χωρίς οι φοιτητές του τμήματος να τις υποστηρίζουν μέσω της συμμετοχής τους στις διαδικασίες. Το θέμα με απλά λόγια δεν είναι να αποφασίζουν μερικοί συνδικαλιστές εκ μέρους των φοιτητών, το θέμα είναι να αλλάξουν οι συσχετισμοί μέσα στη σχολή και όχι απλά να παραβλέπονται. Στην τελευταία Γ.Σ. το αγωνιστικό πλαίσιο της συντονιστικής επιτροπής κατάληψης ψηφίστηκε από 150 και πλέον φοιτητές. Το γεγονός λοιπόν ότι την Τετάρτη δεν παραβρέθηκαν ούτε οι μισοί από αυτούς πιστεύουμε ότι δείχνει αρκετά όσον αφορά στη δυνατότητα νομιμοποίησης της εν λόγω διαδικασίας ως Γενική Συνέλευση.
Σίγουρα θα επιθυμούσαμε ο Σύλλογός μας να παίρνει αγωνιστικές αποφάσεις και να μετέχει σε όλες τις κινητοποιήσεις μαζί με τους υπόλοιπους 350 και πλέον Φοιτητικούς Συλλόγους που βρίσκονται αυτή τη στιγμή υπό κατάληψη, αυτό όμως δεν έγινε εφικτό. Σε αυτό βέβαια συνέβαλε και η Π.Α.Σ.Π., καθώς στην τελευταία Γ.Σ. ακολουθώντας πιστά την δεξιά γραμμή της αρνήθηκε να στηρίξει το αγωνιστικό πλαίσιο της συντονιστικής επιτροπής ‘δίνοντας’ έτσι τη Γ.Σ. στη ΔΑΠ η οποία πέραν της θέσης της περί ομαλής διεξαγωγής της εξεταστικής και διατήρησης της σχολής με καθαρούς από συνθήματα τοίχους δεν αναφέρθηκε σε κανένα από τα φλέγοντα ζητήματα όπως: α)η αναθεώρηση του άρθρου 16 και η κατάθεση του νέου –Νόμου-Πλαισίου, β)η υπονόμευση των πτυχίων μας, γ) οι άθλιες συνθήκες φοιτητικής μέριμνας (σίτιση, στέγαση, μεταφορές), δ)η κατάργηση του ασύλου, ε) η εντατικοποίηση του ρυθμού των σπουδών μας και μια σειρά άλλων θεμάτων. Επειδή συνάδελφοι η αντιδραστική μεταρρύθμιση που προωθεί η κυβέρνηση στον χώρο της παιδείας με την συναίνεση επί της ουσίας του ΠΑ.ΣΟ.Κ. θίγει θεμελιώδη δικαιώματα μας αλλά και βασικές κατακτήσεις του φοιτητικού κινήματος, σας καλούμε όλους να δώσετε δυναμικά το παρόν στην επόμενη Γ.Σ. συνέλευση όποτε και αν γίνει αυτή! Δεν μπορεί συνάδελφοι η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ να καθορίζουν το πότε και το αν θα γίνει Γενική Συνέλευση.
Τέλος συνάδελφοι μετά την πανελλαδική πανεκπαιδευτική πορεία την Πέμπτη 8/2, διεξήχθη στο Πολυτεχνείο το Πανελλαδικό Συντονιστικό των Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων όπου και φάνηκε ποια ήταν τα πραγματικά κίνητρα αλλά και σχέδια της Π.Κ.Σ. Πολιτικού και γιατί με τόσο σθένος προσπάθησε να νομιμοποιήσει ως Γενική Συνέλευση τη διαδικασία της Τετάρτης. Ο λόγος συνάδελφοι είναι ότι η Π.Κ.Σ. το μόνο που ήθελε είναι να έχει ακόμη ένα Σύλλογο στη λίστα των Συλλόγων που στηρίζουν το κείμενο-πλαίσιο του Γεωπονικού και να έχει έτσι τη δυνατότητα στηριζόμενη σε σκιώδεις Γ.Σ. διαφόρων τμημάτων Τ.Ε.Ι. και Α.Ε.Ι. να ‘μπαχαλέψει’ τη διαδικασία συγγραφής μιας ενιαίας απόφασης όλων των κατειλημμένων σχολών της χώρας η οποία θα έδινε προς τα έξω το στίγμα αλλά και τις θέσεις και τα αιτήματα του φοιτητικού κινήματος. Αφού οι πολιτικές της θέσεις περί κλειστών συντονιστικών επιτροπών , ξεχωριστού συντονιστικού Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι. κ.α. ‘καταδικάστηκαν’ από τη συντριπτική πλειοψηφία των Συλλόγων και απέτυχαν να κινητοποιήσουν τον κόσμο, προσπαθεί τώρα με διάφορες μεθόδους να απεγκλωβιστεί από το αδιέξοδο στο οποίο την έχουν φέρει οι θέσεις αλλά και οι πρακτικές της όλο το προηγούμενο διάστημα.
Η κοντόφθαλμη τακτική της Π.Κ.Σ για το κατά πόσο μπορούσε να στηρίξει μία υποτιθέμενη απόφαση Γ.Σ για κατάληψη φάνηκε την Παρασκευή το πρωί, όταν οι φοιτητές ήρθαν να δώσουν το μάθημά τους και οι συνάδελφοι της Πανσπουδαστικής έμειναν σε ρόλο θεατή να παρακολουθούν τη διεξαγωγή της εξέτασης, όντας ανίκανοι να στηρίξουν έμπρακτα την πολιτική τους απόφαση. Απεδείχθη, λοιπόν, περίτρανα πως δεν είχαν καμία πρόθεση να κινητοποιήσουν στην ουσία το Σύλλογο, αλλά μοναδικός τους στόχος ήταν να κάνουν τα μικροπολιτικά τους παιχνίδια στις πλάτες των φοιτητών.
Όσο για τους ισχυρισμούς της Π.Κ.Σ. ότι δήθεν η Ρ.Α.Σ.-Ε.Α.Α.Κ. σιγόνταρε με την στάση της την ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ ,οι οποίες για πολλοστή φορά φέτος αρνήθηκαν να συμμετέχουν σε προσπάθεια για διεξαγωγή Γ.Σ. αρκεί μια βόλτα στον 7ο όροφο και μία σύντομη αναδρομή μέχρι την αρχή της χρονιάς (μην πάτε και πολύ μακριά…) για να καταδείξει όχι μόνο τον ανυπόστατο αλλά και τον τραγικά ειρωνικό χαρακτήρα των εν λόγω κατηγοριών. Αυτοί που υπογράφουν μόνοι Δ.Σ. με τη ΔΑΠ. για τη διανομή των χώρων και μια σειρά άλλων θεμάτων, αυτοί που εδώ και χρόνια νομιμοποιούν μόνοι τους τη ΔΑΠ στα όργανα συνδιοίκησης (βλέπε Νομική), αυτοί που συνδιαλέγονται με τους εκπροσώπους της δεξιάς μέσα στα Πανεπιστήμια ακόμη και για το χρόνο διεξαγωγής των φοιτητικών εκλογών, αυτοί που σε τελική ανάλυση πέρσι το Μάιο όχι μόνο δεν στήριζαν αλλά καταδίκαζαν κιόλας τις καταλήψεις καλά θα κάνουν να προσέχουν τι λένε και ειδικά σε ένα σχήμα όπως η Ρ.Α.Σ. που στη δεκαετή και πλέον παρουσία του μέσα στη σχολή έχει σταθεί πάντα στην πρώτη γραμμή των αγώνων.

ΤΕΡΜΑ ΣΤΑ ΠΑΖΑΡΙΑ ΤΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΩΝ
ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ!


Ρ.Α.Σ – Ε.Α.Α.Κ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ

5 Φεβ 2007

Το γαλατικό χωριό...

“Φεβρουαριος 2007, Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Δοιήκησης. Κτίριο ΝΟΠΕ, όροφος 7ος ... Οι φοιτητές στα αμφιθέατρα εξετάζονται κανονικά στα μαθήματά τους. Η κατάσταση που επικρατεί είναι ομαλή και ήσυχη. Η εξεταστική διεξάγεται κανονικά, οι φοιτητές νιώθουν ασφαλείς και σίγουροι για την επιλογή τους. Για την επιλογή δηλαδή του πιο ανώδυνου δρόμου και τρόπου, αυτού της απάθειας. Επικρατεί κλίμα ηρεμίας, τάξης και ασφάλειας. Θα μπορούσαμε να πούμε πως είμαστε στο γαλατικό χωριό του Αστερίξ. Με αντεστραμμένους όμως όρους...”
‘Ισως όμως θα ήταν καιρός να δούμε και τι συμβαίνει έξω από τους τοίχους της σχολής μας. Χιλιάδες διαδηλωτές στους δρόμους, εκατοντάδες σχολές κλειστές και αμφιθέατρα γεμάτα στις Γενικές Συνελεύσεις. Πιο συγκεκριμένα, εδώ κι ένα μήνα, όλοι οι φοιτητικοί σύλλογοι βρίσκονται σε τροχιά κινητοποιήσεων, βγαίνουν κάθε βδομάδα στους δρόμους με τις αποφάσεις των Γ. Συνελεύσεων και επιλέγουν την κατάληψη ως την πιο ριζοσπαστική μορφή πάλης, με σκοπό να δώσουν στην κυβέρνηση ένα ηχηρό μήνυμα αντίδρασης, εναντίωσης και πίεσης.
Ας εξηγήσουμε όμως στους επικριτές μας, γιατί επιλέγουμε αυτόν τον τρόπο αγώνα. Διανύουμε μια περίοδο κατά την οποία επιχειρείται απ’την κυβέρνηση με τη σύμπλευση του ΠΑΣΟΚ και την καθοδήγηση της Ε.Ε. η πλήρης αναδιάρθρωση στο χώρο της Παιδείας. Στα πλαίσια της αναδιάρθρωσης αυτής,εντάσσονται ο νέος νόμος-πλαίσιο, η αναθεώρηση του άρθρου 16, αλλά και μια σειρά άλλων μέτρων (Αξιολόγηση, ΙΔΒΕ, ΔΟΑΤΑΠ). Παράλληλα, όμως, επιχειρείται μια συνολικότερη αναθεώρηση του Συντάγματος που πλήττει τα συμφέροντα και δικαιώματά μας, όχι μόνο ως φοιτητών, αλλά και ως μελλοντικών εργαζομένων (Αναθεώρηση άρθρων 103, 24, 100). Γι’αυτούς τους λόγους είναι υποχρέωση όλων, καθενός απ’την πλευρά του, εμείς ως φοιτητές, να παλέψουμε και ν’αντισταθούμε σ’όλα αυτά που ετοιμάζουν για μας χωρίς εμάς...
Είναι δυνατόν να γίνονται Σύνοδοι Πρυτάνεων (βλ. Σάββατο στο Καστρί), Υπουργικά Συμβούλια (ΕΣΥΠ), και συζητήσεις με πρόφαση το διάλογο στις οποίες συμμετέχουν η Κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ, η Εκκλησία, η ξεπουλημένη ηγεσία της ΓΣΕΕ, ο ΣΕΒ (Σύλλογος Ελληνικών Βιομηχανιών) και να ζητάνε τη δική μας σύμπραξη σε κάτι τέτοιο; Είναι προφανές πως εμείς δεν πρόκειται να συμμετάσχουμε σε κανένα τέτοιο στημμένο διάλογο! Ο διάλογός μας γίνεται στις Γενικές Συνελεύσεις οι οποίες αποφασίζουν και δίνουν το πολιτικό στίγμα με τον πιο αμεσοδημοκρατικό τρόπο. Και είναι αυτές οι Γ.Σ. που όχι μόνο το καλοκαίρι αλλά και τώρα αποφασίζουν σα μορφή πάλης την κατάληψη. ‘Οταν εναντιωνόμαστε σε κάτι που εξόφθαλμα και ριζικά βλάπτει τα συμφέροντα μιας κοινωνικής ομάδας που επηρεάζουν όλη την κοινωνία, την επιλέγουμε, ως άμεση αντίδραση...
ΓΙΑΤΙ... Κατά τη διάρκεια της κατάληψης διακόπτεται κάθε εκπαιδευτική διαδικασία, γεγονός που σημαίνει πως οι φοιτητές δεν παρακολουθούν μαθήματα και πως οι καθηγητές δεν πληρώνονται κανονικά. Πιο σημαντική όμως, είναι η διακοπή της έρευνας και ειδικά όταν αυτή διεξάγεται από επιχειρήσεις. ‘Ετσι κατεφέρνουμε ένα πλήγμα στην αγορά εργασίας καθώς οι διάφορες επιχειρήσεις που χρηματοδοτουν τις έρευνες δεν έχουν κέρδη.
ΓΙΑΤΙ... Τη στιγμή που οι επικριτές μας προσπαθούν να διεστρεβλώσουν τα αιτήματά μας – κυρίως τα ΜΜΕ που απεγνωσμένα προσπαθούν να μας παρουσιάσουν σαν εγκληματικές μειοψηφίες – εμείς επιλέγουμε να κλιμακώσουμε τον αγώνα μας! Αγωνιζόμαστε γιατί επιχειρείται ν’ αλλάξει προς το χειρότερο η ζωή του κόσμου της δουλειάς και της εκπαίδευσης.
Κόντρα σε όλους όσους χρεώνουν στο κίνημα «αναχρονιστική κι οπισθοδρομική» στάση, κόντρα στην « κερδοφορία των επιχειρήσεων, των ελαστικών σχέσεων εργασίας και την καταστολή των δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, εμείς προτάσσουμε τον αγώνα μας. Ο αγώνας αυτός δεν θα πάει χαμένος λοιπόν, δεν πρέπει να πάει χαμένος!

...Τούτη είναι η εποχή μας,
καλή ή κακή, ωραία ή άσκημη,
πλούσια ή φτωχή,
δεν τη διαλέξαμε.
Ας δεχτούμε παλικαρισια
την ανάγκη
...Μα δεν ξέρουμε με βεβαιότητα
αν θα νικήσουμε,
δεν ξέρουμε με βεβαιότητα
αν θα νικηθούμε.
...’Ο,τι κι αν είναι,
εμείς πολεμούμε χωρίς βεβαιότητα,
και η αρετή μας,
μη όντας σίγουρη για την αμοιβή,
αποχτάει βαθύτερη ευγένεια.
Μην καταδέχεσαι να ρωτας
‘Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;’
Πολέμα!...